O esrik mavilik seçiliyordu

İnsan önce kendine ayna olmalı, ancak o zaman kendi iç sesini duymaması diye bir şey söz konusu değildir. Yeter ki insan kendinin ve sınırlarının farkında olsun.

Hermen hesse'nin anlatımıyla büyülendim.

''İlkgençlik yıllarımda yüce dağların üzerinde dikildim sık sık, gözlerimi ..uzaklardan hayli zaman ayıramadım, hemen arkalarında dünyanın derin ve mavi bir güzelliğin içine dalıp görünmez olduğu en sonnazlı ve narin tepelerin ince ve nurlu sisine bakıp durdum. Ziyadesiyle arzulu körpe ruhumdaki tüm sevgi bir araya gelip büyük bir özlem oluşturdu ve büyülenmiş bakışlarla uzakların yumuşak maviliğini yudumlayan gözlerimi yaşarttı. Hemen yanıbaşımdaki, yurdumun yakınlığı bana işte öylesine soğuk, öylesine hoyrat ve aydınlık, sisler, buğular ve gizlerden öylesine yoksun göründü; oysa karşılarda, uzak tepelerin ardında her şey alabildiğine yumuşak bir atmosfer içinde saklı yatıyordu ahenk dolu, bilmecemsi ve baştan çıkarıcı.
Zamanla gezgin, göçebe bir yaşama özendim, sisler ve puslar içindeki uzak tepelerden ayak atmadığım hiçbiri kalmadı. Soğuk, hoyrat ve aydınlıktı hepsi; ama karşılarda, daha ötelerde yine o mavilik, eriyip giderek, çözülüp dağılarak sezgilere dönüşen o esrik mavilik seçiliyordu ? daha bir soylu, daha bir özlem uyandırıcı...
İleride de sık sık bakıp durdum uzaklardaki bu ayartıcı maviliğe, büyüsüne karşı duramayıp onu kendime yurt edindim; hemen yanıbaşımdaki, hemen elimin altındaki tepelerde bir yabancı olup çıktım. Şimdiyse mutluluk dendi mi aklıma gelen şey şu: Karşılara doğru eğilmek, akşamsı uzaklara bürünmüş mavi kırları ve bayırları seyretmek, yakınların soğukluğunu birkaç saat olsun unutmak. İşte şimdi mutluluk bu benim için, gençliğimde mutluluk bildiğim şeyden değişik biraz, sessizlik ve yalnızlık taşan bir mutluluk, güzel olmasına güzeldir, ama şenlikli olduğu söylenemez...
Benim bu sessiz münzevi mutluluğum, bilgece bir şey öğretti bana: Tüm nesnelerdeki uzakların buğusuna ilişmemek, hiçbir şeyi gündelik yakınlıkların soğuk ve acımasız aydınlığı içine çekip almamak, her şeye üzeri sanki yaldızla kaplıymış gibi el sürmek, öylesine hafiften, öylesine usulcacık, öylesine gözetip kollayarak ve derin bir huşu ile önünde eğilerek....''

Bununla birlikte bu şiirle kendime yürüdüm

Kadıköy rıhtımın da
Gün bir bilmece gibi duruyordu yüzünün kıvrımlarında
Yüzün denize dönük,
yüzün yalnız kuyuların dibinden de derindi

Utangaç ellerinde bana bakan gözlerin,
kontrolsüz bir gülyeliydi sanki
Gözlerin sevdadan alacaklı
Gözlerin kaçak düşlerin yatağı
Sanki yer-gök varolalı oradaydın

Zamansız
Amansız
Apansız
Ve o gün, uzak denizlerin tuzu şahit ki sevgilim
yangın artığı değildi ağzının kıvrımını yurt edinmiş kırmızı

Ben mi sende ne buldum?
Yeryüzü ıssızlığında,
var olamayacak kadar güzel olan o aşkı tarif edişi
Düpedüz aşka dair olan ne varsa seziş
Canı tene aşılayan alnının ışıklı yamaçlarından
Dudağımın kıvrımına bıraktığın öpüş
İncinmiş sevinçlerimi soyuş
Dişi bir meşe olma hakkı veriş

Bu nedenle güçlüsün
Bu nedenle delik deşik değil kalbin
Onaran bir ışık var Prometeus gibi içerde;
Hep taze
Hep yeni

Çok uzun bir sonsuzluktan
Uysal tanlardan
Kutsalın kutsalı
İçi can'la dolu bir hece göğsümde
Hep sevdiğim şey,
saf hiçlikti…
Seviyorum sevdiğim diyen dilini
Can diyen sesin rengini

Olcay Kasımoğlu

15.05.2016

Çocuk kalacağım

İnsan "Elalem ne der?" diye yaşamaya başlayınca, kendisi olmaktan vazgeçer..!

Arınmamışsa insan geçmişinden, sancılı rüyalar görür, kavgalar eder durur boşu boşuna,
Tutkular içinde kemirir durur yüreği boşu boşuna...

Yaşam, insanın ancak dünyanın verdiklerinin üstünde ve ötesinde bir şey yaratınca hak kazandığı bir ödül olarak kabul edilebilir.

Hayatın ne olduğunu görmek için, önce içimizdeki kargaşadan sıyrılmak gerekiyor.

İnsan kendi dar sınırlarından çıkıp daha zengin bir yaşam deneyimine ulaştıkça bakış açısı da değişiyor.
Duymak, görmek yetmez bazen;
Yeni bir güne
Yeni bir hayata tohumlanarak
Yeniden anlamalı yeniden dinlemeliyiz
Binlerce kök salarak kavramalıyız hayatı yeniden...

Marcela Galeano, da bize rüzgarın diliyle sesleniyor ''Rüzgar, içimde ıslık çalıyor. Hiçbir şeyin hiç kimsenin efendisi değilim, kendi inançlarımın bile.
Rüzgara karşı duran, rüzgarın çarptığı şu yüzüm ben yalnızca: yüzüme çarpan rüzgar da benim...''

hiç ummadığın yerlerden,

 güneyden kuzeyden

esen rüzgarların incinmedik yerinden

 gün geceye karışırken, gece sabaha inerken

güneşe dokun, uyandır uykusundan

 ister sarı sıcağından

 ister güngörmüş maviler içinden

 süzülüp gelirim

yeter ki

 yüreğinde ki yerimi hep sıcak tut

sevdikçe seni

hep çocuk kalacağım....

Olcay Kasımoğlu

İnsan bir yerlere varmak için önce kendine uğramalı♥

Yeniden başlamalı
Yeniden anlamalı
Yeniden dinlemeli
Yeniden dillendirmeliyiz
Yitip giden zamanları

”Benim doğduğum coğrafyada önce kadınlar uyanır, sonra güneş doğardı; güneşi kadınlar doğururdu”

Benim çocukluğum ise, küçük bir kasaba da geçti. Yaşam koşullarının zor olduğu, feodal düzenin etkin olduğu, bahçeli,tek katlı evlerde büyüdük.

Bu coğrafyada, yeni yaşamlara uzanmak, yeni dünyalar büyütmek sanıldığından daha zordu.

Medeniyetlerin beşiği Asya Anadolu, Mezopotamya…bütün genetiklerin süzülüp günümüze taşındığı bozkırlarda, çöllerde, yalçın dağların kervan geçmez yerlerinde yaşam savaşı veren, törelerin biçtiği yazgıyı kader diye kendilerine laik gören zihniyetin çocukları olmak zorken; bunu bilgiyle, görgüyle eğitimle taçlandırmak gerekirken, sürgüne laik görülen bu topraklarda insan olmak kolay değildi.

Düşlerimizi ise tek sosyal alan olan okul da büyütür, beslerdik. Çoğu öğretmen bilmezdi yüreğimizde ki korkuları. Nasıl açtık bilgiye, ilime, yaşamı anlamaya ve anlamlandırmaya.
Değişen ve gelişen dünyayı takip ettiğimiz tek yer okuldu.
Babamızın fabrikası yoktu.Tarlada çalışanın iş sigortası da yoktu. Bu umutsuz bir haykırış değildi aslında. Çocuk hallerimizle o hayatın içinde hepimiz bir fidandık, hepimizin kendince umutları vardı. Hepimizin yaşadığı ve unutmadığı derinlikleri vardı.

Benimde unutamadıklarım arasında yer alan hatıram ilk kez renkli kalemlerimin oluşuydu.
Öğretmenimiz, verdiği bir resim ödevin de bizlerden denizi çizmemizi istemişti. Oysaki sınıfımızın büyük bir çoğunluğu denizi hiç mi hiç görmemişti. O yıllarda günümüzün görsel iletişim araçlarından eser yoktu.

Nasıl bir şeydi deniz?
Denizin uçsuz bucaksız masmavi sulardan oluştuğunu ve üzerinde kocaman kocaman gemilerin yüzdüğünü sanıyor beklide hayal ediyorduk…
Üç tarafı denizlerle çevrili olmasına rağmen anadolu coğrafyasındaki her çocuk gibi denizi ve martıları çok geç gördüm, tanıdım ve sevdim.
O gün bugündür denizin ismini duymak bile beni büyülemeye yetiyor. İçime dalgaların coşku yüklü devinimi akarken; derinliklerim de sevinçten kum tanelerini kıpırdatarak gülümsetiyor. Bundan olsa gerek oğlumun adını Özgürdeniz koydum.
Dedim ya siyah önlüklü yılların çocuklarıydık.
O bıraktığımız yerden, çektirdiğimiz fotoğraf karelerinde kalan yaşımız bize gülümserken, kaç yıl geçmiş üzerinden.
Hani sıralarda yan yana otururken samimiyetin, içtenliğin olduğu, yalanın dolanın aramıza sınırlar koymadığı o yıllar ne güzeldi. Yüzümüzde ki çizgilerin,saçlarımıza düşen beyazların; ilk tohuma durdukları yerden, yeniden yaşama sarılmak için ne çok nedenlerimiz oldu.

Yaşam koşullarımız ne kadar zor olursa olsun, aydınlanmak acıdan kaçmak değildı, acıyı anlamak, ıstırabı anlamak, mutsuzluğu anlamaktı. Zor yaşam koşulları, sıkıntı ve imkansızlıkların üstünü örtmüyordu bu gerçekle nasıl mücadele edileceğini öğretiyordu, bizi hayata karşı mücadeleci ve güçlü kılıyordu.
Zaten, üstünü örtmek, bir şeyin yerini tutmak değildi.
Yaşam nedir, diye sorduğumuz derin bir kavrayıştı. Bunları görebilmek,anlamak istemek,sorgulamak onlardan özgürleşmek demekti; ve hayat, insanın umut ettiği ve yaşamak istediği kadardır. Çocukken bunu tam olarak kavrayamamış olabilirim, lakin geldiğim yer ve yaşadıklarıma baktığım da insanın bulunduğu ya da yaşadığı yerin büyük ya da küçük oluşundan daha çok, düşüncelerinin boyutu ve hayatı sorgulama biçimi insan yaşamı için daha elzemdir.

Hiç kimse kendi içinde yaşamadıkça, başkalarının ruhundaki kıpırtıyı duyumsayamaz...
Ülkemin yol bilmez,kervan geçmez yerlerinde; yüzlerce beşikten, sayısız vedalarla, sayısız sevinçlerle ve yeni günlerin taşkınlığında, sayısız hayatlarla karşılaştım.
Bilirim; iç parçalayan insan seslerini, örtüsüz kimlikleri; iklimlerin dilinden öğrendim, yaşayarak !
Bundan olsa gerek; umuttan,sevgiden hiç caymadım, kendimi insanların kafasında ki sınırlara hapis etmedim; özgürleşmenin, üretmenim tadın da bir yaşama durdum.
Ve üzerinden aylar, yıllar, mevsimler geçti. Bahar yine aynı bahar kışlar yine kış ya biz, bizler, yaşamın döngüsünde nelere kadir olduk, nelerin tanıklığını yaptık, hangi diyarlara bağdaş kurup, kurduğumuz düşleri gerçek yaptık.
Yaşam ise her zaman planlandığı gitmez, her zaman adıl davranmaz insana, kimi zaman neşeli bir opera kimi zaman ağlayan bir neyin yüreğinde ağırlar ve bir gün; hiç ummadığın bir yerden vurulursun.
*Herkes vurulur bir gün biraz
Herkes, biraz kanar hiç ummadığı yerden.

‘’Bende mi’’deme ‘’Evet’’ sende*

olcay kasımoğlu

· YAŞAM DEĞERLİDİR

Ey gülüşü cananım
Ey yüreğime yakışanım
Görünce gül yüzünü
Unuttum ruh fukarası sözleri

Bir tılsımlı baharla kon dallarıma
Sarıl sessizliğime
Ver elini elime
Sevgi
En büyük armağan değil mi..!

Ölümün kanıksandığı, sizden bizden algısına dönüştüğü yerde, hangi vicdandan bahsedebiliriz ?

O kadar çok kayıtsızlık örneği yaşamaya başladık ki artık yeter diye çıkıp bağırasım geliyor.

İnsanların bencilliği ile başlayan kayıtsızlık, zamanla içselleşerek; akılsızlaşmayı, vicdansızlaşmayı ve beraberinde omurgasızlaşmayı başlattı.

Sevgiye kayıtsızlık, şiddete kayıtsızlık, yaşananlara kayıtsızlık, emeğe kayıtsızlık almış başını yürümüş.

Yaşadığımız acıları, kayıpları görmemezlikten gelen kör vicdanların, sağır kulakların canı cehenneme diyorum.

Her akşam televizyon dizilerinin başında, hayatlarını başkalarının hikayeleri üzerinden yaşayanlar, dizi kahramanlarıyla özdeşleşerek gerçeklik algısını yitirenler, kendi hayatlarına ne kadar ilgi gösterirler veya kendi hayatlarının sözcüsü olabilirler?

“Hissetmediğimiz yaraları iyileştiremeyiz.” demiş S.R.Smalley.
”Başkalarından uzak durabilirsiniz ama kendinizden değil. İçinizdeki bildiğiniz değil, bilmediğiniz sizi yönetir. Önce içinize sonra çevrenize bakın ve ilgi gösterin; yıkıcı bir sona doğru gitmemek için”
Umursamazlık almış başını gitmiş, şiddet ve ölüm haberlerin, etkili bir korku filmi tadında izleyen seyircinin “kurban etkisi” denilen şiddete kayıtsız kalma durumuna dönüşmüşse yeniden silkelen meliyiz !

Kendi hayatının anlamını değil, başka hayatların anlamı üzerinden yaşama yürüyenler, kendi hayatlarının yaratıcısı nasıl olabilirler.
Kendi sosyal statüsünü kaybetmekten korktuğu için susmak, yaşanan kıyımları görmemezlikten gelmek ve her şeyi akışına bırakmak, bana dokunulmasın da ne halleri varsa görsünler düşüncesi hakim olmaya başladıkça; amaçsız, bencil, hoyrat benlikler çoğalmaya devam ediyor. Bunları gördükçe midem kabarıyor.

Albert Camus’nün Veba kitabında” toplumsal tükeniş tasviri” 3. bölümünde şunları yazar;

“Belleksiz, umutsuz, yaşanılan anın içindeydiler. Aslında zaten her şey onlar için yaşadıkları an demekti. (…) Başka bir deyişle artık seçecekleri bir şey kalmamıştı. Veba bütün değer yargılarını ortadan kaldırmıştı. Bu da en çok, insanların giydikleri elbiselerin kalitesinden ya da satın aldıkları yiyeceklerle hiç ilgilenmeyişlerinden belli oluyordu. Her şeyi olduğu gibi, bütünüyle kabul ediyorlardı. (…) Vebanın kurduğu düzeni kabul etmişlerdi. Etkisi kuvvetlendikçe, o ölçüde de bayağılaşıyordu. Artık içimizde büyük duygular yok olmuştu. Herkes en monoton duygularla yaşamaktaydı. (…) Değişmişti, veba onda bütün kuvvetiyle inkar etmeye çalışsa da, gene de şiddetli bir azap halinde sürüp giden bir KAYITSIZLIK yaratmıştı.”

Kayıtsızlık, akıl sağlığının ve sağ duyunun yitirilmesine yol açarken, insanlar kendi hayatlarına sahip çıkmadıkları sürece siyasi iktidar değişikliğiyle var olan hiçbir şey değişmeyecektir.
Nereden gelirse gelsin her türlü şiddet, insan vicdanını rahatsız etmeli.

Şiddetin her türlüsüne karşıyım, kayıtsızlık da bir şiddettir. İnsanlar acı çekerken, bundan rahatsız olmuyorsan, yaşam içerisinde zombiden bir farkın yoktur.
Acılar zamanla dilsizleşir, unutur geldiği yeri. Bıçak gibi keser, keseni bile unutur. İnsan olmak onurdur, onurlu olmak insan olmaktır.
Yaşatmak, yaşamak bir değerse, duyarlılık da bu sürecin tamamlayıcısıdır.

Onuru ve sağlıklı bilinci olan herkes haktan ve adaletten yana tavır alır.
Şu an bu topraklar üzerinde yaşıyorsak, kime ve kimlere vefa borcumuz olduğunu unutmayalım, çocuklarımıza öğretelim...Kurtuluş savaşının nasıl kazanıldığını unutanlar ülkesinde, .İnsan olalım, insanca yaşayalım, yaşatalım yeter.

Olcay Kasımoğlu

Suçlamak sorumluluk almaktan kolaydır.

Hayatındaki herhangi bir şeyi değiştirmek istediğinde bakacağın tek bir yer var: kendi için.
"İçine baktığında, bunu sevgiyle yap."

2. Her şeyi kontrolünüz altında tutamazsınız

Elbetteki olan her şeyden haberiniz olmadığı için, onları kontrol edemezsiniz. Dünyaya emredebileceğinizi düşünmek egosal bir hatadır. Şu anda dünyada neler olduğunun çoğunu egonuz göremediğine göre, sizin için en iyisine egonuzun karar vermesine izin vermek hiç de bilgece olmaz. Seçim sizin elinizde, ama kontrol değil. Ne deneyimlemeyi tercih edeceğinize karar vermek için bilinçli zihninizi kullanabilirsiniz, ama onu ifade edip edemeyeceğinizi ya da bunu nasıl ve ne zaman yapacağınızı kendi haline bırakmalısınız. Teslimiyet anahtardır.

3. Yolunuza her ne çıkarsa onu iyileştirebilirsiniz.

Yaşamınızda önünüze çıkan her şey, oraya nasıl geldiğine bakmaksızın, iyileştirmek içindir, çünkü şu anda sizin radarınızdadır. Buradaki varsayım, eğer onu hissedebiliyorsanız, onu iyileştirebilirsiniz de. Eğer onu bir başkasında görebiliyorsanız ve bu sizi rahatsız ediyorsa, o zaman iyileştirmek için oradadır demektir. Ya da Oprah'ın bir keresinde söylemiş olduu gibi, "Eğer onu farkedebiliorsanız, ona sahpsinizdir." Onun neden hayatınızda olduğuna ya da oraya nasıl geldiğine dair hiçbir fikriniz olmayabilir, ama artık farkında olduğunuza göre, onu serbest bırakabilirsinz. Karşılaştığınız şeyleri ne kadar iyileştirirseniz, tercih ettiklerinizi ifade etmede o kadar net olursunuz, zira başka şeyleri kullanmak için gereken enerjiyi serbest bırakmış olursunuz.

4. Tüm deneyimlerinizden %100 sorumlusunuz.

Hayatınızda başınıza gelenler sizin suçunuz değildir, ama sizin sorumluluğunuzdadır. Kişisel sorumluluk kavramı söylediğiniz, yaptığınız ya da düşündüğünüzün ötesindedir. Hayatınızda yer alan diğer herkesin dediklerini, yaptıklarını ve düşündüklerini de içerir. Yaşamınıza meydana gelen her şeyin sorumluluğunu tamamen alırsanız, o zaman herhangi bir kişi bir sorunu su yüzüne çıkardığında, o sizin de sorununuz olur. Bu üçüncü ilkeye bağlanır, yani yolunuza çıkan her şeyi iyileştirebilirsiniz. Kısacası, şu anki gerçeğiniz için hiç kimseyi ya da hiçbir şeyi suçlayamazsınız. Tüm yapabileceğiniz onun sorumluluğunu almak, yani onu kabul etmek, ona sahip çıkmak ve onu sevmektir. Karşılaştığınız şeyleri ne kadar çok iyileştirirseniz kaynak ile o kadar uyumlu olursunuz.

5. Sıfır limite iletiniz "seni seviyorum" cümlesini söylemektir.

Sizi her şeyin ötesindeki huzura, iyieştirmeden ifade etmeye götürecek bilet sadece "seni seviyorum" cümlesidir. Bu cümleyi Tanrı'ya söylemek içinizdeki her şeyi temizler ve böylece şu anın mucizesini yaşayabilirsiniz: sıfır limiti. Amaç her şeyi sevmek. Fazla kiloyu, bağımlılığı, sorunlu çocuğu ya da komuyu, eşi sevin; hepsini sevin. Sevgi sıkışıp kalmış enerjiyi değiştirir ve serbest bırakır. "Seni seviyorum" demek Tanrıyı deneyimleme dileğinizin gerçekleşmesidir.

6. İlham niyetten daha önemlidir.

Niyet zihnin oyuncağıdır;esinlenme Tanrı'dan bir bildirimdir. Bir an gelir, yalvarmak ve beklemek yerine teslim eder ve dinlemeye başlarsınız. Niyet egonun sınırlı görüşünü temel alarak hayatı kontrol etmeye çalışmaktır; esinlenme ise Tanrı'dan gelen mesajı almak ve buna göre hareket etmektir. Niyetler işe yarar ve sonuç verir; esinlenme ise işe yarar ve mucizeler getirir. Hangisini tercih edersiniz?

Sevgi illa ki yolunu bulur, yeter ki insanlar cesur ve yürekli olsun...

Ağzında lafi eveleyip geveleyenlerden oldum olası haz etmem...

Yetmezlik içinde bile mutlu ve dingin olabilir insan. Her şey, doymazlık da gizlidir.
Büyük irdeleme ve küçük yürüyüş başlamasın bir kere; her an yaşam fışkırır hücrelerimizden; en kırılgan zamanlarda, en puslu havalarda bile. 

Ağzında lafi eveleyip geveleyenlerden oldum olası haz etmem...

Yetmezlik içinde bile mutlu ve dingin olabilir insan. Her şey, doymazlık da gizlidir. Büyük irdeleme ve küçük yürüyüş başlamasın bir kere; her an yaşam fışkırır hücrelerimizden; en kırılgan zamanlarda, en puslu havalarda bile.

Bunları yazgı, töre diye yutturanların suratına kalemimle, bilinçle haykırmak istiyorum.
Ve evren eşlik eder, kendi kokumuza, düşlerimize, en olmadık zamanlarda bile.

Yazdığım şiirlere soluk katmak, düşlerin terzisi olmak, çocuklarımın büyüdüğüne şahitlik edip, onlarla yenilenmek ve ruhumun eşini, can yoldaşımı, yaşam sofrasında ağırlamak istiyorum.

Başkalarının gözlerinde aramıyorum düşlerimi. Hayata ve insanlara beklentisiz bakıyorum.
Pek çok insan yalnız gördüğüyle dünyayı algılar, aldığı kadarıyla yorumlar. Aslında her şeyin kendi içinde bir dili vardır ve her şey bir o kadar doğurgandır yaşamda.
Yaşam felsefeme baktığımda: insanca yaşamak, insanı sorumluluğumu yerine getirmek, doğaya, yaşama saygılı davranmak, bu dünyadaki konukluğumu güzelliklerle taçlandırmaktır dileğim.

Duygusal ve spiritüel bakışın dışına çıkıp, reel kalıplar içinde analiz ettiğimde çevremi; dışarıda gürül-gürül bir mavi-yeşildir gidiyor.dünya.
Büyüleyen bir zekanın tasarladığı, üstün yetenekli bir ressamın her sabah tekrar çizdiği,
dünya ölçekleriyle kabul görmüş bir tablo gibi mucizevi güzellikte.
Bu tablonun tadına varabilmenin vahasına çıkabilmek için,aşk ve samimiyet kaynaklı bir zarafet koridorundan süzülmek-çözülmek gerekiyor...
Bir dostun muhabbetinden,bir aşkın nefesinden düştüysen uzağa;
pırıltısız, kanatsız, çığlıksız bir kuytudan öte bir şey değildir dünya.

Harika bir dünya sahnesi var ve herkese yetecek kadar görev dağılımı.
İster seyirci ol, ister yönetmen veya oyuncu; yeter ki insan olalım. 'İnsan olmak' en mühimi ve sevmek, sevgiyi seçmek en güzeli !

Yeter ki öze dokunsun ve candan olsun, hakka, adalete, sevgiye ve demokrasiye inanalım.

"Limon ağacıyla limonlar, nar ağacında nar ve illaki güneşte kızarmak isteyen üzümler.
Sonra yukarıda başımızın değmediği gök, ayağımızın bir basamadığı toprak ve denizler uçsuz bucaksız. Gerisi boş, yalan, insana ait olan. Gerisi boş, biz geçerken var hepsi !"

Hayat bizi yargılamaz, kendi içinde ki öze ulaştırmak için, bütün evreni kalbimizle dinlemeye davet eder.
Yengilerimizi de, yenilgilerimizi de cesaretle karşılayıp, yeri geldiğinde, hoşçakal demenin zerafeti de bir başka.
Yeterki canlar sağolsun, kalpler kırılmasın.

Olcay Kasımoğlu

"Simurg Olmak Zamanı" Romanından

''Düşmüşüm elden ayaktan kaldır beni beni, beni dost''

Yalanın, vefasızlığın, hainliğin, kindarlığın, sinsiliğin tavan yaptığı bu hain çağda;
Yüreklerinde körükledikleri iyilik ateşiyle halen sevgiyi, aşkı, masumiyeti, dostluğu küçük hesaplara yedirmeyenlere, esen yele sevdiğinin kokusunu emanet edenlere gelsin bu türkü...

herkesin derdi bir başka
kiminin ekmeği yavan
kiminin tuzu kuru
kiminin pırlantası ufak
kiminin yürekleri daracık

kimi de
biat etmişken dolar tanrısına
hayat işte
''ne sevgi sığıyor içine
nede insanlık...''

yaşamak için
özgürlük için
bu dünyalık dışı usuma
gökyüzünün mavi giysisi altında
gönül sığınağı verin
yürek başka bir şey nasıl olsa...

Olcay Kasımoğlu

Her şey mümkündür
Gittikçe arınıyorum kendimden...

Hayatımıza bir bütünlük içerisinde baktığımızda, eğitim ve öğretimin yaşam fenerimiz olduğunu görüyoruz.
Bununla birlikte çocuklarımızı sevgi diliyle yetiştirmek, onlara rol model olmak, aklı ve vicdanı hür kişilikli bireyler yetiştirmek için önce kendimizin kişilikli ve sevgi dolu olması gerekir.

Yetiştiğimiz çevrenin imkan ve koşulları kısıtlı olabilir. Bu aslında çok da önemli değildir. Hepimiz, toplum ve sistemin getirdiği kurallarla bir çocuğun yetişmesinde köprü görevi üstleniriz. Önemli olan onları geleceğe hazırlarken çocuklarımızı donanımlı yetiştirmektir.

Okula başlama çağı gelen çocuk, ailesi tarafından kendine öğretilen davranış modelleriyle ve duygu birikimiyle yaşamın başka bir kapısından içeri giriş yapar. Yeni insanlarla tanışır. Bu tanışmanın en önemli ayağı öğretmendir.
Öğretmenin dünya görüşü, bakış açısı, yaşama ve insanlara yüklediği anlam çok önemlidir. Evinde anne ve babasını örnek alan çocuk için artık öğretmen bir adım öne geçmiştir.

Özellikle ilköğretim aşamasındaki çocukların kahramanları ilkokul öğretmenleridir. Bu yüzden çok önemlidir bir öğretmenin sağlıklı bir ruh yapısına sahip olması.
Bununla birlikte yaşadığı bölgeyi tanıması ve toplumun yapısını bilmesi de çok önemlidir. Nitelikli bir öğretmen eğitimin sadece okuma -yazma öğretmek olmadığını bilir.

Sorgulayan, araştıran, yaşama anlam katan, üreten ve ezber bozan, fark yaratan bireyler yetiştirmenin önemini kavramış iyi bir öğretmen, aynı zamanda iyi bir vatandaştır.
Diğer türlüsü sadece verilen müfredatı uygulayıp, mesaisini tamamlayıp, arkasına bakmayan sıradan bir devlet memurudur.

İyi yetişmiş öğretmenlere ihtiyacımız var.
Nitelikli öğretmenler iyi bir insanın yetişmesinin, emekle, sabırla ile işleneceğini bilir. Bizlerin bu hedefe ulaşmada etkin olabilmesi için de önce kendimizi güncelleyip, yenilememiz gerekiyor.
Eğitim sisteminin uygulayıcısı öğretmenler olsa da sizler olmadan bizler eksiğiz. Bu yüzden öğretmenlerin sorumluluklarını yerine getirecek şekilde hazırlanmaları yaşamsal bir önem taşırken, sizlerinde bizimle birlikte olmanız gerekir.

İyi bir vatandaş yetişmesinden sorumlu olması gereken insanın, sorumsuz olması kadar vahim bir şey olamaz. Özellikle eğitim kurumları, sağlık ve yargı tümüyle politikadan bağımsız olmalı. Vicdanı ve aklı hür, adaletli insanlar öğretmenlik yapmalı. .
Para eğitimin kalitesini belirlememeli. Kaldı ki sosyal devletin vatandaşına vermek zorunda olduğu sosyal bir haktır eğitim.
Çocuklarınızın da en doğal hakkıdır.

Çocukları sadece okutmak önemli değildir. Okumak isteyen çocuk okur, okumayı öğrenmek isteyen bir şekilde okumayı öğrenir. Önemli olan bu çocuklara okuduklarını sorgulamayı öğretmektir.
Hayatın sorumluluğunu yüklenmemenin, hiç bir şey yapmadan seyretmenin en büyük tehlike olduğunu ve cehaletin olduğu yerde hiç bir güzelliğin yeşeremeyeceğini öğretmektir.

Kızlarımızı okul yoluna yasaklı kılan cehaleti, kadınları eksik gören zavallı zihniyeti, aydınlanmaktan korkan yobazları, siyaseti tekelleştiren sistemi yok etmenin tek yolu, sağlıklı düşünen ve yaşadığı dünyaya değer katan bireyler yetiştirmekle mümkündür.

Eğitimin bilginin anahtarı olduğunu, bu anahtarı kullanmayı öğrendikçe arkasından cesaretin ve mutluluğun geleceğini ve eğitimi bir yaşam biçimi haline getirmemiz gerektiğini öğretmeliyiz.
Öğretirken de iyi rol modeller olmalıyız.

Bu sadece öğretmenlerin görevi değildir. Hepimizin görevi ve sorumluluğudur. Eğitimin olmadığı yerde cehalet olur. Hem bu bir günlük bir şey değil tam tersine iyi gençler yetiştirmek için okumak, gözlemlemek ve kritik yapmak bir ömür boyu süren yolculuktur. Eğitim ömür boyu devam eden bir süreçtir.

Düşünceyi ve eylemi uzlaştırmak için, bireysel ve toplumsal yaşamı uyumlaştırmak için, bencilliğe karşı cömertliği anlamak ve yaşamak için, ayrımların karşısına bütünleşme fikrini koyarak; hoşgörü, sevgi, anlayış, saygı gibi değerleri anlamak ve yaşamak için sağlıklı düşünen beyinlere ihtiyacımız var.

Yaşamın bilinçli bir kaşifi olabilmek için, daha iyi bir dünya ve iyi bir yaşam için; insan olduğunun farkına varan; maddi ve manevi faaliyeti sırasında hem kendi hem de toplum hayatının şartlarını oluşturan motivasyon ve eğilimlerini iç çatışmaları azaltacak şekilde örgütleyip kaynaştıran; diğer kişilik ve karakterlere karşı uyumlu davranış sergileyen, başkalarını türlü açılardan ve değişik yöntemlerle değerlendirebilen kişilikli insanlara ihtiyacımız var...

Bu bağlamda üzerime düşen sorumluluğu gerek meslek yaşamımda olsun gerekse sosyal ve toplumsal olaylarda aldığım rollerde, yazın dünyasına verdiğim emekle ve kendime duyduğum sevgi ve saygı çerçevesinde, insanların duygularını istismar etmeden, üzerime düşeni yerine getirmeyi insanı sorumluluğum olarak görüyorum.

İnsan yaptıklarından ve yapamadıklarından sorumludur.
Bende bir şeyler yapmak adına pedagojik formasyon eğitimi aldım.
Umarım güzel işlerde bize rehberlik eder..

Sevgi ve Saygılarımla...

Olcay Kasımoğlu

Bazı hikayeler yarımdır

Anlamadıysan yeniden yaşarsın
Fark ettiysen yenisini yaşarsın.

Mevsim sonbahar, göçmen kuşlar çekildi yuvalarına. Tomurcuklar başını gömdü toprağın karnına ve her şey bir o kadar suskun bahara..!

Ya insan, insan kendiyle boğuşuyor, çelişiyor unutuyor insan olduğunu.
Her şey yaşamak üzerine kurgulanmışken, tüm şarkılar, türküler buram buram yaşam ve sevda kokarken, insanlar da bir dünya, bir mal mülk edinme telaşı!

Yaşarken mi öldürüyoruz sevdiklerimizi, yada gülde dikeni unutan biz miyiz ?
Dokundukça ''Ah'' diyen sese kulaklarımız sağır, yüreğimiz kör, kapılarımız kilitli, ruhlarımız sakat.
Bir dünya telaşına kapılmışız, bir ben bilirim, bir ben haklıyım nidalarıyla kendi içimize yuvalanır dururuz.
Telaş dediğinde, maldan mülkten, mevkiden, diplomalardan, başkalarının gözünde değerli olma, onanma sancılarıyla etrafımıza örülmüş bir cendere.
Sevmiyoruz kendimizi.
Yaşamı kutlamak değil, ölümü kutsamak öğretiliyor bize.

Ölüme dair, Seneca’nın seslenişi oldukça etkileyicidir;

“Ölümün olduğunu öğrenir öğrenmez, hayattan çekilmeye karar vermemişsek, burada bulunmamızın tek nedeni var mutlu olmaktır.
O zaman, üçgenin ille de üç kenarı olacak diye bir kural koymaya biliriz…” Ama insanoğlu kural koyar, insan oğlu nefsinin kölesidir, çok azı nefsini terbiye eder. ben ben diye bağırır durur, bencildir.
Kendimize adil, kendimize namuslu, kendi egolarımız tavan oldukça , aramızdan usul usul kayanları göremeyeceğiz, sessiz çığlıkları duyamayacağız.

Ozanın dediği gibi, “Hayat sunulmuş bir armağandır insana.” ama ne kadarımız bu armağanın değerini biliyor, ona hakkını veriyoruz?
Yoksa, hoşumuza gitmeyen bir armağan gibi, onu bir kenara koyup, eskimesini, yok olmasını mı bekliyoruz?

Ya da kaybetmek midir ölüm?
Varlığın esas olan huzura, serbestliğe kavuşması mıdır?
Her ölüm, erkendir diyen şair yanıldı mı bir yerde?
Esas olan, yaşamın ne manaya geldiğini çözemeden ayrılmanın garip yoksulluğu mu, yoksa sonsuzluk dediğimiz, aslında yaşamdaki sonsuzluk değerinde bir an mıdır?

"Çoğumuz ömürlerimizi sadece minik bir "kelebek etkisi" için yaşıyoruz belki de. Ama o etkiyi yaratacak dönüşümlerden ya da çabadan fersah fersah uzağız. Haliyle dünya bir bumerang gibi bize geri dönüyor bu durumda, hiç değişmeden... İşte bizim trajedimiz bu, içten dışa büyüyen bir kısır döngü."
Oysa, insanın huzur ve memnuniyeti dışarıda değil içindedir.

Ve bizler ölümlü dünyaya, bitimli hayatlar almaya çalışıyoruz, birde bakıyoruz ki;
“Özenle sakladığınız bir sarı lira gibi ömrümüz, vakit gelip, sandıktan çıkarttığımızda bakıyoruz tedavülden kalkmış.

Evren bile tamamlanmamış hiç bir şey bırakmazken, eksiğe müsemma gösterir mi yaşam sizce?

Bitmemiş aşklardan düğümlere, yaşanmamış duygulardan tatmin olunmamış ilişkiye, dengesi şaşan terazinin eksik kalan kefesine, gizliye saklıya, arkadan iş çevirene, hırsından delirene, tutkusuna yenik düşene, can yakana, can alana, dönüşüme direnene, dönüştüremeyene, ben deyip bize geçemeyene yaşam bir şey verir mi sizce?

Bir insanın yaşama kattıkları, kültürü, ahlak anlayışı, ait olma bilinci kendine namuslulardan olmamalı.

Yaşama kırgın, kendimize küs, umutları ayağından vurup, bir ipe dolayıp boynumuzu yada kör bir kurşunla hoş çakal diyenler kadar, yaşarken kendini bulamayanlarda beni bir o kadar üzer...

Olcay kasımoğlu

17.12.2018

DOĞRU OLAN YAŞAMDIR

Yaşamınızda her neyi deneyimliyorsanız, onun ötesine geçmek ve yeni bir kapı açmak üzere deneyimlediğinizi bilin ve bunu hatırlayın. Zira tüm zorluklar sizi pişiren, hamlığınızı alan ve olgunlaştıran bir etkiye sahiptir.

''Bir delinin haykırışı/ Andrei Tarkovsky...'' O derinlikli ve yenilmez bir özgünlüğe sahip...

''Birbirimizi anlayabiliriz, ama yorumlamaya gelince herkes yalnızca kendisini yorumlayabilir''

Çağ yorgunuyuz, insanların çoğu konuşmuyor,”Bağırıyor” bilmeden konuşuyor, başkalarının söylediklerini mantık süzgecinden geçirmeden kabulleniyor, birkaç kez duyduğu, izlediği şeyleri kendi fikriymiş gibi söylemeye başlıyor.

Aydınlamanın farkındalığına, farkındalık yaratmaya; hayatı deneyimleyerek, yıldızları, kuşları ve bilgeleri açık kalple dinleyerek ulaşabiliyor insan...

Kimsenin kalbini kırmamak ya da sevimli görünmek adına, olur olmaz her isteğe, doğru bulmadığımız düşünce ve fikirlere “evet” demeyi bıraktıkça; neyin değerli neyin daha az değerli olduğunu anlamaya başlıyoruz.

Bu algı oluşunca da;
İhtiyacı olanı istemekle, muhtaç olmak arasında çok ince bir fark olduğunu fark etmeye başlıyoruz.

İnsanın kendini tanıması, hayatına sahip çıkması, yapması gerekenleri kendi iradesiyle yapması kadar güzel bir şey olamaz.

Emeğin hiç bir zaman sorgulanmadığı bir yaşam ve sağlıklı sevgi anlayışıyla büyümek, ahlaki olgunluğa erişmek, iyiliğin, sevginin parçamız olduğunu bilmek, insanın asıl doğasına ait tüm özellikleri unutmadan, varoluşumuzun, özümüzün güzelliklerinden utanmadan yaşama yürümek, yaşamı değerli ve anlamlı kılıyor.
Öte yandan, hayatta en iyi ve en mutlu yaşam, olumlu düşüncelerdeki yaşamdır. Bu nedenle iyi, yapıcı ve yaratıcı düşüncelerin insana verdiği mutluluğu hayatta hiçbir şey veremez.
Ve hiç bir şey ölmüyor yaşamda. Ölen, insanların kendi kafalarında, kalplerinde öldürdükleri aslında..

Velhasıl yaşamak ve yaşatmak ince bir iştir.

Olcay Kasımoğlu

Yaşamdan beslenenler

Ne yalnız başına övgü ne de sövgü, yaşama bir şey katmaz.

İnsanı insan yapan; üretim, paylaşım ve doğa ile bir bütünlük içinde, huzurlu ve güven ortamında, yaşama devam etmek, hayatın anlamına, bütünlüğüne güzellik katmaktır.

İnsanların; dil, ırk, mezhep gibi, yaşamda pek karşılığı olmayan gerekçelerle çatışma ortamına sürüklenerek, yaşamdan kopmaları, hayatın anlamına da büyük haksızlıktır.

Her günün yeni bir gün ve yeni bir başlangıç olduğunun farkında olanlar, yaşamdan beslenirler.
Değişim ve yenilenmek; hayata ve kendimize karşı görevlerimizdendir.
Gerçeğimizin farkında olmak, iyi insan olmanın gereğidir.
O halde insan her koşulda, enerjisini olumlu olana harcayarak yaşamı daha sağlıklı ve anlamlı kılabilir.
İnsan; yaptıklarından ve yapamadıklarından sorumludur.
İnsanın eylemlerinde ki güzelliği, yaşamın hakkını verdiği oranda bir önem taşır.
Ya yaşamın tanığı yada seyircisi olur..

Olcay KASIMOĞLU

Yüreğinle sevmek

''Ağaçların sallanışı
kuşların kanat çırpışı, kim der sesi yok diye''
Kalbimde evi, kim der yok diye...

Bitmemiş aşklardan düğümlere, yaşanmamış duygulardan tatmin olunmamış ilişkiye;
gizliye saklıya, arkadan iş çevirene, hırsından delirene, tutkusuna yenik düşene, can yakana, can alana, dönüşüme direnene, ben deyip bize geçemeyene yaşam bir şey verir mi sizce?

Ne olursa olsun, yaşımız kaça vurursa vursun kendimizle barışık değilsek, hiç bir şeyden zevk almayız. yaşamayı bilmek bir kültürdür. Bugün binlerce insan eğlence değince akıllarına ilk önce para geliyor. Para olmadan nasıl eğleneceğiz deniliyor. Öyle bir algı oluşturulmuş ki, yaşamak para olmadan mümkün değilmiş gibi !
Oysa bir sürü sanatsal etkinlikler bedava, çok cüzzi bir bütçeyle sinemaya,tiyatroya gitmek mümkün. Manzara seyretmek, kuşların sesini dinlemek, güneşin doğuşuna şahitlik etmek, gece yıldızlarla oynaşıp hoş beş etmek bedava. Dostlarla bir çay içip, sohbet etmek, birine iyi davranmak, gülümsemek bedava.
Güneşin, rüzgarın, denizin, sanatın, sevginin fiyatı yok. Keşke kötü gün parası diye biriktirdiğiniz o gayrimenkuller, bankadaki kabarık hesaplarınız kadar olmasa da, yaşama aşkla,sevgiyle dokunsak, mutlu anılar bıraksak. İçimizde kalmayan ukdeler, cıvıl cıvıl bir yaşam dökülse eteklerimizden.
Bunlara sahip olmak ancak kültürle mümkündür. Para kazanmaya emek verdiğimiz kadar kültür edinmeye de emek verelim.

Hayatımı sana harcadım, senin için saçımı süpürge ettim söylemlerinden kurtulup, seninle yaşamak ne büyük lezzet, seninle yaşamak ne büyük lezzetti diyebilsek, daha güzel ve anlamlı olmaz mı dünya ?
Hem seven sevdiğinin yaşamını heba etmez ki ! Bu çocuklarımız olsun, sevdiklerimiz olsun, hiç kimse kendi yaşamını acıya kedere boğarak feda etmesin kendini.. 

Bunun adı adanmışlık da değil.
Mutsuz çoğunluklara dönüp baktığımızda bunu açık ve net görmekteyiz.
Hayat, şimdiki zamana indirgenir ve mekanikleşmeye başlar.Kişi kendisini ve diğerlerini değerli görmekten vazgeçer.
Sosyal ilişki seviyesi minimuma iner, kişiler umutsuz ve yönünü kaybetmiş gibi hissederler.

Bir dostun muhabbetinden, bir aşkın nefesinden düştüysen uzağa;
pırıltısız,kanatsız,çığlıksız bir kuytudan öte bir şey değildir dünya.

Ve harika bir dünya sahnesi var, herkese yetecek kadar da görev dağılımı. İster seyirci ol, ister yönetmen veya oyuncu, yeter ki önce insan ol...
'İnsan olmak' en mühimi ve sevmek, sevgiyi seçmek en güzeli... Yeter ki öze dokunsun ve candan olsun...

Bir dostun muhabbetinden, bir aşkın nefesinden düştüysen uzağa;
pırıltısız,kanatsız,çığlıksız bir kuytudan öte bir şey değildir dünya.

Ve harika bir dünya sahnesi var, herkese yetecek kadar da görev dağılımı. İster seyirci ol, ister yönetmen veya oyuncu, yeter ki önce insan ol...
'İnsan olmak' en mühimi ve sevmek, sevgiyi seçmek en güzeli... Yeter ki öze dokunsun ve candan olsun... · 

Severken seni

sevda bu
dile kolay
gözleriyle örterken geceyi
çocuk yanımı kurgular düşlere

evrenin
en güzel
yüzüne dokunmuşum gibi
parmak uçlarıma kokusunu getirir

çiçekli dallara binmiş gibi
sıcak bir düşün terinde
içim
sana sırılsıklam

sahi
birer gül inceliğinde mi
ömrünün hikayesi
buğulu bir nasihat mı
içinde ki çocuk gözlerin

severken seni,
düşlerimi süsleyişin
yağmur sonrası
bir bahar sabahı gibi

öpüyorum
alnının
ışıklı yamaçlarından
bir ağacın
dal budak saldığı kökler gibi
sende yeniden doğuyorum

Olcay Kasımoğlu

Resim: Utagawa Hiroshige
1797 - 12 Ekim 1858
Japonya

Yine Yeniden Hermann Hesse

Almanya'da doğmuş İsviçreli yazar ve ressam. 20. yüzyılın en önemli yazarlarından biri olan Hesse, ilk şiirini yirmi beş yaşında yazmıştır. 1904'te serbest yazarlığa başlamış olup romanları, öyküleri, denemeleri, şiirleri, politik makaleleri ve kültür alanındaki eleştirel yazılarıyla tüm dünyada 100 milyonu aşkın okura ulaşmıştır.

Kendini kanıtlama, kendi olma, yazarın kendini yansıtması, bireyin kendini aşması gibi temaları içeren Bozkırkurdu, Siddharta, Peter Camenzind, Demian, Narziss ve Goldmund, Çarklar Arasında ve Boncuk Oyunu romanları, yazarın en tanınan edebi eserleridir.

Hesse gibi oldukça manevi konuları ustalıkla işleyen bir yazarın en sevilen 24 alıntısını sizlerle paylaşıyoruz;

"
1. ''Yalnızlık bağımsızlıktır."
"Yalnızlığı arzulamış, uzun yıllar içinde onu ele geçirmiştim. Soğuktu bu yalnızlık, orası öyle, ama sessizdi, yıldızların içinde dolanıp durduğu uzay gibi harikulade sessiz ve büyük."

2. Yaşamın müziği...

Yaşamın müziği...
"Siddhartha kulak verip dinledi. Bütünüyle kulak verip dinleyen biri kesilmişti şimdi, kendini tümüyle dinlemeye vermiş, tümüyle boşalmış, tümüyle soğurup içine alan biri olmuştu. Dinleme sanatında öğrenilecek her şeyi öğrendiğini hissediyordu. O zamana kadar bütün sesleri sık sık işitmişti, ırmağın çıkardığı bu pek çok sesi; ama sesler bugün bir başka yankılanıyordu. Pek çok sesi birbirinden ayırt edemiyordu artık, neşelileri gözü yaşlılardan, çocuksuları erkeksilerden ayıramıyordu, bir bütünlük oluşturuyordu hepsi, özlemin yakınması ve bilen kişinin gülüşü, öfkenin haykırışı ve ölen kişilerin iniltisi, hepsi birdi şimdi, hepsi içi içe geçmişti, birbirine bağlanmış, binlerce kez birbirine sarılıp dolanmıştı. Ve tümü, bütün sesler, bütün amaçlar, bütün özlemler, bütün çileler, bütün hazlar, bütün iyi, bütün kötü şeyler, tümü birden dünyayı oluşturmaktaydı. Tümü birden yaşamın müziğiydi."

3. "Ve tüm şan ve şöhretler, tüm akıllılıklar, tüm ussal kazanımlar, insanlığın yücelik, büyüklük ve kalıcılığına yönelik tüm atılımlar yıkılıp gidiyor, maskaraca bir oyuna dönüşüyor."

"

4. "Yaşam konusunda bir fikrin vardı; içinde bir inanç, bir beklenti yaşıyordu; eylemlere, acılara, özverilere hazırdın."

"Ama yavaş yavaş anladın ki, dünya hiç de senden eylemlerde ve özverilerde bulunmanı istemiyor; yaşam, kahraman rollerine ve benzeri şeylere yer veren bir kahramanlık destanı değil, insanların yiyip içmeler, kahve yudumlamalar, örgü örmeler, iskambil oynamalar, radyo dinlemelerle yetinip hallerine şükrettikleri rahat bir orta sınıf evidir."

5. "Geçmişte olan, gelecekte olan hiçbir şey yoktur; her şey vardır sadece, şu an içinde varlık sahibidir."

6. "Sızlanıp yakınacaksın da eline ne geçecek? Her şeyin hayırlı bir yol izleyip olması gerektiği gibi olduğunu, hiçbir şeyin başka türlü olamayacağını gerçekten göremiyor musun?"

7. "Müzik gibisi var mıdır!"

"Müzik gibisi var mıdır!"
"Durup dururken bir melodi gelir aklına, söylemeye başlarsın, sessiz, içinden yalnızca, varlığını melodi ile içirip doyurursun, melodi tüm güçlerine el koyar -ve sende yaşadığı sürece içindeki tesadüfi, kötü, kaba, kasvetli ne varsa silip atar, dünyayı da alır kapsamına, zoru kolaylaştırır, donup kalmış nesneleri kanatlandırır. Bir halk ezgisinin melodisi üstesinden gelebilir bütün bunların. Hele armoni! Katıksız bir uyumla bir araya getirilmiş seslerin kulağa hoş gelen ahengi, örneğin bir çan sesinde, insanın gönlünü tatlılık ve hazla besleyip doyurur; daha öncekilere gelip eklenecek her yeni sesle büyür, güçlenir bu ahenk, bazen insanın yüreğini öylesine yangına verir, hazla öylesine titretip ürpertir ki, bu kadarı başka hiçbir zevkin harcı değildir."
8. "Senin ruhun bütün dünyadır."

9. "Evet, geride kalmıştı hepsi, kadeh içilip boşaltılmış, onu yeniden dolduran çıkmamıştı."

"Yazıklanılacak bir şey yoktu, geçip gitmiş hiçbir şeye yazıklanmamak gerekiyordu. Yazıklanılacak tek şey şimdi'ydi, bugün'dü, yitirdiğim, sadece edilgen bir tutumla katlandığım, bana ne armağanlar sunmuş, ne beni fazla sarmış bu sayısız saatler ve günlerdi."

10. Her sevişmeden sonra...

Her sevişmeden sonra...
"Haz vermeden haz alınamayacağını, her jestin, her okşayışın, her dokunuşun, her bakışın ne kadar küçük olursa olsun vücuttaki her köşenin kendine özgü bir gizle donatıldığını, bu gizi keşfetmenin, keşfeden kişiyi mutlu kılacağını öğrendi. Her sevişmeden sonra sevgililer birbirlerinden, biri ötekine hayranlıkla bakmadan ayrılmamalıydılar; hem yenmiş hem yenilmiş olmalı, herhangi birinde aşırı doymuşluk ya da bıkkınlık duygusu uyanmamalı, sömürdükleri ya da sömürüldükleri duygusuna kapılmamalıdır."

11. "Bilgelik keşfedilebilir, bilgelik yaşanabilir ama bilgelik başkasına anlatılamaz ve öğretilemez."

12. "Asla bir insan ya da bir eylem tümüyle Sansara, tümüyle Nirvana değildir."

"Asla bir insan ya da bir eylem tümüyle Sansara, tümüyle Nirvana değildir."
"Asla bir insan tümüyle kutsal ya da tümüyle günahkar olamaz."

13. "Günaha pek çok gereksinim olduğunu kendi bedenimde ve kendi ruhumda yaşadım..."

"...diretmekten vazgeçip dünyayı sevmeyi öğrenmek, onu kendi arzuladığım, kendi hayalimde yaşattığım bir dünyayla, kendi uydurduğum bir mükemmellikle karşılaştırmayıp nasılsa öyle bırakmak ve onu sevmek, gönülden onun içinde yer almak için şehvete, mal ve mülke, kendini beğenmişliğe gereksinim duydum, en rezilce umarsızlıklara kapılmayı gereksindim."

14. "Evet, benim mezarımın başında cübbeleri ve duygusal hristiyan kardeşler sözleriyle o leş kargalarından hiçbiri bulunmayacaktı!"

"Ah, nereye baksam, düşüncelerimi nereye yöneltsem, hiçbir yerde beni bekleyen bir sevinç, bana yollanmış bir çağrı, beni kendine çekecek birşey yoktu. Herşeye kokuşmuş bir kullanılmışlığın, kokuşmuş yarı memnunlukların pis kokusu sinmişti; herşey eskimiş, sararıp solmuştu, gri, peltemsi, tükenmiş durumdaydı herşey."
15. "Bu, kayıkçının en büyük erdemlerinden biriydi: Dinlenmesini onun kadar iyi bilen az kişi çıkardı."

"Hiç bir şey söylemese bile, konuşan kişi, ağzından çıkan sözlere Vasudeva’nın nasıl suskun, açık yürekli, bekleyerek ruhunun kapılarının açtığını, konuşulan sözlerden nasıl hiçbirini kaçırmadığını, hiç sabırsızlık göstermediğini, ne övgü, ne yergiye başvurduğunu, yalnızca dinlediğini hissederdi hemen. Siddhartha böyle bir dinleyiciye açılmanın, böyle bir dinleyicinin yüreğine kendi yaşamını, kendi arayışlarını ve çilelerini gömmenin nasıl bir mutluluk olduğunu seziyordu."
16. "İlk kez tadıyordum ölümü ve ölümün tadı acıydı, çünkü doğmaktı ölüm, korkunç yenilikler karşısında duyulan dehşet ve ürküntüydü."

"İlk kez tadıyordum ölümü ve ölümün tadı acıydı, çünkü doğmaktı ölüm, korkunç yenilikler karşısında duyulan dehşet ve ürküntüydü."

17. "Hiçbir insan yüzde yüz kendisi olamamıştır ama yine de herkes gücü yettiğince ilerler bu yolda, kimi biraz daha gözü açık, kimi biraz daha gözü kapalı."

18. "Oysa ben hep dışarıdaydım, hep kıyıda kenarda kalacaktım; tek başıma, güven duygusundan uzak, içi sezgilerle dolu ve bir kesinlikten yoksun yaşayıp gidecektim hep."

19. "Erkekleri görüyordum; bugün arzuyla, yarın bıkkınlıkla kahroluyor, yana yakıla seviyor, sevgilere hoyratça son veriyor, hiçbir sevgiye güven beslemiyor, hiçbir sevgide mutluluğu bulamıyorlardı."

"Kadınları görüyordum sevgiden yanıp tutuşan; aşağılanmaları ve dayakları sineye çekiyor, sonunda kapı dışarı ediliyorlar, ama bağlandıkları erkekten yine de kopamıyor, kıskançlıkları ve horlanmış sevgileriyle onurları çiğnenmiş, köpeksi bir sadakat sergiliyorlardı."

20. "Her insanın yaşamı, onu kendine götüren bir yoldur, bir yol denemesi, bir yol taslağıdır."

"Hepimiz aynı derinliklerden çıkıp geliriz ama bir taslak, derinliklerden çıkıp gelen bir yaratık olarak her birimiz kendi öz amacımıza varmak için uğraşıp didiniriz."

21. "İnsanların büyük çoğunluğu, düşen bir yaprak gibidir, kapılıp gider rüzgarın önüne, havada süzülür, dönüp durur, sağa sola yalpalar vurarak iner yere.."

"Pek az kişi de vardır, yıldızlara benzer, belli bir yörüngede ilerler durur, hiçbir rüzgar varamaz yanlarına, kendi yasalarını ve izleyecekleri yolu kendi içlerinde taşırlar."

22. "Bilinmesi gereken şeyleri insanın kendisinin tatması daha iyidir."

"Dünya zevklerinin ve dünya malının insana hayır getirmeyeceğini daha çocukken öğrendim. Hanidir biliyordum bunu, ama ancak şimdi yaşadım. Ve şimdi biliyorum, belleğimle değil, gözlerimle, yüreğimle, midemle biliyorum böyle olduğunu. Ne mutlu bana ki, biliyorum artık!"

23. "Bir babadan çocuğuna burnu, gözleri, hatta zekası kalıtım yoluyla geçebilir, ama ruhu asla. Her insan yeni bir ruh taşır kendisinde."

24. "Zaman gerçek değildir."

"Asla bir insan tümüyle kutsal ya da tümüyle günahkar olamaz. Böyle gibi görünmesi, yanılmamızdan, zamana gerçek bir nesne gibi bakmamızdandır. Zaman gerçek değildir. Zaman gerçek değilse, dünya ile sonsuzluk, acı ile mutluluk, kötü ile iyi arasında var gibi görünen çizgi de bir yanılgıdan başka bir şey değildir."

Saklı öykünmelerle

İnsan, kendi öğretisinin tutsağıysa, ona yaşamdan nasıl söz edebiliriz ki? Aydınlamanın bilincine, farkındalık yaratmaya; hayatı deneyimleyerek, yıldızları, kuşları, bebekleri ve bilgeleri açık kalple dinleyerek ulaşabiliyor insan...

Mor bir karanfil akşamında

Ruhum yalın ayak

Süzülürken geceye

İçimde ki çocukla

İstedim

Kalayım bir ömür yanında

Yürekte küçücük bir sıyrık 

Çatlak 

Buğu olmadan

Usul usul

Sindire sindire 

Seyrine dalayım senin yıllarca

İncelikli bir duyguyla 

Al mavi kanatlarının altına 

*Ne varsa işitilen koklanan 

Desin ki; seviştiler*

Yetmezlik içinde bile mutlu ve dingin olabilir insan. Her şey, doymazlık da gizlidir, büyük irdeleme ve küçük yürüyüş başlamasın bir kere; her an yaşam fışkırır hücrelerimizden; en kırılgan zamanlarda,en puslu havalarda bile. Bunları: yazgı, töre diye yutturanların suratına kalemimle, bilinçle haykırmak istiyorum. Ve evren eşlik eder, kendi kokumuza, düşlerimize, en olmadık zamanlarda bile. Yazdığım şiirlere soluk katmak, düşlerin terzisi olmak, çocuklarımın büyüdüğüne şahitlik edip, onlarla yenilenmek ve ruhumun eşini, can yoldaşımı, yaşam sofrasında ağırlamak istiyorum.

Başkalarının gözlerinde aramıyordum düşlerimi. Hayata ve insanlara beklentisiz bakıyordum, koşullu sevgilerim hiç olmamıştı. Pek çok insan yalnız gördüğüyle dünyayı algılar, aldığı kadarıyla yorumlar. Aslında her şeyin kendi içinde bir dili vardır ve her şey bir o kadar doğurgandır yaşamda. Yaşam felsefeme baktığımda: insanca yaşamak, insanı sorumluluğumu yerine getirmek, doğaya, yaşama saygılı davranmak, bu dünyadaki konukluğumu güzelliklerle taçlandırmaktı dileğim.
Duygusal ve spiritüel bakışın dışına çıkıp, reel kalıplar içinde analiz ettiğimde çevremi,dışarıda gürül-gürül bir mavi-yeşildir gidiyor.dünya büyüleyen bir zekanın tasarladığı,üstün yetenekli bir ressamın her sabah tekrar çizdiği,
dünya ölçekleriyle kabul görmüş bir tablo gibi mucizevi güzellikte.
Bende ise bu tablonun tadına varabilmenin vahasına çıkabilmek için,aşk ve samimiyet kaynaklı bir zarafet koridorundan süzülmek-çözülmek gerekiyor...
Bir dostun muhabbetinden,bir aşkın nefesinden düştüysen uzağa;
pırıltısız,kanatsız,çığlıksız bir kuytudan öte bir şey değildir dünya.

Harika bir dünya sahnesi var ve herkese yetecek kadar görev dağılımı; ister seyirci ol, ister yönetmen veya oyuncu;yeter ki insan olalım. 'İnsan olmak' en mühimi ve sevmek, sevgiyi seçmek en güzeli ! Yeter ki öze dokunsun ve candan olsun, hakka, adalete, sevgiye ve demokrasiye inanalım.
Limon ağacıyla limonlar, nar ağacında nar ve illaki güneşte kızarmak isteyen üzümler.
Sonra yukarıda başımızın değmediği gök, ayağımızın bir basamadığı toprak ve denizler uçsuz bucaksız. Gerisi boş, yalan, insana ait olan. Gerisi boş, biz geçerken var hepsi !

Hayat bizi yargılamaz, kendi içinde ki öze ulaştırmak için, bütün evreni kalbimizle dinlemeye davet eder. Yengilerimizi de, yenilgilerimizi de cesaretle karşılayıp, yeri geldiğinde, hoş çakal demenin zarafeti de bir başka.

Olcay Kasımoğlu