Hayatımın Fısıltılarından                       

                                                                                     

Yerle yeksan olmuşluğundayken çoğu güzellikler;

"Dünyada güzele, çirkine, hüzne sevince dair ne varsa her şeyden beslenip bu kavramları anlamlı bir kaideye diken biricik canlı yine insandır."

Tabiatın en vazgeçilmez öğreti ve heyecanları; yaşama tutunanlara dönüktür.
Vazgeçenlerle, pişman olanlarla işi yoktur. Evrenin sadece arka fonu tamamlamakla görevlidir onlar...

Doğa; görebilen gözlere, hissedebilen yüreklere aittir.
En önemli özelliği de çeşitlenmesi ve öykünmesidir, tıpkı sanat gibi.
Bize bilginin tohumlarını verir, her şeyi en çıplak haliyle gözlerimizin önüne serer.

Mevsimleri bize sunuşu muhteşemdir.
Bunu yorumlamak için fizik kanunları yetmez.
Ona; aklın, yüreğin, sesli harfler eklemesi gerekir
Derelerin ve ırmakların içinden geçerken pırıldayan sular yalnız su değildir.
Güneşin yüzünü yeryüzüne sürüşü yalnız sıcaklık değildir.
Gökyüzünde parlayan yıldızlar sadece yıldız değildir.
Yediğimiz ekmekten, içtiğimiz suya, soluduğumuz havaya kadar her şey doğanın bize verdiği hediyelerdir.

Hayatimin fısıltılarindan,
iklimlerin dilinden, doğanın yüreğinden öğrendim; insan hayatına anlam katan biricik şeyin, bir ağacın dallarına hayat veren kökün, toprağa can veren ''kutlu bir müjde gibi'' yağmurlarla, güneşle, poyrazla, sevgiyle beslenmesini, hayat da öyle...

Bukowski'nin dediği gibi;
"Düşündüm de, insan kendi yaşamının yağmurlarında ıslanma fırsatını kaçırmamalı…"

Ah insanlar bunu bir anlasalar..!

Anlamaya yakın, çok yakın olduğu halde anlamamak ne hazin...

Olcay Kasımoğlu

Nerede olursak olalım gökyüzü bizimdir.

''Herkes en iyi tarafta olduğuna inanıyor; ne garip duygu...
Bir sahne ve bir sanatçı haykırıyor Willam Shakespeare'den;
'Hepimiz acıkmayız mı? Hepimizin uykusu gelmez mi? Bıçağı batırsak hepimizin kanı akmaz mı?'

Velhasıl haykırış hiç bitmeyecek; tıpkı, herkes ve herkesim hep en iyi tarafta olduğunu sanma şaşkınlığını bitirmediği sürece...''

Evrensel bir yolun sesi olmasını bilen önce alacak ve sonra verecektir tüm aldığını ki, alması tamamlansın.
Almasını bilmeyen ise bu sofradan aç kalkacaktır. Onlar için henüz vakit gelmemiştir.
Belki başka bir zaman yine bu sapağa gelecekler ya da başka bir yoldur onları bekleyen.

Biliyorum, nereden biliyorsun diye sorar gibisiniz.
Sevgi tamamlanmaktan başka bir şey istemez ki !
Bunu bilmek için hanlara, şatolara, diplomalara ihtiyacımız yok.

Sevgiden şımarma-yanlar, halen sevgi için gözyaşı dökenler kıymetlidir nazarımda.
Sevebilmek, kin ve nefret beslememek, kendime ve bütün varlıklara sevgiyle, hoşgörüyle, samimiyetle, içtenlikle bakabilmek çok önemlidir yüreğimin yurdunda.

Ve yüzümdeki gülüşün beslendiği içsel seyahatimin yolu şiirlere minnetle....

Sen
Benim sol yanıma düşen
Emeğinde sömürülmeyen
Gecelerinde aydınlığı bulan
Ekmek gül ve hürriyet gibisin
Sen
Paranın padişahlığını
Karanlığın yobazlığını bozan
Öfkelerimi yatırdığım
Yürek sarayımın savaşçısı
Sen
En çok da yaralarıma
Tuz diye bastığım tohumların
Yeşillenmiş dallarında
Başaklarıyla yüreğimde açansın
Sen
Yüreğimdeki ağır yenilgilerin
Suskun ağlayan sazendelerine
İyileştiren tarafınla dokunansın
Sen
Kimselerin bilmediği içimdeki
Güneşin gök evine ağırladığı ateş
Yeryüzüne yüreğini serensin
Sen
Bütün mevsimlerin güleç yüzüyle gelip
Taze baharla içime düşen sevim
Yüreğimde sakladığım son sözüm
Sen benim yüreğim-sin…

Olcay Kasımoğlu

''Yüreğimde Sakladığım Son Sözüm'' şiir kitabımdan.

Dostumsun Diyen Diller !

Her şeyi, anladığım her şeyi, yalnızca sevdiğim için anlıyorum.

''Fani dünyanın baki padişahı değiliz. Biz parçalanmış gönül hırkalarını yamar dikeriz. Biz dostlarla ağlar dostlarla güleriz.''

Bazen hayatımızın sekteye uğradığı, işlerin ters düz olduğu zamanlar olur bu dönemlerde sanki her şey üst üste geliyormuş gibi hissederiz.
Hayatın bir anlamı kalmamış, hiçbir beklentiniz karşılanmamış gibi de hissedebiliriz. Her ne olmuş olursa olsun insan bu dönemde dost dediklerinden vefa bekler.
Bir insanın benim dosta ihtiyacım yok demesi kadar vahim ve elim bir şey olamaz. Böyle bir insanın dostluktan yana umudunu kaybetmesi kendisinde bir eksiklik olduğunu gösterir. Sağlıklı bir insanın, dostluğa gereksinim duymaması mümkün değildir.
Koşullar ve imkanlar her zaman yer değiştirir, değiştirebilir.
Vefalı dostlar hayatta en çok ihtiyacımız olduğu anlarda en güzel gülüşleri,en samimi bakışlarıyla ışık tutarlar yolumuza.
Zaten dostluğun iyi yada kötü günü olması şartı yoktur, olmamalı. Ne zaman, neye ihtiyacın varsa o yanındadır. Dostluk değerdendir !

Ve hayat; bazen bizi yorganıyla örter, bazende bu yorganı üstümüzden kaydırır, çeker, atar ortada bırakır. Öyle şeyler yaşarız ki içimiz üşür ve her şeyde bir o kadar üzerimize gelir.
Böyle günlerde insanlar güneş olur, yağmur olur yada tipi boran olur alır seni savurur.
Üşürsün ''kimsesiz''kendi acılarınla baş başa kalırsın, sızlanır isyan edersin yada dediğimiz gibi güneş olurlar ısıtırlar seni, yalnızlık duygusundan alıp sulu sepken acılarının üzerine yağarlar, dökülür gider acıların.
Bu yüzden unutmayız kötü gün dostlarımizi bu nedenle unutmayız iyi gün dostlarını, onlar ki bizi bize gönüllü kılan. Cemal Süreyya'nın dediği gibi "En koyu yalnızlık bile bir tanığa ihtiyaç duyar"
Sadece 'kötü gün dostu' olmanın tanığı olmayalım, acılar paylaştıkça nasıl hafifler, azalırsa ''sevinçlerde'' paylaşıldıkça çoğalır.

Bunun yanında; dostluklar vardır gönülden gönüle, güneşle gölgenin dostluğu gibi, nasıl gölge güneşsiz yerini bilmez, onsuz düşmez hiç bir yere samimi ve içten insanların dostluğu da öyledir.
Birde uzak görünen dostluklar vardır hiç görmesen de hayatının içinde olmasalar da, histen köprüler kurarsın, mesafelerin anlamı kalmaz, yüreğin konuşur gözlerin görmese de...dostluğunun mesafesi yoktur.
Bazı dostlar da denizlerin yosun tutan taşlarıyla, dağların üzerine düşen karlar gibidirler/Dostluklarını gündüz kuşlarla, gece yıldızlarla iletirler birbirlerine.
Yine dile gelmeyen dostluklar vardır;dokunmanın sessizliğine bırakılmış, sadece yüreğin hissettiğine yazılmış, her şeyden konuşur sessizce.
Kopmak istesen de kopamadığın dostluklar vardır; gecenin sabaha mecburiyeti gibi, birbirine benzemeyen ama terk saati değişmeyen dostluklar.
Ayak uyduramazlar birbirlerine ama günün devranında, dönüşü birlikte tamamlayan...
Birde mevsimlere benzeyen dostluklar vardır, günü gelince bir bahçede açan gülün, kış gelince cemalini saklaması gibi..
Yada kocaman ellerin kopardığı güllerin bahçeden ayrılması gibi, vakitsiz gelen dostluklar vardır.
Elimize bırakılan, emeksiz sahip olduğumuz ama en küçük fırtınada sahip çıkamadığımız, geldiği gibi vakitsiz biten dostluklar vardır.
Zamanın getirdiği türlü türlü sıkıntılarla; dertlere, kederlere bürünüyor insan. Kırılıyor gönlü, tarumar oluyor avuç kadar yüreği.
Dedik ya ''dostluk değerdendir' o zaman yaşamımıza mana katanları, gitmeyenlerin sadakatini ve sarılıp bırakmayanların sıcaklığını, içtenliğini,vefasını hiç unutmayalım (!)

.../kar suları, yüzün gibi/ temiz, pak...sevilesiydi/ sen dostumdun, tereddütsüz yüreğime kilimler serip oturttuğum/ oysa şimdi, yürek pür yare/ kurtlar,kuşlar figanda/ sesin bir buz dağına çarpmış gibi/ konuştukça zemheri soğuğu/ üşüyor, dostumsun diyen diller/olduğun yer neresi, söyle/dostum değil misin/ benim yüreğim senin olduğun yer /neredeysen, oraya yüreğimi sermek isterim/...

Olcay KASIMOĞLU

İnsandan insana usul usul mutluluk !

*Özenle sakladığınız bir sarı lira gibi ömrünüz
Vakit gelip, sandıktan çıkardığınızda
Bir de bakıyorsunuz ki, tedavülden kalkmış*

O zaman bu kadar kasıntı, bu kadar yaşam kaygısı niye ?

Bir çok insan çağ yorgunu ve mutluluğu ”görsellik ve maddiyatla” ilişkilendiriyor.

Oysa bunlar bizi mutlu eden değil, bizi mutluluğa taşıyan araçlardır sadece. İçsel olarak mutluysak aldığımız hazlar bize mutluluk verir.

Yaşamı anlamlı ve anlaşılır kılmak için; evrenden, doğadan, çevremizden ve kendimizden öğreneceğimiz çok şey var.

Mutluluk bir duygudur, bu duygunun oluşumu ise düşünce şeklimizdir.
İnsan nasıl düşünürse öyle hisseder.

Margaret Lee Runbeck’ ne güzel tanımlamış insan mutluluğunu;

“Mutluluk, varmanız gereken bir istasyon değildir, seyahat sırasındaki tutumunuzdur.”

Gerçekten de, mutluluk; kişinin kendi içinde ki ”memnuniyetin” ve bakış açısında ki ”derinliğin” ahengidir.

İnsanın kendini güncellemesi, yaşamının bir amacı olması; bunun için çaba göstermesi, olayların olumsuz tarafına değilde olumlu taraflarını öne çıkarmaya niyetli olması; topluma, kendi yaşamına ve dünyaya katkısı olduğunu bilmesi; kişiyi mutlu ve dingin yapıyor.

Daha güzel bir dünya ve dingin bir mutluluk için; öğreti ve baskıya dayalı inanç ve değerler yerine ”açık, anlaşılır, vicdani” değerleri yaşatmak ve geliştirmek hedefimiz olmalı.

Bunlar oldukça gerçek sevgiye ulaşılır, mutluluk içimizdedir, yaşamımızın temel amacıdır.

Mutluluk, hiçbir sıkıntının ya da zorluğun bulunmadığı yer demek de değildir, bütün bunların içinde bile yüreğimizin huzur bulabilmesidir.

*Karanlık geceye rağmen buğulanmış pencere camına güneşi çizebilmek.*

Umut etmekten, mutlu olmaktan hiç vazgeçmemek, yaşam sevincini sürdürebilmektir mutluluk…

Olcay Kasımoğlu

Helal Sana Waffle <3

Ya olmasaydı yaşamak

Görünüşümüz,sözlerimiz ve tavırlarımız kendimiz olma bütünlüğüdür.

Ve hayat, olması gerektiği gibi değildir, olduğu gibidir: onu değiştiren onunla başa çıkma biçimimizdir.
Gidilmeye değer hiç bir yolun kestirmesi yoktur.

Kendimizi mutlu eden biri olmak, yaşamı göğüslemek, mişli bir yaşamla değil, gerçekten severek,gönüllü hayata karışabilmek ve kendi farkındalığımızın ışığında yaşama anlam katabilmek; yaşamı anlamak ve kendi varlığımıza sevgi, saygı göstermek, değer katmak, değerli olmak, bende varım bu hayatın içinde diyerek !

Hataların insanlara mahsusu olduğunu, hata yapma hakkımız olduğunu bilip, yaşamın içinde karamsarlığa süreklilik vermeden, dip yaptığımız yerlerde fazla kalmadan; hayata bir eyvallah gülüşü vermeyi unutmadan, zamana gereksiz yükleri bindirmeden, yaşamın içine; içimizde ki çocukla karışmaya devam edeceğiz.

Alain Badiou ‘Çağdaş sanat üzerine on beş tez’de şöyle diyordu : “ Küreselleşme bize soyut bir evrensellik sunar. Paranın, iletişimin, iktidarın evrenselliği. Günümüzün evrenselliği budur. Peki paranın ve iktidarın evrenselliğine karşı, sanatın meselesi nedir, sanatsal yaratımın işlevi nedir? Benim tavrım şöyle: Bugün sanatsal yaratım yeni bir evrensellik önermelidir, sadece beni veya cemaati ifade etmemeli, insanlığa yeni tür bir evrensellik sunmalıdır. Ben buna “hakikat” diyorum.” Küresel kapitalist dönemin evrenselliğine karşı dünyayı ve insanı sorgulayan, felsefenin ve sanatın hakikat arayışı gibi bir ‘çağdaş sanat’ diyorum - ben de.

Görünüşümüz,sözlerimiz ve tavırlarımız kendimiz olma bütünlüğüdür.
Ve hayat, olması gerektiği gibi değildir, olduğu gibidir: onu değiştiren onunla başa çıkma biçimimizdir.
Gidilmeye değer hiç bir yolun kestirmesi yoktur.
Kendimizi mutlu eden biri olmak, yaşamı göğüslemek, mişli bir yaşamla değil, gerçekten severek,gönüllü hayata karışabilmek ve kendi farkındalığımızın ışığında yaşama anlam katabilmek; yaşamı anlamak ve kendi varlığımıza sevgi, saygı göstermek, değer katmak, değerli olmak, bende varım bu hayatın içinde diyerek !
Hataların insanlara mahsusu olduğunu, hata yapma hakkımız olduğunu bilip, yaşamın içinde karamsarlığa süreklilik vermeden, dip yaptığımız yerlerde fazla kalmadan; hayata bir eyvallah gülüşü vermeyi unutmadan, zamana gereksiz yükleri bindirmeden, yaşamın içine; içimizde ki çocukla karışmaya devam edeceğiz.

Olcay KASIMOĞLU

Bütün yaşamlar değerlidir

Yerini bulmamış içtenliğin, yerine getirilmemiş vaatlerin hükmü yok !

Kızılderili Nez Perce ulusunun lideri Şef Joseph'in tarihe geçen sözleri gibi.!

"Bir çok söz duydum ama hiçbiri yapılmadı..
..Güzel sözler uzun sürmedikçe bir şey ifade etmezler...
...Sözler benim ölülerimi geri getiremez...
Beyaz adam istila ettiği ülkemin de karşılığını ödeyemez...
...Onlar babalarımızın mezarlarını korumaz...
..Atlarımız ve hayvanlarımızın değerini ödemez...
Güzel sözler bana çocuklarımı geri vermeyecek ve onlar ölümleri durdurmayacak...
...Güzel sözler halkıma istedikleri yerlerde özgür ve mutlu yaşamaları için bir vatan vermeyecek...
....Konuşmaktan yoruldum ve bunlar kalbimi yaraladı..
...Bir çok güzel söz ve yerine getirilmeyen söz hatırlıyorum.
.......Bunlar konuşmaya layık olmadıkları halde konuşanların sözleriydi."

Çoğu zaman, başkalarının dayattığı kurallara ve değerlere göre yaşıyoruz. Yalanları, oyun bozanları, sorgulamadan kabul ettikçe içimizdeki sızı ve yalnızlık daha da arttı.

Her şeye sahip olmak için uğraştıkça, hayatlarımıza sahip olundu.
Düşlerimize birer birer el koydular.Her şeyin ucuz bir metaya dönüştürüldüğü, alınıp satıldığı bir ortamda; sevgiyi, dostluğu, bilgiyi, güveni, içtenliği parayla satın almaya ve mutlu olmaya çalışıyoruz.

Kimse yuvasında değil, herkes başkasının kapısını çalmakta, başka hayatlarla avunmakta, hazıra konmayı amaç edinmekte. hazır söylemlerle yaşama sarılmakta, ne olduğunu bilmeden kendine sunulan yaşam tarzlarını benimsemekte.

Hırsların kirlettiği, kibirlerin körlettiği binlerce canın düş kırığı haykırıyor..
Dar bir inancın
Ağır bir aldanışın coğrafyasında
Türkülerin ateşini kurutanlar
Kökünden sökemezsiniz umudu
Bütünlüklü bir sevgiyle
Mavi eller tırpan olsun zulüme
Hiç bir şey insandan daha kutsal değil

Olcay Kasımoğlu

Bir Aldanış Çağı Yaşadığımız;

dünyaya hakim olmaya çalışan insan zihniyetine bakıyorum, susuyor *insan onurlu bir kelimedir* diyen sözcükler.

*Görmeyi, hissetmeyi, aydınlanmayı bilmeyen insanların elinde yanlış anlaşıldı bütün bilgiler* ne kadar doğru bir tesbit.

Hayat: düşünceye, duyguya dayalı olduğu oranda; sağlam, doğru, yaşanılası olur.
Bunun yanin da duyudan yoksun olan kimse, ister yargı nitelikli, ister tasarım nitelikli olsun duyuya dayanan bütün bilimlerden yoksun olur.

Hayatın içinde duyularımızın çoğunu kaybettik, kalanlarda yaralı.
Baktığımız her şeyde bir ikilem yaşar olduk.
Acabalarımız, kuşkularımız amansız bir hastalık gibi yayılıyor.

Baktığımız,gördüğümüz her şeye karşı negatif enerjiyle doldurulmuşuz gibiyiz.
Yüzümüzde ki gülüşün ifadesinden bile şüphe duyar olduk.
Haklının ''haksızlığa'' sesini yükselttiği yerde kulaklarımızı tıkayıp, körleri oynuyoruz..
Bir bahanecilik aldı başını gidiyor. Hani bana dokunmayan yılan sonsuz yaşasın der gibi.
Yanımızda ki adam gibi adamlardan bile şüphe duymaya başladık, yok canim bir insan bu kadar iyi olamaz, diye.!

Yaşadığımız çağa ve yaşanılan bunca vahşete bakınca: sözcüklerin arasında çöl rüzgarları esiyor.
Olmuyor, hangi diyara bağdaş kurarsak kuralım, sapa kalıyor çorak düşlerin eksik umutları.
Olmuyor, söz dolanıyor boğazımıza; sanki yüzyıllık sessizlik.

Ve tarih kendi sahnesini yeniden kuruyor, yaşam kendi döngüsünü tamamlıyor.
Bir aykırı duruş gibi, sesimizde şiir, düşsel rüzgarlardan geçip, geleceği yeniden bahara teslim edeceğiz.

Dönüp, dünya tarihine bir yolculuk başlattığımızda bunu görmek mümkün.
İnsanoğlu dersini ezber ediyor lakin ezber bozmuyor.
Sahne yine aynı sahne, sadece oyuncular değişmiş.
Alkışlayan zihniyet yine aynı, ezber bozan zihniyet yine aynı.

Göğüslemek için karanlık yarınları... toknolojiyi geliştirirken, önce insandan başlamalı (!)

Olcay Kasımoğlu

Gönül ektiğini biçer/ Anlayış aitliği besler💙

''Neye sahip olduğumuz değil, neyin keyfine varabildiğimizdir mutluluğu yaratan.'' Ben buna yaşamsal fark ediş diyorum.

Yaşamsal fark ediş her şeyden önce insanın kendini bilmesini sağlamalıdır.
İster bir gün, ister bir yüzyıl yaşayalım, asıl soru hep var olur, ”Kendini bilmek nedir?”

Varlığının anlamını içselleştirmişsen sorgulamanın gücünü fark ediyorsun. Kendini fark ettikçe yaşamsal fark edişin önemini kavramaya başlıyorsun.

Hayatımızdaki herhangi bir şeyi değiştirmek istediğimizde bakacağımız tek bir yer var, ”Kendi içimiz.” Yaşamsal fark edişin en önemli ayağını oluşturuyor.

Gerçekten anlaşıldığımızı hissettiğimiz zaman kendimizi, diğer ruhun güvenine ve sığınağına bırakmak konusunda özgür hissederiz.

Öğreniyor insan zamanla, hayatına kimleri alacağını, neleri azaltacağını ve kimlerle yola devam edeceğini öğreniyor.
Öğrendikçe sadeleşiyor, arınıyor.

Yaşamımızda ki seçimleri yaparken özellikle cesaret olmazsa olmaz dediğimiz iç disiplin ve nüfuz edici ve doğru kavrayan bir zeka, sevgi dolu bir kalp ve bunlara uygun olarak iyi bir vicdan çok önemli ve sevmeyi başarmak, aşkın yarattığı her şey ile anlaşmaktır.
Öğreniyor insan ve ben biliyorum,
biliyorum bir gün aradığım yeri bulacağımı...

Olcay Kasımoğlu

Saygınlık ve Saygı...

Bir insanı size saygısızlık ettiği için mahkemeye verebilirsiniz ama sevmediği için veremezsiniz, değil mi !

Saygı bir kültürdür, bir davranış biçimidir, dar bir görüş değildir.
Aynı zamanda ;kişi ve kişilerin, birbirlerinin yaşam alanlarına, yaşam haklarına, fikirsel ve düşünsel farklılıklarına ön yargısız tutum sergilemeleridir.

''Her birey, saygıya değer bir varlıktır bu nedenle hiç kimse kendinden faklı olanı hor görmeye, ötelemeye hakkı yoktur.
Hangi dinden, dilden, coğrafyadan, düşünce ve fikirden olursa olsun herkesin; yaşama, kendini ifade etme ve değerli kılma hakkı vardır''.

Saygı kavramı; genellikle kişi ve kişiler üzerinden tanımlansada; değerliliği ve yararlığı olan, üreten, başkalarının yaşam alanlarına rahatsızlık vermekten çekinen ve evrene karşı sorumluluk duygusuyla hareket eden bir duygudur.

Gösterilen saygının da bir erdemi ve güzelliği olmalı.
*Özellikle bilim adamlarına ve onları yetiştiren öğretmenlere
*Gelecek adına; aklı, vicdanı hür evlatlar yetiştiren ebeveyinlere
* Doğayı ,hayvanları,insanları yaşamın bir bütünü olarak gören bilince
* İnsanların ”değerini” renkleriyle, dilleriyle, cinsiyetleriyle ve maddi güçleriyle ölçmeyen bilinç ve algıda ki seçiciliğe sahip olanlara
*Haksızlığa, yalana, talana sessiz kalmayanlara
*Üretenlere, değer katanlara
* Evrensel ve humanist insanlara
*Sevgiyi, saygıyı kendine yaşam biçimi edinmiş insanlara
SAY/GI DUY…

Beğenmesende, işine gelmesede ”yaşamak sorumluluktur” yaşama saygı, bu sorumluluğu duymaktır.
Kendimizden, toplumdan, çocuklardan, büyüyen ağaçtan, akan sudan sorumlu olmaktır.
Ve bize emek veren, sabır gösteren, bu dünyanın iyiliği için çalışan insanlara saygı duymak gibi bir sorumluluğumuz vardır.

Sevgiye saygı, barışa, çiçeğe, denize,toprağa saygı, evet o kadar elzem bir olgudur ki, bilmek ve anlamak gerekir.

Yaşamak, doğuştan bir hakkıdır; yaşam hakkına, eğitim alma hakkına, sağlıktan faydalanma hakkına, eşit ve adil eğitim alma hakkına, sonuna kadar saygı duyuyor ve sahip çıkıyorum.

Olcay Kasımoğlu

                          Sağlam kişilik

İnsanların; birbirini gammazladığı, çamurlaştığı, sattığı böyle bir dünya düzeninde ''insanlığın parayla ölçüldüğü yerde'' haktan söz edilebilir mi?
Haklının ''mevki ve ıtıbarla'' belirlendiği yerde adaletten söz edilebilir mi?
Dostluğun '' görüntüden, sahtelikten'' beslendiği yerde insanlıktan söz edilebilir mi? 
Erdemin ''çıkar ilişkisi üzerine'' bağlandığı yerde onurdan söz edilebilir mi?
Emeğin kapı dışarı edildiği ''kazancın hileyle büyüdüğü yerde'' alin terinden söz edilebilir mi?
Bütün bunlara karşı bir duruş sergilemedikten sonra ''ben erdemliyim, onurluyum'' demekle, erdemli, onurlu olunmuyor.

İnsan olma yanımız; ne zaman, yanımızdakilere yapılan saygısızlığa, zulme,haksızlığa, kötülüğe ses çıkarırsa o zaman insanlığımız başlar.
Yoksa, hiç kimse; çevresine mavi boncuk dağıtarak dürüst olamaz.
Işığımızı engelleyen duvarları aşmak, tamamen ortadan kaldırmak gerekir.
Bunun içinde ''sağlam bir kişilik'' her zaman çıkar ilişkilerinin panzehiridir.

Sağlam kişilik; hayatın bir anlamı olduğunu bilir, değerini sorgular.
Değerler ise; hayatla ilgili kararlarımızı kolaylaştırır, yolumuzu belirler.
Çıkarcı insanların menfaatlerine hizmet etmeyiz, kul olmayız.
Hangi yoldan gideceğimizi bildiğimizde ise, hiç kimsenin stepnesi olmayız.
Yoksa ''nereye gideceğini bilmiyorsan, gideceğin yerin hiç bir anlamı yoktur'' insanlığa da bir faydan yoktur.

Olcay KASIMOĞLU

                                      Bilinç ve kendine aydınlanma !

                                        

               

Bilinç ve kendine aydınlanma !

ey acılarımın önündeki dilsiz kapı,
gör artık bu karanlıkların bizi ateşlere yaktığını
ve hasretten ten değiştiren yüzüm
ben istemedim bu kahrolası ayrılıkları
al beni mavi düşlerin ıssızlığına götür...

Körü körüne bir şeye inanmak onu ''haklı ve ahlaklı'' yapmaz.
Burada ki bilinç; kişinin bir nevi kendisini aynada görmesidir.
Bilinçli olmak; bir insanın kendi varlığını, benliğini, kendisini, diğer varlıklardan ayırt etmesi demektir, buda birey olma bilinci aşılar.
Bu bilinç; sorgulamadan inanmanın,anlamadan yorumlamanın, araştırmadan, bilmeden ahkam kesilmenin bütün olumsuz taraflarını ret eder.
Düşünce ve duyguların bir arada eylemlere yönelmesi hayatımızın en önemli noktalarından biridir.
Bizi; bağımsız, aydınlanmış, sorumluluk bilinci gelişmiş bireyler yapar.
Bağımlı olmak ise ''cesareti'' yok eder.
Bilinç düzeyi eksik insanlar kendilerini bağımlı hale getiren sisteme körü körüne bağlı olmaya yatkındırlar.
Bilmezler ki sonlu olan sonsuz olanın bedelidir.
Bu nedenle bedeli ne olursa olsun, yaşamak; tek başına bir şey değildir.
Yaşamak iki kişiyle de yaşamak değildir.
Yaşamak, kulun kula kulluğu değil;onurunla, namusunla, halkınla, şerefli bağımsız yaşamaktır.
Öte yandan; hayatta en iyi ve en mutlu yaşam, olumlu düşüncelerdeki yaşamdır.
Bu nedenle iyi ve yapıcı, yaratıcı düşüncelerin insana verdiği mutluluğu hayatta hiçbir şey veremez.
Buda sağlıklı toplumların oluşmasını sağlar, sağlıklı toplumlarda erdemli insanlardan oluşur.
Gönül isterdi ki bütün dünyada; bilinçli, erdem sahibi insanlar ülke yönetiminde söz sahibi olsunlar..
Olsun ki yaşam, Nazım ustanın dediği gibi; ''bir ağaç gibi hür ve kardeşçesine''olsun.
Olsun gözümün nuru olsun, varsın şikayetimiz sadece ölümden olsun(!)

Olcay KASIMOĞLU

ALAMAZSIN DELİ ZAMAN ..

Kalabalıkların içinde
Örtün üzerimize serin karanlıkları
Sabahına kar aydınlığında uyanalım
Biz sevdikçe ağarsın karanlıklar
Söylensin seherin eridiği mavilikte türküler
Havada konuşamamanın kahrolası hüznü kalsın.

Dinlemesini bilen insan, sorunların tespiti ve çözümünde daha az hata yapar. Dinleyerek daha iyi gözlemler yapar,
farklı bakış açıları edinir. Ön yargıdan uzak objektif kararlar verebilir. Problemlere yeni çözüm yolları bulur.
İnsan kendi iç sesini dinlediği zaman, başkalarının sesi-nede derinlik kazandırır, empati yeteneğini geliştirir. Başkalarının duygu ve düşüncelerine, kim olduğuna ve neler yaşadığına daha derinlemesine yaklaşır. 

Kendimizi dinlediğimiz de güçlü ve zayıf yanlarımızı keşif ederiz böylece başkalarının da artı ve eksilerine yaklaşım tarzımız değişir.

 Daha insanı bakış açıları kazanırız. Dinlemek öze inmektir, bakılan ama görünmeyenlere dokunmaktır. Karşımızda ki insanlara gönül gözüyle dokunduğumuz da biz onun en yakını oluruz.
Ne kadar ayrı fikirlerde olursak olalım insanları birleştiren duygulardır...

Olcay Kasımoğlu

Eksilenleri topladım

Bölüşürken suskunluğu
Kim çizdi hikayemize bunca yol ayrımını
Ya duvarlarını indir
ya vazgeçmeyi öğren
ya da sevmeyi..
İnsan ancak doğru anlayışla özü kavrayabilir...

Yaşamımızda her neyi deneyimliyorsak, onun ötesine geçmek ve yeni bir kapı açmak üzere deneyimlediğimizi bilmek ve bunu hatırlamak önemli.. Zira tüm zorluklar bizi pişiren, hamlığımızı alan ve olgunlaştıran bir etkiye sahiptir.

Kendimiz olma hali ve yaşamı göğüsleme direncini ancak yaşayanlar bilir...

Gülten Akın'da yaşamış... sen, ben gibi;

“biz azaldık” dedim, “dünya da eksildi”
çapaklar kılçıklar temizlendi aramızda
uzaklık mı gerek peki, aşk nerede
“aşk sessiz dolaşır” dedi O
“bir yerlere yağmur yağıyordur, öyle”

eksilenleri topladım, işte, hepsi
geride az bir şey kaldı''

Kimi zaman tüm çevrenin ve şartların tarafsız bir gözle resmini çizemeyiz, değerlendiremeyiz. Bu nedenle, eskilerin deyimi ile, “Mülahaza kapısı”nı açık bırakmalıyız. Yeni düşünce ve alternatifleri dinlemeye, yeniden düşünmeye ve sonuç çıkarmaya açık olmalıyız.

Düşünmek ya da doğru düşünmek konusu tarihe mal olmuş pek çok bilim adamı ve filozof için de belli bir önem taşır.
Honoré de Balzac’ın “Düşünmek görmektir,” deyişi, Confucius’ün “Doğru düşünen haddini bilir,” ya da “Düşünerek yapılan her işin sonu hayırlıdır,” diyen Socrates hemen aklıma gelen bir kaç örnek...

Aldığımız eğitim, niyetlerimiz, olaylara bakış açımız, menfaatlerimiz sorunların ve gerçeklerin karşısında “gözümüze perde” indirebilirler.
Dış dünyayı algılamamız ya da dünyanın görüntüsü bulanık olabilir. Bu görüntüleri tam berrak hale getirebilmek için okumak, akıllı insanlarla konuşmak, tartışmak, empati yapmak, başkalarının duygu ve düşüncelerini önemsemek ve düşünce sanatını öğrenmek gerekiyor.

Düşüncelerimiz bir şekilde ''Ses ya da yazı ile'' ifade edilmezse kültürel katkısı olmaz.

Sözcükler esastır ve ilişki doğru kelimelerle kurulmalıdır.
Böylece anlaşmazlık, çatışma, yanlış anlama gibi küçük ya da büyük karmaşaların oluşması önlenebilir.
Kullandığımız kelimeleri yalnızca bizim değil, karşımızdakinin de anlaması, aynı anlamı yüklemesi halinde uzlaşma sağlanabilir ve sağlıklı iletişim kurulabilir.

Yaşam bir avuç, zaman mutlak.
Kasıntıya, mala-mülke, üne, statüye tamah yorar insani...

Olcay Kasımoğlu

       Ben kapı tokmağı sen paslı bir anahtar

Dünya var olduğundan beri; her şey bir ''değişim'' içerisindedir.
İnsanlar da, hep bir gelişim içinde var olmaya, var olanı devam ettirme çabasındadır.
İnsanlar ; eylemleriyle ve ona eşlik eden söylemleriyle kendilerini ele verirler. 

Yaşam da nasıl bir duruş sergilediklerini; yaşam tarzlarına, seçimlerine bakarak anlamak mümkündür. Bazende, yaşanan bir olay yada durum karşısın da sergiledikleri tavır ve davranışlar, sözler, onlar hakkında ip uçları verir.

Üsluplar, ilişkiler ipek gibi '' kalbe giden yolda'' çiçeklerle bezenmiş olacak...
Bunun yanında; değerlerin, ilkelerin çelik gibi olacak, olacak ki en küçük kıvılcımda eriyip gitmesin...
Yaşam içerisin de her şey yolunda giderken gün olur ''çıkarlar'' çatışır...yollar ayrılır, ilişkiler biter, bitebilir.
İnsanın ahlakı ve kişisel özellikleri ''su yüzüne'' burada çıkar. 

Doğrusu ve yanlışı kendine hatırlatılınca; bir insan ''öfkesine'' hakim olabiliyorsa, kendi eksikliklerini ''olgunlukla'' göğüsleyebiliyorsa, yetişkin bir birey olmayı başarabilmiştir.

Acaba ne yapsam da alt etsem diye firavunlaşmaz ''adil ve adaletlidir'' kompleksli ve bencil değildir.
Vicdanı ve merhameti; zamana ve koşullara yenilmez.
Zaten; vicdanın ve hakkaniyetin, yaşı ve koşulları olmaz...

Kendini dürüstçe ifade edebilenler, yaşadığı dünyaya değer kata bilenler, bilim yolunda üretenler kendilerinden söz etsinler.

Yoksa başkalarının bize biçtiği yaşamlar, oluşturduğu kaleler er veya geç bir yerinden başlıyor sökülmeye...

Olcay KASIMOĞLU

                                                              Her şeye rağmen

İnsanca yaşamak için, gösterişe, baskıya değil; bilinçli özgürlüğe ve koşulsuz sevgiye ihtiyaç var.

Sorumlulukları bilinçli, komplekslerinden arınmış, yaşamındaki kötü deneyimleri, talihsizlikleri hayata fatura etmeden olgunlukla göğüsleyebilmeli insan. 
Evet insan sadece sevilmek ihtiyacı içinde olmamalı.
Sevmek ,sevilmek,mutlu olmak ve mutlu etmek istiyorum diyorsa yaşamda bir duruşu vardır.
Ben buna yaşamın aşuresi diyorum, hepsinden biraz. Önemli olan o hepsinden birazla lezzeti yakalamak da marifet.
Bir insanın yaşama kattıkları, kültürü, ahlak anlayışı, ait olma bilinci kendine namuslulardan olmamalı.
Dünya, onun gözünde nasıl değerli ve kıymetli kılacağını bilir.
Yeter ki özündeki insan olma ve sevgi bilinci mışlı yaşamdan uzak anlamlı, yaşanılası olsun.
Ve görmesini bilene zifiri karanlıkta bile bir nokta ışık, umut vardır.

Hayatımıza giren insanlara yüreğimizden söyleyebileceğimiz en güzel dörtlük bu olsun...

Seni "Eğer" diye sevmedim
Beklentiler olduğu için.
Seni "Çünkü" diye sevmedim
Çıkarlar olduğu için.
Seni "Rağmen" sevdim
Her şeyinle olduğun gibi,
Her şeye "Rağmen"...

Evet, iyi bir insan olduğun için, her şeyine rağmen seviyorum, seveceğim diyebilmek; bence yaşamda ki en büyük ödüldür.

Olcay KASIMOĞLU

                                                        Çocukluğumuzun masalları

Teknoloji’nin henüz evimizi talan etmediği günler de anneler evde, babalar işte, biz de yaşımızın gerektirdiği yerlerde yaşamın içindeydik.
Benim çocukluğum da eve gelirken evi anahtarla açtığımızı hiç hatırlamam. Evde yaşayan hiç kimse de anahtar olmazdı varsa da bir tane oda herkesin bildiği bir yerde sadece başka bir diyara gidersek usule uygun kilit kapıya vurulurdu o kadar. Kapı öyle çelikten falan da değildi.

En büyük eğlence sokaklar, oyuncaklar sınırsızdı sanki evren bizim için yaratılmıştı. Oynamak için belli bir yerin olması şartı yoktu. Hiç kimse bize oyunu para karşılığın da satmazdı. Arkadaşlarımızın hepsi birbirinin aynısıydı zengin, fakir farkımız yoktu, biz aramıza sınırlar koymayı öğrenmemiştik. Bizim oyunlarımız hepimize eşit mesafedeydi.
Servisi bilmezdik. Eskiyen ayakkabılara inat tüm yolları arşınlardık. Yol sadece yürümek, bir yerlere varmak için değildi. Yol arkadaşlığının ne çok eğlencesi ne çok oynaşması olur bizim gibi yol arkadaşlığına duranlar bilir.
Çantalarımız muşambadan, en kalitelisi şile bezinden bir ötesi kumaştan ama hepsi gösterişten uzak bizim çocukluğumuza gölge etmeyen sırtımızın taşıyıcılarıydı. Okuldan döner dönmez kaldırım kenarları çantaları bekler, bir-iki oyun oynadıktan sonra eve girerdik. Kirlenmek bizim ruhumuzu açığa çıkarır, dingin, yorgun kendimizi evde bulurduk.
En çokta sokakta oynarken ekmek arası yer birde kimin evi yakınsa peşi sıra aynı bardaktan suyu içerdik. 

Bize ait özel eşyalarımız çantamızın üzerinde dururdu kimse dokunmazdı, hiç kimse çalınır korkusu bilmezdi. Sokaklar evimiz gibi güvenliydi.
Hiç bir zaman çocuk kavgalarımız karakol yüzü bilmezdi. En fazla saç, baş olur,tekme atar,eşekli küfürlerle kavgayı bitirir ama kin gütmezdik en fazla başka bir oyunda yine buluşurduk. Çocuk yanımız örselenmemiş çiçekler gibiydi. Dikeni de gülü de başka güzeldi.
Yaralarımız ekmekle şifa bulurdu, kırılan kafalarımız şekere bulanırdı bunlar bile bize oyun gibiydi.
Yaz temizlikleri, halı yıkamalar hepsi mahallede şölen havasında geçerdi. Biz temizlikçi kadın diye bir şeyde bilmezdik. Komşunun odununu taşır elimize konulan şekere bayram ederdik.
Evlerimiz insan, anne, kardeş kokardı. Çok lüks yaşamazdık ama doğal hayattı bizim ki. İnsanı insanla buluşturan, geceleri yıldızlarla konuşturan içimizin aynası gülen gözlerimiz.
Şimdi çok lüks evler var içi insansız, parklar sürüyle içinde çocuklar yok. Her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar var. Sokaklar kimsesiz çocuğa hasret. her tarafımız beton yığını, sol tarafımız kimsesiz, yapay insanlar sürüsü gibiyiz.

Koca çınarlar dediğimiz dedeler, neneler yok sanki yeraltı dünyasında yaşıyorlar sahi atamıza, pirlerimize ne oldu ? Kapılarımız kapalı, yüreklerimiz yaralı, taksitlere bölünmüş yaşamın biçare bekçileri bizler, her yerimiz talana dönmüş. Ne oldu bize ?
Birbirimize yabancı, birbirimize yasaklı. Biz mi istemiştik? Yoksa birileri mi böyle istedi?..
"Her toplum hak ettiği gibi yönetilir" derler ya,biz mi böyle olmasını istedik,biz mi dünyaya yeni ferman verdik,yeni dünyalar,yeni buluşlar için insanlığın suyuna kibrit suyu başka ne denilebilir ki !

Yine sokaklarda top koştursam
Yine köşelerinde saklambaç oynasam
Yine en kuytu köşeyi ben buldum sevincine girsem
Hani yine paçaları kısa,burnu sümüklü o çocuk ben olsam

Düşmekten dizlerim yara bere içinde kalsa
Çıktığım elma ağaçlarının yine dalı kırılsa
düşsem bir taraflarım acısa
Varsın oyun bozan desinler kurdukları bütün kuleleri yıksam
Onlarda tekrar tekrar yapsa bende gülüşlerde kaybolsam
Onlarda peşi sıra arkamdan taş yağmuruna tutsalar
Cam kırmanın keyfini ancak çocuklar bilir
Oyunlara kurban verdiğimiz canım pencereler
Ah yeniden, yeniden çocuk olsam
 Bakkal amcanın leblebi tozuna kattığı una tekrar şahit olsam

Topraktan çamur yaptığımız sonra hayatlar inşa ettiğimiz
O canim hayallerimi yaptığım hünerli ellerime tekrar kavuşsam
Hani hep derler ya tahtadan oyuncaklar bizimki
Tahtayla hayat bulmuş nice buluşlar vardı oyun soframızda
Ah yeniden çocuk olsam, olsam da

Şekere sakıza hasret düşlerimi avutsam
Sonra rengarenk bilyeler imin sayısını unutmasam
Torbamda taşımanın haklı gururunu yaşasam
Yaşasam da anlatsam çocuk olmanın sınırları yok bu dünyada

Olcay Kasımoğlu.

Görünüşümüz, sözlerimiz ve tavırlarımız kendimiz olma bütünlüğüdür.

İnsanın içinin zenginliği yüzünü güzelleştirir derken cismi güzellikten ziyade sevecenlik,sevimlilik ve hoşa giden ifadeler anlamın da kullanılır.
Her canlının bedeninin tüm devinimlerinde ve her türlü davranışlarında iç zenginliğin görebiliriz.
Görünüşümüz,sözlerimiz ve tavırlarımız kendimiz olma bütünlüğüdür.
Bedenimiz yuvamız,gözler onun pencereleri, sözlerimiz de onun bildiricileridir.

Hepimizin iç dünyasın da dile gelmeyen sözler var. Aslın da ağlayışımızdan farklı değildir sırlarımız.
İnsan özgür doğar sonra kalıpların içine alınır. Mülkiyetin değer kazandığı kapitalist düzen de ,mülkiyete sahip olanlar,olmayanların üzerin de adaletsiz yöntemlerle kendilerine bağımlı kılarlar. Bu tarz insanlar bilim ve eğitimi özel mülkiyetli sistemin eline vererek maddi ve ahlakı gelişmeyi kendi tekelinin dışın da oluşmasına izin vermezler. Buda yetkili mercilerin sözsüz ve sorgusuz bir insan topluluğu yaratılması amacına hizmet eder.
Aslın da şey birbirine bağlıdır. Dünya üzerin de her şeyin bir karşıtı vardır. Biz buna karşıtların mücadelesi diyoruz.Bütün değişimlerin kaynağı da budur. Dünyayı doğru yorumlamaya başladığımız andan itibaren sırlara nail olmanın ve değişimlerin dünya üzerinde ki gücünü ve nedenlerini kavradığımız da nicel birikimler nitel sıçramalara neden olacaktır.

Kapitalist toplumlar da başkaları için çalış ya da başkaları senin için çalışsın. Böyle bir toplum düzenin de yetişen insanlarda şöyle bir anlayış,ruh halı oluşur. Ya çalışan ya çalıştıransın. Tek fark ne kadar adıl olduğundur.
Hakim olduğun bu anlayış sistemin de kişinin onurunu koruma hassasiyeti yalanı sevmemesinden kaynaklanır. Çünkü yalan söylemek her zaman korkaklıktan beslenir ve muhakkak kişiye bedel ödetir. Onurlu insanın bedeli kesinlikle ikiyüzlülük değildir.

İnsan bedeni bir bütüne hizmet eder. Duygu ve düşünceleri iyi olmayan bir insanın yüz güzelliği olsa dahi zaman içerisin de duygu ve düşüncelerinin boyutun da kendine yer bulur. Bir insanı yıllar sonra tekrar gördüğün de yüzüne dikkatli bakarsak hayata ne kattığını yüz çizgilerinden,sesinden,bakışından,el-kol hareketlerinden anlayabiliriz. Bunun için bilim adamı yada alim olmamız şart değil. Yeter ki insana duran gözümüz içe ,derine kendi derinliğiyle bakmaya niyetlensin. Yoksa insanları anlamak,anlamaya çalışmak çok zor değil. Bir insanı tanımak için çok uzun mesafeler katledilmesi gerekmiyor. Bazı anlar ve yaşamlar vardır. Kişinin koyduğu tavır,davranış,söz kendi mizacını,karakterini gözler önüne serer.
En çokta insanlar kayıpların da yüreğinde kileri açığa çıkarırlar. En zayıf ve naif taraflarıyla tanışırlar. Hiç üzülmeme dediklerine yas tutarlar. 

İnsanlar yaşadıkça anlamlaşır. Bazen bir kalemin kağıt üzerine karaladığı mürekkebe benzerler .
Bir bardak su dökülünce akan mürekkebe, dökülür giderler. Bazıları da yaşlı çınar gibidirler. Üzerlerine kızgın yağ dök,köklerini buda ne yaparsan yap buradayım derler. İnsanlar aynı hamurun teknesinden gelseler de can,beden aynı bütün de öze durmuyor. 

Bu doğada ki çiçeklere benziyor. iklimin de açan çiçeklere. İnsanlar da kendi iklimlerin de yaşama dururlar. İyi bir insanın kötü bir insanla bir ömür aynı ortamı paylaşması yaşam da verilecek en büyük cezaymış gibi olur. Düşünsenize iyi ve kötü aynı ortamın havasını alsa da aynı çeşmelerin suyunu içse de aynı halaylar da düğünlere dursa da, aynı bayramları paylaşsa da hatta hatta aynı yollardan geçseler de birlikte maneviyat denilen ruhani hiç bir paylaşımda yolları kesişmez, sevinçleri yüzlerinde ki çizgilerde gülüşlere dönmez. Aynı şeye mutlu olmaları neredeyse imkansızdır.

Hayat yaşam koşullarına göre göze çerçeve vermiş. Şimdi yaşam standartlarına doğuştan sahip bir insanın yaşam da aldığı hayat yoluyla ,doğarken aynı iyi yaşam koşullarına sahip olmayan bir insanın aldığı yaşam yolu birbirine ne kadar benzer. yada ne kadar aynıdır.

Bu hoşgörüye benzer. Kime neye. ne kadar hoşgörü...İnsanları anlamaya başladığımız da sadece kendi yaşam standartlarımız içerisin de anlamanın gafleti çok hazin olur. Karıncanın yuvasıyla, çakalın yuvası ne aynı kokar ne aynı çabaya sahiptir. İnsanlar da buna benzer. O zaman bize düşen insan olma erdemlerini çok iyi analız etmek ve empatiyi asla ve asla elden bırakmamak gerekir. Yoksa insan yüreğinin yurdu yürek nelere kadir. Yeter ki gönül gözleriyle görelim. Dünyanın hem içiyle hem dışıyla hem tepesin den hem uçurumun dan hem ovasından ama her yerinden bak. Bak ki ne çok farklı bakış açılarının toplamın da insan bir derya deniz sonuçta...

Olcay kasımoğlu

                                                                       Öğrenirsin !!

öyle bir yerdeyim ki
yine umutlar çağırır beni
yine vurur dizime yüzüme yüreğime
esen yelden yarın sesinden haber getirir
umutsuzlukta senin neyine der gibi...

Dünya var olduğundan beri; her şey bir ''değişim'' içerisindedir. İnsanlar da, hep bir gelişim içinde var olmaya, var olanı devam ettirme çabasındadır.
İnsanlar ; eylemleriyle ve ona eşlik eden söylemleriyle kendilerini ele verirler.
Yaşam da nasıl bir duruş sergilediklerini; yaşam tarzlarına, seçimlerine bakarak anlamak mümkündür. Bazende, yaşanan bir olay yada durum karşısın da sergiledikleri tavır ve davranışlar, sözler, onlar hakkında ip uçları verir.
Yaşam içerisin de her şey yolunda giderken gün olur ''çıkarlar'' çatışır...yollar ayrılır, ilişkiler biter, bitebilir.
İnsanın ahlakı ve kişisel özellikleri ''su yüzüne'' burada çıkar.
Doğrusu ve yanlışı kendine hatırlatılınca; bir insan ''öfkesine'' hakim olabiliyorsa, kendi eksikliklerini ''olgunlukla'' göğüsleyebiliyorsa, yetişkin bir birey olmayı başarabilmiştir.

Ve yaşadıkça öğrenirsin; her şey gibi zaman da avuçlarından kayan kum tanesi ve gidenlerin hesabı hiç bir zaman geleceğe yazılmaz. 

Sana ağırlık veren her şeyi elemeden ''heybeye'' yenileri katılmaz...
Ve bir süre sonra anlarsın ''vaatlerle'' gönül kapısı aralanmaz, sevdanın sözleşmesi olmaz.
Öğrenirsin; seni yakan her şey ''sen istemediğin sürece'' bir daha senin bahçeni tarumar etmez.
Yaşadıkça öğrenirsin; yürüdükçe öğrenir, öğrendikçe yürürsün.
Baharın nefesini, kışın tipisini, yağmurun kalbinin atışını öğrenirsin.
Hani diyordu ya şarkıda "açmadığın dalda sözün geçer mi, dünyada ölümden başkası yalan."
Her şey gelir ve geçer, öğrenirsin. Bu hayatta hiç kimse kimsenin ne devşirmesi nede stepnesidir ''sen istemediğin sürece'' öğrenirsin.
Öğrenirsin; yazmak, yaşamın anlamını bırakmaktır satır aralarına.
Ölmekle gömülmeyecek bir sözün olsun ''hayata dair derken'' buna inanan ve yaşayan insan olmanın haklı gururuyla, hayata yüreğinden bir eyvallah demenin içtenliğiyle ''hayatta hiçbir şeyden'' korkmadım, korkmayacağım demeyi ve kalbine seçtiklerini almayı ve sana eşlik edenlerle yoluna devam etmeyi öğrenirsin.
Bilirsin artık ''seni yarı yolda gördüğüne değişenlerle'' hiç bir zaman yol arkadaşlığına durulmayacağını, öğrenirsin.
Fakat çok zor sahip olduğun dostlarını çok kolay yollamayacağını da öğrenirsin.
Ben bu yüzden hiç kimseden gidemem, gitmem... Ama gidersem geri gelmem...demenin ne demek olduğunu öğrenirsin.
Neye ihtiyacın varsa onu almalı, varsa vermeli; ciddiyet, samimiyet bu olmalı...ÖĞRENİRSİN...

Olcay KASIMOĞLU

Sevmiyoruz kendimizi !

''Bazı kelimeler soğuk, bazı insanlar uzak, bazı hikayeler yarımdır..''

Mevsim ilkbahar, toprak kımıl kımıl, tomurcuklar açtı açacak, her şey çığlık çığlığa ve her şey bir o kadar direngen..!

Ya insan, insan kendiyle boğuşuyor, çelişiyor unutuyor insan olduğunu.
Her şey yaşamak üzerine kurgulanmışken, tüm şarkılar, türküler buram buram yaşam ve sevda kokarken, insanlar da bir dünya telaşi, bir mal mülk edinme telaşı!

Yaşarken mi öldürüyoruz sevdiklerimizi, yada gülde dikeni unutan biz miyiz ?

Dokundukça ''Ah'' diyen sese kulaklarımız sağır, yüreğimiz kör, kapılarımız kilitli, ruhlarımız sakat.
Bir dünya telaşına kapılmışız, bir ben bilirim, bir ben haklıyım nidalarıyla kendi içimize yuvalanır dururuz.
Telaş dediğinde, maldan mülkten, mevkiden, diplomalardan, başkalarının gözünde değerli olma, onanma sancılarıyla etrafımıza örülmüş bir cendere.

Sevmiyoruz kendimizi.
Yaşamı kutlamak değil, ölümü kutsamak öğretiliyor bize.

Ölüme dair, Seneca’nın seslenişi oldukça etkileyicidir;

“Ölümün olduğunu öğrenir öğrenmez, hayattan çekilmeye karar vermemişsek, burada bulunmamızın tek nedeni var mutlu olmaktır.
O zaman, üçgenin ille de üç kenarı olacak diye bir kural koymaya biliriz…” Ama insanoğlu kural koyar, insan oğlu nefsinin kölesidir, çok azı nefsini terbiye eder. ben ben diye bağırır durur, bencildir.

Kendimize adil, kendimize namuslu, kendi egolarımız tavan oldukça , aramızdan usul usul kayanları göremeyeceğiz, sessiz çığlıkları duyamayacağız.

Ozanın dediği gibi, “Hayat sunulmuş bir armağandır insana.” ama ne kadarımız bu armağanın değerini biliyor, ona hakkını veriyoruz?
Yoksa, hoşumuza gitmeyen bir armağan gibi, onu bir kenara koyup, eskimesini, yok olmasını mı bekliyoruz?

Ya da kaybetmek midir ölüm?
Varlığın esas olan huzura, serbestliğe kavuşması mıdır?
Her ölüm, erkendir diyen şair yanıldı mı bir yerde?
Esas olan, yaşamın ne manaya geldiğini çözemeden ayrılmanın garip yoksulluğu mu, yoksa sonsuzluk dediğimiz, aslında yaşamdaki sonsuzluk değerinde bir an mıdır?

"Çoğumuz ömürlerimizi sadece minik bir "kelebek etkisi" için yaşıyoruz belki de. Ama o etkiyi yaratacak dönüşümlerden ya da çabadan fersah fersah uzağız. Haliyle dünya bir bumerang gibi bize geri dönüyor bu durumda, hiç değişmeden... İşte bizim trajedimiz bu, içten dışa büyüyen bir kısırdöngü."

Ve bizler ölümlü dünyaya, bitimli hayatlar almaya çalışıyoruz, birde bakıyoruz ki;
“Özenle sakladığınız bir sarı lira gibi ömrümüz, vakit gelip, sandıktan cikarttiğimizda bakiyoruz tedavülden kalkmış.

Yaşama kırgın, kendimize küs, umutları ayağından vurup, bir ipe dolayıp boynumuzu, yada kör bir kurşunla hoşçakal diyenler kadar yaşarken kendini bulamayanlarda beni bir o kadar üzer...

#Olcayķasimoğlu