Sır Yüklü Sözler

Anılar
Sır yüklü sözler
Zamansız serilmiş ipe

Bir ömre yenilişinin son hamlesinde
Zamansız
Amansız
Tünedi göğsüme sancılı korkular
Dayanır mı
Kapısı kolsuz bu yürek

Dokun karanlık saçlı gölgelere
Üşüyen beden
Titreyen yürek
Cana can olmak için
Bekler seni yaşamın içinde...

Emek ve sabır iyi birer öğretmenken !!
Paran kadar adamsın' 'diyen bir zihniyetin, insan olma çabası ne kadar adil olabilir ki ?
Benjamin Franklin/ ne güzel demiş;
'' Paranın satın alacağından değil, paranın satın alacağı insanlardan korkunuz''
Parayı yeryüzünde ''saltanat'' olarak görenler, özgürlüğün gerçek mutluluk, cesaretin de özgürlük olduğunu bilemediklerinden, savsaklama ile korkaklık arasında gidip gelirler.
Paraya Baş eğen insanlar; büyük saygı göstermeye ve korkuya daha açıktırlar.
Yüzyıllar boyunca paranın gücüne itaat eden toplumlar da, itaat alışkanlık haline geldiğinden, hak aramayı, vicdanı unuturlar...
Parası olmayan, yada az olanlar onların gözünde yaşamın defolularıdır, inanmışlardır ''paran kadar insansın'' soytarılığına.
Artık günümüz dünyasında; halkın basit çıkarlarına göre siyaset yapmak, rüşvet, yeteneksiz insanların önemli mevkilere getirilmesi, tutarsızlıklar, paranın satın aldığı ekmek kapıları ''emeği itibarsızlaştırmıştır''
Emek ve sabır iyi birer öğretmenken maalesef parayı araç olmaktan uzaklaştıran zihniyetin elinde yaşamın amacı haline gelmiştir.
Burada gelecek üzerine kaygılı olan akıl, huzursuzdur.
Bu nedenle insanlarda sürü psikolojisiyle birlikte kolaycı yaşamın erdemsiz tüyoları yaratılarak ''akıl'' devre dışı bırakılmaya çalışılmaktadır.
Paraya tutsak, paraya kul insanlar kendileri için dönen her çarkı, her şeyi mubah sayarlar.
Saydığı yerde; hayatın anlamını kavramak, sorgulamak en büyük suç sayılmıştır.
Eğer kavrayış yoksa, bilgi de bir işe yaramaz..
Her şeyi parayla satın alabileceğine inanmış insanların hali, rüzgarın bulutları önüne katması gibidir.
Savrulurlar, bir diyardan diğer diyara, çarpa çarpa, kanata kanata..

Olcay Kasımoğlu
.

Yaşam Bizden Bestesini İstiyor

https://720pizle.org/izle/altyazi/rebel-in-the-rye.html

Sevginin, öğrenmenin, değer katmanın; belli bir inancı, ülkesi, kalıbı yok. İnsanların eylemleri ve söylevleri şüphesiz ki, hayatla olan ilişkilerinin rengini ve biçimini de tayin eder..
Önemli olan sevgi diliyle yaşama uzanmak, anlamak; anladığını yorumlamak ve sezgilerini, anlatabileceklerini biçimlendirebilmek.

”Onat kutlar, yaşarken seslenmiş; düşünüyorum nasıl budandık bahara ulaşmak için.
Şimdi sessiz duruyoruz kıyısında bir düşüncenin, unutmamak için, çünkü unutuluşun kolay ülkesindeyiz.” diyor.
Ülkemizde o kadar çok ölüm ve acı var ki, sevinçlerimizi paylaşmaktan utanır olduk.! Buna rağmen devam etmiş ve biliyoruz bahar mutlaka gelecek, demiş.
Umut, umut ve inanmak…Hiç vazgeçmemişler. Bütüne varmanın ince kıvrımlarında eşelendikçe, ruhların yansımasında hayata dokunmuşlar, adanmışlıkla. Kesinlikle adanmışlık; hiç bir koşula bağlı olmadan…

Hangi yöne gitmeye karar verirsek verelim, hata yaptığımızı söyleyenler muhakkak olacaktır. Üreten insanların saygısını, dürüst eleştirilerin takdirine layık olmak ve güzelliği takdir edebilmek, başkalarındaki “En iyiyi bulabilmek” ve dünyayı olduğundan biraz daha iyi bırakarak terk etmek, sırf siz yaşadınız diye bir insanın daha rahat soluk almış olduğunu bilmek… İşte, başarmış olmak budur.

Değil mi ki; kalbimizin çıkarttığı sesin bile bir anlamı olmalı.
Değil mi ki; dilimiz söylediğinde, kalbimizin sesinde, dolup boşalmasında herhangi bir değişiklik olmuyorsa, ne anlamı var ki, bütün bu söylenenlerin !.
Yaşarken; karanlığı yırtmayıp, hep aydınlık yakada yaşayanlara imrenerek yaşayıp ölmek ne acı ! Oysa, yaşarken fısıltısını duymadığımız o kadar çok şey var ki, yanımızdan sessizce akıp giden. Bilinçte ilerleme, algılamada derinlik, kendi içimize yapacağımız yolculuklarla mümkündür.

Doğa, insanlar; bize sadece farklı pencereler açar. Bu pencerelerden bakan gözler bizimdir, kimse kimsenin yerine görmez, nefes alamaz. İnsan kalabalıklarında içimize yapacağımız yolculuklar bizi bütüne ulaştırabilir.
Hep söyler dururuz “Yarın ölecekmiş gibi yaşamak” gerçekten, bir aylık ömrün kaldı deseler, ne yapardık ? Hayatı sevdiren bir yerde ölüm düşüncesi mi ?
Dünyaya dair hırslar, egolarımız, kibirli hallerimiz, ancak öte dünya dediğimiz yolculuk hatırlatılınca mi, yaşam anlam kazanıyor ? Oysa hayat basittir. Karmaşayı yaratan, engeller koyan kendi zihin yapımızdır. Hayatın, canlıya dair bir zulmü yok. Zincirleri yaratan insandır. Ölümü bile bile, hayatın özünü sömüren yine insandır. İnsan, kendine kurallar koyarak yaşam gettosunu oluşturuyor. Karmaşa içinde yaşamı bulandırıyor. Oysa hayat, kendi mecrasında basittir.

İnsan, ölümün olduğu bu dünyada, basit yaşamı seçtiğinde, işte o zaman; karmaşık, yapay, eğreti kurallarından silkinerek, yaşam dizgesine gerçekten “Var etmeyi” ekleyecektir.
Değimi ki, hayatı; akıp giden çalkantılı, köpüklü bir nehre bakar gibi; kıyısından, kenarından seyrediyoruz.
Yolculuğumuzun son durağı…Dönüş biletimiz yok lakin yine de, o istasyona daha çok vakit var diye aldatıyoruz kendimizi.
Yaşam: doğumla ölüm ya da var oluşla yok oluş arasında geçen süre, ya da var olma süresi olarak tanımlanmaktadır.
Ünlü halk ozanımız Aşık Veysel Şatıroğlu bir ömür boyu süren bu serüveni
“…İki kapılı bir handa/ Gidiyorum gündüz gece…” Diyerek iki mısrada özetlemiştir.

Yaşamsal fark ediş; dünyanın en pahalı şeyi; neyi taşıdığımızı ve yükümüzün değerini bilmek…
Yaşam bir bütündür, dünyanın diğer ucundaki bir değişim, gelişim bir diğer alanı değiştirirken, hala yerinde durmayı ve yerinde saymayı marifet sananlar, daha da gerilere düştüğünün, her gün bir parça eksildiğinin farkında bile değildirler Yaşam; bize, kendi gücünüzü keşfetmeye cesaret edin diye bağırıyor.
Bunları; dört mevsimle ve sanatın çocukları; resimle, şiirle bize sık sık hatırlatıyor.
Yaşamı ertelemeyelim, bir başka uygun anı beklemeyelim. Şimdi yaptığımız seçimler küçük görünsede, kendimizi olduğumuz halimizle kucaklamanın ödülü, bize özgürlüğümüz olarak dönecektir. Yeter ki buna inanalım, inanmak tamamen bize kalmış. Ne dersiniz, çok geç olmadan, yaşamın yüreğine, yüreğimizi değdirmeye değmez mi?
Kanatlarımızı enginlere açmaya, keşkeleri olumlamaya, kalbimize aldıklarımızla, aydınlık bir umuda, elele yürümeye değmez mi ?

Furuğ Ferruhzade‘ nin seslenişi gibi;

”Ben hüzünlü küçük bir periyi biliyorum
Okyanusta yaşayan ve yüreğini tahta bir kavalda,
usul usul çalan
Küçük hüzünlü bir peri; geceleri bir öpücükle ölen
Ve sabahları bir öpücükle yeniden doğacak olan..”

Evreni dinleyen yüreğimizin sesine; şarkılar, türküler, şiirler kattıkça, aklımızı arındırdıkça, vicdanımızın kapılarını açık tuttukça, düşünce özgürleştikçe, ‘Sevginin’ bütün evreni kuşatacağına, inanıyorum.
Kalben inanıyorum; sevginin gücüne sahip olmayana, hiç bir şey güç vermez.
Yoksa küçük bahaneler ardına saklanıp, köşe kapmaca oynarız yaşamla ve hep bir suçlu ve tanık ararız kendimize. Oysa insan umutla, sevgiyle soluk aldığı sürece dünya da soluk alır…

Çavdar Tarlasındaki Çocuklar Filmi Muhakkak İzlenmeli...

Olcay Kasımoğlu

Kendini Bilmek

İnsan kaynaklı sorunların temelinde insanın kendini bilmemesi ve bilgisizliği yatar.
İnsanın kendini bilmesi aynı zamanda varoluşun getirdiği insan gereksinimlerinin en temel belirleyicisidir.
İnsanın kendini bilme ve tanıma yolculuğu aynı zamanda kişinin kendi iç sesiyle mücadeleye girmesi ve kendini bağımlı kılan bir çok şeyden kurtulması demektir.

Altı’ncı yüzyılda yaşayan ve halkın kendini tanrılaştırdığı Yedi Bilge arasında yer alan Spartalı Khilon tarafından ilk kez Delfi’deki Apollon Tapınağı’na yazılmıştır bu sözler: “Kendini Bil.”

İlk bakışta ”Kendini bil” farklı bir ifade gibi gelir insana. Oysa her insanın içinde bir çok parçanın bulunduğu ve bu parçalardan hangisini daha çok kullanılması gerektiğinin çoğu zaman farkına varmayız. Bu nedenle kendini tanıma bir yerde bu parçaları anlama, güçlü ve zayıf yanlarının farkına varma uğraşıdır.

Kendini tanımak öncelikle insanın iç dünyasıyla, başka bir deyişle kendisiyle iletişime geçmesidir. İnsanoğlunun kendi dışındaki dünyayı anlamlandırabilmesi için de önce kendini bilmesi gerekmektedir ancak o zaman bütün varlıkların anlamı ve amacı konusunda derinlikli bir bakış açısına sahip olur.
Kendini bilmek aynı zamanda insanlarla güçlü iletişim kurmayı sağlıyor, olayların ve dünyanın farkında olup bunları doğru değerlendirme bilgeliği katıyor. Çünkü insan tek başına medeniyet ve kültür oluşturamaz.

Bunun yanında kendini bilmeyen insan her şeyi bildiğini sanır, bilmediği konularda ahkam kesilir.
Sokrates: ”Bildiğim tek bir şey var, o da hiçbir şey bilmediğimdir” derken  aslında hayatın anlamıyla ilgili sağlam bir kavrayıştan bahseder.
Kendini bilen insanın akılla bağlantılı bir eylemi vardır. Kendine özgü bir canlı olmanın da ötesine geçerek insanca yaşama anlam katar bu da haddini bilme, bilgi sahibi olma ve yürekliliktir. Bu olumlu özelliklerin varlığıyla belli bir zihinsel olgunluğa erişince insan, sahip olunan bilgileri anlamlı ve sağlıklı kullanma, yaşamı doğru ve anlamlı bir şekilde yorumlayabilme bilgeliğine de ulaşmış oluyor. Hayatın anlamına da derinlikli bir bakış açısı kazandırıyor.

Kendini bilmenin yaratacağı bilgeliği anlatan Fars dörtlüğünde ki uyandırmayı, izlemeyi, şahitlik etmemeyi görmemek mümkün mü?

”- ki, bilmiyor ama biliyor bilmediğini; çocuktur, onu eğitin/yetiştirin.
– ki, bilmiyor ama bilmiyor bilmediğini; cahildir, ondan uzak durun.
– ki, biliyor ama bilmiyor bildiğini; uykudadır, onu uyandırın.
– ki, biliyor ama biliyor bildiğini; bilge kişidir, onu izleyin.”

Dünyanın en büyük temel sorununun, insanın kendini bilmemesinden kaynaklanan bilgisizlikten ve bilgiye duyulan ilgisizlikten kaynaklandığını söyleyebiliriz.

Türkiye felsefe kurumu başkanı, ulusal ve uluslararası yirmiye yakın derneğin aktif üyesi olan İoanna KUÇURADİ' nin seslenişi oldukça manidardır.

''Neden acı çekiyoruz'' Çok kestirme bir cevap vermem gerekirse ''bilgisizlikten'' diyebilirim; bilgisizlikten ve bilgisizliğin yarattığı sonuçlardan.''

Yunus Emre’nin dizelerinde hayat bulan ”Kendini Bilmek” deki hikmetin güzelliğine hayran olmamak mümkün mü?

”İlim ilim bilmektir
İlim kendin bilmektir
Sen kendini bilmezsin
Ya nice okumaktır”

“İnsan niçin okur? Hem kendi, hem de başkalarının hakkı”nı bilmek için. Yani “kul hakkını ve sınırlarını” bilmek için. Bu, Tanrı’nın da insanlardan isteğidir. Gönül dünyasında olsun, toplum yaşayışında olsun  düzen ve huzur böyle sağlanacaktır. İnsan okuyor ama “hak-hukuk” bilmiyorsa, kul hakkı yiyorsa her şey boştur. Kuru, işlevsiz bilgi yüklemesidir yapılanlar.”

Kendini bilmeyen, hatta aramayan kişi yaşamını da boşa geçirmiş, eserini verememiş ve kendini gerçekleştirememiştir. İnsanın hayattaki en büyük başarısı kendini bilmesidir. Bilgi, her şeyden önce insanın kendini bilmesini sağlamalıdır. Kendini bilmek de önümüzü aydınlatır. İnsanın kendisini bilmesi kadar büyük nimet yoktur.

Olcay Kasımoğlu

Gün Umut

Bizi biz yapan söylediklerimiz değil, uygulamaya geçirebildiklerimizdir. Ve hepimizin yaşadığı deneyimler sonucunda hayatımızla ilgili oluşturduğu bazı değerler ve çıkardığı dersler vardır.

''Öyle bir zaman gelir ki tek bir çağrıya önem veririz.
Yaşama bir el uzatmanın tam zamanıdır o an
Her şeyin üstünde olan bir armağandır bu''

Bu dünya zamanından hepimiz göçüp gideceğiz, üstelik her şeyimizle göçeceğiz.
Yaşadıklarımızdan, konuşanlardan geriye hiçbir şey kalmayacak.

İşte bu yüzden dünyayı açıklama iddiasından, aptalca bir sürü gereksiz mal ve mülk edinme hastalığından, sevgi ve umudu sığ sularda arayanlardan, sözde kurtarıcılardan, yaptığıyla, söylediği çeliş-enlerden mümkün mertebe uzak durmak sağlığımıza ve hayatımıza yapacağımız en büyük iyiliktir.

Kendi içimize doğru derinleşmenin, neye dönüşmek istiyorsak ona karar vermenin ve yenilenmenin zamanı olmadığını yeniden bir kez daha umutla, dirençle yüreğimize bir kez daha fısıldayalım ''Vazgeçme umuttan, sevgiden, inanmaktan.''

Yaşama amacımızı gözden kaybetmeden;

İnsanca yaşamak için gösterişe, bizim olmayanla avunmaya, başkalarının gözünde kendimizi aramaya, onanmaya ihtiyacımız yok.

Ruhu duyarlılıktan yoksun olmayan, sevme kapasitesi olan bilinçli özgürlüğe, koşulsuz sevgilere ihtiyacımız var.
Ben buna yaşamın aşuresi diyorum, hepsinden biraz.
Marifet o hepsinden birazla lezzeti yakalamak ve kendinin farkında olmak, kendini gerçekleştirebilmek insanın en büyük zaferidir bence.

Hiç unutma dedi bilge, ''Ancak yürekle bakıldığı zaman doğru görülebilir. Gerçeğin mayası gözle görülmez. Gülünü yüce kılan ona verdiğin emektir.''

Daha iyi bir dünya için, ışığımızın ve sevgimizin önce bizi sonra yaşamımızı ve tüm evreni aydınlatması dileğiyle sağlıklı bir yaşam önceliğimiz olsun daima....

Bir dostum, son soluğunda;

“Hayat buymuş demek ” demişti.
Doğarsın. Büyürsün. Koşarsın. Ve ölürsün .
Evet, kendimden biliyorum, budur yaşam.
Gözün kör, kulağın sağır olsa da, olmasa da.
Üç sözcükten oluşan bir cümleye ( “Hayat buymuş demek “)
sığacak denli yalındır yaşam.”

İnsanlar mevsimler gibidir yaşamadığımız sürece anlamayız nedir, neye kadirdirler…
Fırtınada çıkan esintiye teslim olursan arkasından açacak güneşten nasiplenemezsin yada sağanak yağan bir yağmurun ardından doğan gök kuşağını göremezsin…
Evet mevsimler gibiyiz hayatın bütünlüğünden vazgeçemeyiz, her mevsimin hakkını vermeliyiz.
Ah keşke makamındadır ve kendimize kim olduğumuzu hatırlatmak için hepimizin aynalara ihtiyacı var. Düşe kalka,yana yana, gülerek, ağlayarak illa insan yanımızla…

”Her şeyin bir bedeli var” derken şarkılar, değmez mi ”yaşamın” yaşamak gibi bir anlamı varken, yaşamı kucaklamaya, kendin için, herkes için iyi bir şeyler yapmaya ve direngen bir umutla sevgiye sarılmaya değmez mi?

Zorluklar aşıldığında ya da aşma gücünü duyumsadığımızda da, içimiz insanca bir coşkuyla dolup taşmaz mı; “Yaşamak ne güzel şey be kardeşim!..” diye.

Sağlık ve umut uyanık insanın en büyük düşüdür.
Bedenimizin her karesine değerli olmayı ve karşısındakini değerli kılmayı artıran o yaşam sevincini alıp yaşama karışmak dileği olmalı.

Hem de yaşama solmuş zamanlar bırakmadan gülüşü, kahkası dünyayı çınlatan içimizdeki gücü gün ışığına çıkararak… Ve umutla, coşkuyla, dünyayı daha yaşanır bir dünya yapalım…

Sağlıklı bir yaşam dileğiyle...

Olcay Kasımoğlu

Sabahın Erkencisiyim

"Her sanatçının, içselliğini dışsallaştırdığı bir penceresi vardır.
Bazen içe, bazen dışa açılan, bazen insana, bazen doğaya...
Bazen de kendi penceresinden bakar yaşama, başka pencereler açar yaşantılara.."

Sabahin erkencisiyim.
Objektifime yansiyan karganın duruşunu ve uzaklara dalışını seyre daldım..
Sonsuzluğa uğurladiklarim, bir daha göremeyeceklerim düştü yaşıma...
"Özlemek ne uzun bir mesafe" 😔

Kalbimizin üstünde binlerce sözcüğün yankısı ve yüzümüzün kıvrımlarında binlerce hüznün, gülüşün, umudun kırıntısı ve duraksadığımız, soluklandığımız bir ömrün haritası...

Bazı şeylerin cevabı gibi ak ya da kara diye açıklanamaz.
İnsan;
Ruhunun her hücresinde ayrı bir his, birbirine tezat temenniler, umutlar, korkular, kaygılar saklar.
Bunun içindir ki, her ruh;
İyiyle-kötüyü, sevgiyle-sevgisizliği güzelle- çirkini yan yana taşır.

Neyi seçersek onunla yolumuza devam ederiz.

Ve...kargalari ve ağaçları ne çok severmişim meğer💕

Olcay KASİMOĞLU

Özgür ve Özgün

Acaba kaçımız, günlük hayatın koşuşturması ve medyatik gürültü içinde, yeni fikirleri, filizleri ve geleceğimizi biçimlendirecek hususları gerçekten fark edebiliyoruz?

İnsan mümkün olabileceğine inanmıyorsa, yenileşmeyi gerçekleştiremez.
Sürekli yenilenme kabiliyetine sahip bir insan geleceğe güvenle bakar, yeni düşünceleri ve geleceğin getirebileceği değişiklikleri de hoşgörüyle karşılar.

Dünyanın her yerinde gelecek ufku olmayan insanların hayata karşı tutumları, çaresizlik içinde bilinmeyeni beklemektir. Geleceğe yönelmeyen hiçbir insan kendisini yenileyemez.

Çağımızın güvensizliğine karşı durabilmemizi sağlayacak yöntemler bulmak, içimizde ki güç merkezini ortaya çıkarmak gerekiyor.
Bunun içinde; inandığımız, güven duyabileceğimiz değer ve amaçlara ulaşabilmemizi sağlayacak içsel bütünlüğün, kültürle yaşama dokunmuş bilincin, mücadele ruhuyla beslenmiş cesaretin, kendini bulmuş benliğimizin ”özgür ve özgün” olması gerekiyor.
Ve kesinlikle geçmişin korkularıyla yaşama tutunmak değil, her-şeyiyle yüzleşmek gerekiyor.
Düzenin köleleri olmamak için;
Yaşamı ''beklentileri yüksek olmayan bir bakış açısı ve arayışları ince bir ruhla'' anlamlı kılmaktır dileğim...

Olcay KASIMOĞLU

Bazı Hikayeler Yarımdır

Anlamadıysan yeniden yaşarsın

Fark ettiysen yenisini yaşarsın...

Ya insan, insan kendiyle boğuşuyor, çelişiyor unutuyor insan olduğunu.
Her şey yaşamak üzerine kurgulanmışken, tüm şarkılar, türküler buram buram yaşam ve sevda kokarken, insanlar da bir dünya, bir mal mülk edinme telaşı!

Yaşarken mi öldürüyoruz sevdiklerimizi, yada gülde dikeni unutan biz miyiz ?
Dokundukça ”Ah” diyen sese kulaklarımız sağır, yüreğimiz kör, kapılarımız kilitli, ruhlarımız sakat.
Bir dünya telaşına kapılmışız, bir ben bilirim, bir ben haklıyım nidalarıyla kendi içimize yuvalanır dururuz.
Telaş dediğinde, maldan mülkten, mevkiden, diplomalardan, başkalarının gözünde değerli olma, onanma sancılarıyla etrafımıza örülmüş bir cendere.
Sevmiyoruz kendimizi.
Yaşamı kutlamak değil, ölümü kutsamak öğretiliyor bize.

Ölüme dair, Seneca’nın seslenişi oldukça etkileyicidir;

“Ölümün olduğunu öğrenir öğrenmez, hayattan çekilmeye karar vermemişsek, burada bulunmamızın tek nedeni var mutlu olmaktır.
O zaman, üçgenin ille de üç kenarı olacak diye bir kural koymaya biliriz…” Ama insanoğlu kural koyar, insan oğlu nefsinin kölesidir, çok azı nefsini terbiye eder. ben ben diye bağırır durur, bencildir.
Kendimize adil, kendimize namuslu, kendi egolarımız tavan oldukça , aramızdan usul usul kayanları göremeyeceğiz, sessiz çığlıkları duyamayacağız.

Ozanın dediği gibi, “Hayat sunulmuş bir armağandır insana.” ama ne kadarımız bu armağanın değerini biliyor, ona hakkını veriyoruz?
Yoksa, hoşumuza gitmeyen bir armağan gibi, onu bir kenara koyup, eskimesini, yok olmasını mı bekliyoruz?

Ya da kaybetmek midir ölüm?
Varlığın esas olan huzura, serbestliğe kavuşması mıdır?
Her ölüm, erkendir diyen şair yanıldı mı bir yerde?
Esas olan, yaşamın ne manaya geldiğini çözemeden ayrılmanın garip yoksulluğu mu, yoksa sonsuzluk dediğimiz, aslında yaşamdaki sonsuzluk değerinde bir an mıdır?

“Çoğumuz ömürlerimizi sadece minik bir “kelebek etkisi” için yaşıyoruz belki de. Ama o etkiyi yaratacak dönüşümlerden ya da çabadan fersah fersah uzağız. Haliyle dünya bir bumerang gibi bize geri dönüyor bu durumda, hiç değişmeden… İşte bizim trajedimiz bu, içten dışa büyüyen bir kısır döngü.”
Oysa, insanın huzur ve memnuniyeti dışarıda değil içindedir.

Ve bizler ölümlü dünyaya, bitimli hayatlar almaya çalışıyoruz, birde bakıyoruz ki;
“Özenle sakladığınız bir sarı lira gibi ömrümüz, vakit gelip, sandıktan çıkarttığımızda bakıyoruz tedavülden kalkmış.

Evren bile tamamlanmamış hiç bir şey bırakmazken, eksiğe müsemma gösterir mi yaşam sizce?

Bitmemiş aşklardan düğümlere, yaşanmamış duygulardan tatmin olunmamış ilişkiye, dengesi şaşan terazinin eksik kalan kefesine, gizliye saklıya, arkadan iş çevirene, hırsından delirene, tutkusuna yenik düşene, can yakana, can alana, dönüşüme direnene, dönüştüremeyene, ben deyip bize geçemeyene yaşam bir şey verir mi sizce?

Bir insanın yaşama kattıkları, kültürü, ahlak anlayışı, ait olma bilinci kendine namuslulardan olmamalı.

Yaşama kırgın, kendimize küs, umutları ayağından vurup, bir ipe dolayıp boynumuzu yada kör bir kurşunla hoş çakal diyenler kadar, yaşarken kendini bulamayanlarda beni bir o kadar üzer…

Olcay Kasımoğlu

Sevgimiz Bizi İnsan Yapar

İlkeli olmak bir ''YAŞAM'' biçimidir, kirlenmişliğe karşı bir duruş sergilemektir...

21. yüzyıla baktığımızda;

Bu çağa, bu görüntülere anlam vermek mümkün değil... ilkeleri olmayan, kendini kuma gömmüş, , tam olarak ne istedigini bilmeyen, bir türlü anlaşılamayan, sürekli yaşamı katledenlerden bıktık artık.

''Hiçbir çağda, insan bu kadar küçük hesaplar yapmak zorunda kalmadı.
Hiçbir çağda insan bu kadar zamandan, sevgiden, saygıdan yana fakir olmadı.
Hiçbir çağda sana biçilen yolun biraz dışına çıkmak bu kadar ağır cezalandırılmadı.
Hiçbir çağda, giyeceğin, yiyeceğin, içeceğin şeyler bu kadar çok başkaları tarafından belirlenmedi.''

Hiç bir çağda insan kendiyle bu kadar çelişmedi.

Toplum olarak yaşadığımız travmaları, kronikleşmiş sorunları aşma iradesi gösteremiyoruz.

Unuttuk kendimizi, geçmişimizi ve bizi bir arada tutan ortak değerleri, ahde vefayı..

Er veya geç herkes yaptıklarının bedelini ödeyecek. Doğruyu yazan kaleme herkes er veya geç muhtaç olacak.

Adalet herkes içindir, er veya geç herkesin defterine mürekkebi damlayacak...
Toplum olarak da hak etmeyenlere dağıttığımız değerlerin bedelini ödüyoruz.

Bir filozof seslenmişti "su gibi sevda gibi birbirinin nefeslerini dinleyen" pırıltılara muhtacız.

Önce adam gibi adam olmalıyız.
Kendimize ait bir doğrumuz yok ise başkalarının yanlışlarını doğru kabul ederiz.
Yanlışlar da zamanla doğruların yerini alır.
Ve herkes kendi çikarina göre yaşamayi ilke edinirse sürer bu vasatın esareti...

Düşünen ve sorgulayan her insan, hangi şartlar altında olursa olsun insanı, değeri ve değerleriyle değerlendirir.

Ve vicdanımız... vicdanimiz yanılmaz bir yargıçtır, biz onu öldürmedikçe..

İyi bir sabrı kuşanmadan, iç sesimizle yüzleşmeden hiç bir işe başlamayalım, önemli kararlarda rol almayalım.

Kendi sahne arkamizi başkalarının sahne ışıkları ile kıyaslamayalım.

Değilmi ki;
İnsan ruhu doğanın parçasıdır. Doğa gibi
boşlukları muhakkak doldurur.
İçinde sevgiye yer olmayan her şeyi
sevgisiz yapar ve sevgisiz insan zayıftır
çabuk yenilir.

Sevgimiz bizi insan yapar.

İnsan olanın da onuru, itibari olur, saglikli sevgi anlayışı olur.

Ortamın adamı olmaz...

Olcay Kasımoğlu

Herkes Kendi Yaşamından Sorumludur!

İnsan yaşamı anlam içermektedir. İnsanı güdüleyen şey, yaşamını anlamlı kılma çabasıdır. Bunun yanında; herkes için geçerli evrensel bir anlam yoktur. Her birey için, yaşamın anlamı farklı olabilir. Önemli olan, o bütünün parçasıyken, yaşamı yaşanılır kılmaktır. Sadece kendi acısına ağlayan, yada sadece kendi sevinçleriyle mutlu olan insanların yaşamlarında, ego hep ön saflarda yer alır. Buda, iç sesimize hep perdeler çeker. Engin bir sevgiyle kucakla-yamayız yaşamı ve insanları.

Hayat var oluş anlamıyla çok güzel, onu asıl niyetinden uzaklaştırıp, yokuşlara tırmandıran, al aşağı eden biz insanlarız. Dikkatsiz, duyarsız ve duygusuz yaşadığımızdan, hayatın asıl manasını ıskalıyoruz. Güzelliklere özen göstermiyoruz, ayrıntılara dikkat edemiyoruz…Hangimiz bir an olsun, içtenlikle yüreğimize dokunup, o günü güncelleyip, yeni bakış açılarıyla, yüreğimizin kollarını yaşama açıyoruz?

Hayat çetelesi, kayıplar üzerinden insana hizmet sunuyor, dün ölenler, bugün ölecekler, sıra kimde bilmeden. O zaman neyin telaşındayız?

Bir çok insan, karşılaştığı olayları, aklın ve mantığın süzgecinden geçirmeden, sorgulamadan kabul ediyor, özne haline gelemiyor. Özellikle, kendi düşüncesi konusunda fanatik, eleştiriye kapalı, empati yoksunu insanların verdiği zararlar tahminler ötesidir. Tarafsızlığın, renksizliğin, vurdumduymazlığın, neme lazımcılığın kurbanı yüz binlerce insan var. Bunca renksizlik içerisinde, kıyamın olduğu her yerde, her şeye rağmen insanlar; sevginin, dostluğun, iyiliğin gücüne inandıkları için, nefreti reddetmekte birleşiyorlar. Hangimiz, en sevdiği yemeği bir kaç tabaktan fazla yiyebilir veya aldığımız hangi eşya, bizi sınırsız bir süreyle mutlu edebilir ?

İnsan, kendi dar sınırlarından çıkıp, daha zengin bir yaşam deneyimine ulaştıkça, bakış açısı da değişiyor. Ruh-beden sağlığımızı korumak istiyorsak, yaşamın anlamlı karışımını bulmak, hayatımıza sahip çıkmak zorundayız. Başkalarının insafına ve merhametine bırakılan bir yaşam, baharı kışa teslim etmeye benzer.

Öte yandan, hayatta en iyi ve en mutlu yaşam, olumlu düşüncelerdeki yaşamdır. Bu nedenle, iyi, yapıcı ve yaratıcı düşüncelerin insana verdiği mutluluğu hayatta başka hiçbir şey veremez. Ve hiç bir şey ölmüyor yaşamda. Ölen, insanların kendi kafalarında, kalplerinde öldürdükleri aslında. Bizler ise, ölümlü dünyaya, bitimli hayatlar almaya çalışıyoruz ve birde bakıyoruz ki;

“Özenle sakladığınız bir sarı lira gibi ömrümüz, vakit gelip, sandıktan çıkardığımızda, tedavülden kalkmış.” (Anonim)

Emeğin hiç bir zaman sorgulanmadığı bir yaşam ve sağlıklı sevgi anlayışıyla büyümek, ahlaki olgunluğa erişmek, iyiliğin, sevginin parçamız olduğunu bilmek, insanın asıl doğasına ait tüm özellikleri unutmadan, varoluşumuzun, özümüzün güzelliklerinden utanmadan yaşama yürümek, yaşamı değerli ve anlamlı kılıyor.

Biz, yaşamın çocuklarıyız ve yaşam sürprizlere gebe. Bazen, iyi dediğimiz şeyler, yaşandıkça, kötü olarak da karşımıza çıkabilir, yada tam tersi, kötü dediğimiz şeyler, bizi iyiliğe götüren eylemlerde olabilir.

Acı çeken bir insan, belki de bir gün önce, mutsuzluğuna sebep olabilecek bir durumu, çok mükemmel bir olaymış gibi umutla beklerken, hiç ummadığı bir sonuçla karşılaşmış olabilir. Bu yüzden hayat konusunda, yanlış yargılara kapılmak mümkündür.

‘’İnanmadığın gibi yaşarsan, yaşadığın gibi inanırsın,’’ sözü oldukça anlamlıdır.

İnsan, sorgulamayla, zihninin alışkanlık perdesini yırtabilir ve mutlak gerçek olarak benimsediği kavramları sil baştan yeniden ele alma cesaretini gösterebilir, ezber bozabilir.

Yeter ki kendimize ve yapmak istediklerimize, yapabileceklerimize güçlü bir şekilde inanalım. İnanmış bir insani yolundan çevirmek zordur. İnanmak beklenti demektir; beklenti ise umut. Kendimize inanalım, değerimizi başkalarının gözünde aramayalım. Kendimize ait değerlerimiz ve kendimize ait bir yaşam felsefemiz muhakkak olsun.

Kader, hayatımızın önceden çizilmiş olması demek değildir. Ne yapalım, kaderimiz böyleymiş deyip; öğretilmiş, öğrenilmiş çaresizliği kabul etmek cehalettir.

Yaşam; seçtiklerimizdir ve seçtiğimiz yolun yolcusu biziz. Bütün sapaklar, dönemeçler yolcuya aittir. Diğer insanların bizim hakkımızda ne düşündüğü, aslında o kadar da önemli değildir. Diğer insanlar için, bu dünyaya gelmedik. Herkes kendi yaşamını yaşamak ve yaşama olumlu katkılar sağlamak için burada.

İnsan bir şeye gerçekten gereksinim duyuyor ve istiyorsa, bunu ona sağlayan şey rastlantı değildir; kendi içindeki istek ve zorunluluk onu çekip, istediği her ne ise ona doğru götürmüştür. Aslında, dışımızda gördüğümüz şeyler de içimizdekilerin aynısıdır. Bu gerçeğe, bu kadar aykırı bir yaşam sürmemizin nedeni, kendi dışımızda ki her şeyi tek doğru sayıp, içimizde ki dünyaya söz hakkı vermememizdir. Oysa insan, bir kez işin bilincine vardı mı, illa ki çoğunluğun izlediği yolu seçmesi diye bir şey söz konusu olamaz. O zaman bunu kader, yazgı diye kabul etmez. Yeter ki bir kez olsun, içindeki dinamiklerle yaşamını buluştursun.

Ve insan, yaşamsal değer taşıyan hiç bir şeyi unutmamalı. Kendi yaşamlarına sahip çıkanlar ve yaşamın insana verilen en güzel hediye olduğuna inananlar; umut etmekten, inanmaktan, asla vazgeçmeyeceklerdir. Yeni değerler yaratanların etrafında döner dünya; ama sessizce!

Olcay kasımoğlu

Kendimizle Yüzleşmekten Korkmak

Bazen daha fazladır her şey ve yıllar ilerledikçe zevklerimiz, hoşlandığımız şeyler değişir!
O zaman insanı özel kılan nedir? Sadece bedeni mi? Hangi sınıftan olduğunu söyleyen giysileri mi? Parası mı, gücü mü? Yoksa içinde çalkalanıp duran, kartal olmak için bazen karanlıkta yarasalar arasında, kimi sürüngenlerle nemli iklimlerde, bazen de semanın ötesinde devinen ruhu mu?
Zamanla güçlü bir zeka ve ruhu olan insanlar isteriz yanımızda. Çünkü seçimlerinin de kendisinden bağımsız olmadığını biliriz. Seçtiklerimiz bize aittir. Seçtiklerimizin aynasında parlarız.
O zaman akıp gideni durup görmemizi sağlayacak olan bir dünya yaratmak ve hayatı yeniden iade etmek mümkün değilken, yaşamı keşkelerle ve pişmanlıklarla söndürmek niye?
Hepimizin kendine ait veya başkalarından alıp sakladığı sırları, sırlardan kurduğu surları ve yıkamadığı kaleleri var.
Geçmişiyle yüzleşemeyenler, keşkeleri kendine zehir ederek yaşama tutunanlar bilmezler mi üzerini örttüğümüz her şeyin altında kalırız. Eksik olduğumuzu ararız, hem de eksik bırakandan ya da ona benzeyenden dileniriz bir ömür boyu.
Oysa yaşamak seçim yapmaktır ve her durum bir seçimdir aslında.
İnsanlar da, kendi yaşamlarında gün gelir yeniden doğuş süreci yaşamak zorunda kalırlar.

İnsan, kendi hayatından sorumlu olduğu zaman, kendini disipline eder. Kişi kendine egemen oldukça hayata ve içindekilere de egemen olur.
Yeter ki kalbimizdeki sağanaklara hayat vereni, verenleri fark edelim…
Bununla birlikte İnsan, sıklıkla sosyal ilişkileriyle ilgili çıkarımlar yapar. Başkalarının düşünce ve davranışlarını anlamak ve tahmin etmek için sosyal işaretleri okumaya çalışır. Ne yazık ki, kişinin yaptığı bu çıkarımların yanlış olma ihtimali beynimizin kullandığı bazı kısa yollar ve sahip olduğumuz bazı ön yargılar nedeniyle oldukça yüksektir.

Bunun yanında her bireyin gelişimi, fiziksel, zihinsel ve duygusal yönlerini kullanma tarzı farklıyken, hayatı mücadele etmeye değer kılan ve şaşırtıcı hale getiren şey de bu seçim”Kendimizle yüzleşmek” ve farklılıklar değil midir?
Burada kendimizle kurduğumuz diyaloğun niteliği, kendimize dair hissettiklerimizi doğrudan etkilerken; Farklılığı anlayıp, yaşadıklarımız karşısında aldığımız tavırla, kendi iç benliğimizle yüzleşmek, “Neden ben” diyerek zaman kaybetmemeyi, onun yerine “Mimdi ne yapmalı?” demeyi öğretir. İnsanın kendiyle yüzleşmesi bir yerde geçmişin gerçekleri değil, bunların bizim için ne ifade ettiğidir.

Peki, hangimiz, özgürleşmek için korkularımızdan arınmaya ya da kendi gerçeğimizle yüzleşmeye hazırız?.
”Gerçek insanı özgürleştirir. Çünkü gerçekleri görmek ve kabul etmek, bize onları değiştirme gücünü verir. Kabul bu gücü içinde barındırır. Ama insanların çoğu gerçeklere inanmamayı, kendiyle yüzleşmemeyi tercih ediyor. Gerçeklerle yüzleşme cesaretini göstermek yerine, gerçekleri göz göre göre inkar ederek özgürlüğünü feda etmeyi seçiyor. Kendinden kaçan korku dolu insanlar için özgürlüğün bir değeri yoktur. Onlar güvence peşindedir, gerçek özgürlüğün değil.

”Kendimizle yüzleşmektense olan bitende başkalarını suçlarız. Başarsızlıklarımızı kabul kendimizle yüzleşmedir. Başarısızlığımıza başkaları neden olmadı. Sevgilimiz vefasız olduğu için bizi terk etmedi. Aile içinde diğer fertler kötü oldukları için bütün bunlar olmadı. Öğretmenlerimiz bizi sevmedikleri için kötü not almadık. Kendimizle yüzleşemeyiz çünkü kendi sorumluluğumuzu yüklenmek istemiyoruz.”
Oysa; Kim olduğumuzu keşfetmeye, özgürleşmeye ve hatalarımızla-eksikliklerimizle yüzleşmeye hazır olmak, en üst anlamıyla kendi benliğimizin farkına varmaktır. Yeterince iyi olamadığımız düşüncesinden korkmamalı ve kendimizle yüzleşmeliyiz.

Korkularımız, birer birer masaya yatırıldığında ve onlarla yüzleşebilmek cesareti göstere-bildiğimizde hayatımızdan çekilirler. Korktuğumuz ve kendinizden uzak tutmak için uğraştığımız şeylere bilinçsizce karşı direnç oluşturarak kendimize çekiyor, yaşamımıza sokuyoruz. Korkularımızın samimi anlamda farkına varabildiğimizde, realitemizi değiştirmiş olacağız. Çünkü geçmişten öğrenmek ile geçmişte yaşamak aynı şey değildir.

İnsan her türlü gerçekten korkar, özellikle ruhsal gerçeklerden. İçinde bulunduğu realitenin gerçeklerinden, yaşamının gerçek amacını bilmekten, geçmesi gereken bir üst realite basamağının gerçeklerinden korkar. Tüm korkular, değişme cesaretini, gücünü bulamadığımız noktalardan kaynaklanır. Ve biz kaçtıkça gücümüz ve cesaretimiz azalır, korku büyür.
”Gerçeklerle yüzleşmek rahatlık alanımızın dışına çıkmayı gerektiriyor. Gerçeklerden korkuyoruz çünkü değişimden korkuyoruz. Çünkü bilinmeyenden korkuyoruz. Bildiğimiz alışık olduğumuz düzen bize ne kadar acı verirse versin tanıdık geliyor. Bu tanışıklık duygusu çocukluk dönemimize uzanıyor. Çocukluğumuzda annemize şiddet uygulayan bir babanın terörü altında yaşamışsak, bir erkeğin kadına şiddet uygulaması bizim için “tanıdık” oluyor. Maruz kaldığımız şiddet; Sözel, duygusal, fiziksel veya cinsel boyutta olabilir. Ne kadar acı çekersek çekelim, mutsuz olursak olalım, yine de bildiğimiz “tanıdık koşullar” altında yaşamak, bilmediğimiz “yeni koşullara” adapte olma sürecinden daha kolay, daha risksiz, daha güvenli geliyor. İngilizcede tanıdık (familiar) sözcüğü aile (family) kelimesinden geliyor. Bu bağlantı ilginç değil mi? Bu nedenle terk edemiyoruz bizi tüketen ilişkileri, bize zarar veren ortamları, bizi sömüren insanları… Çünkü onlar “aileden”, onlar “tanıdık”.
Neresinden bakarsak bakalım kabullenme özgürlüğümüz olmayan her duygu, dışarıya akamayan bir irin gibi bedenimizi ve ruhumuzu ele geçiriyor. İçimize hapsettiğimiz her duygu aynı zamanda içimizin hapishanelerini yaratıyor.
Oysa yapabileceğimiz yegane şey; Duygularımıza dair anlayışı, saygıyı korumayı ve koşulsuz sevgiyi kendimize gösterebilmemizdir.

Korkularımızla yüzleştiğimizde, asosyal topluma ve olumsuz insanlara karşı sağlam bir duruş geliştirebiliriz.
Bunun içinde kendi iç benliğimizle barışık olup, içimizdeki çocuğu özgür bırakalım.
Her şeyi belki yapamayız ama kendimize saygılı bireyler olarak bu hayatın içinde değerli, üreten, paylaşan, sevdiklerine ve sevdiğine omuz olan başlar olabiliriz. Bunu için hiç bir zaman geç değildir. Yeter ki biz kendimize geç kalmayalım.
Sığ sorunlarla, kendimize yaptığımız haksızlıklarla, yaşamak sevincini örselemek bu yaşama en büyük haksızlık değilde nedir?

Oyduğu bir kayadan akan bir suyun şırıltısı bile varlığını belli ederken yaşamı mazeretlere kurban etmek, hem kendimize hem yaşama en büyük haksızlık değilde nedir?
Kendi benliklerinin farkına varanlar, yaşamdan ne beklediğinin gerçekten önemli olmadığını, asıl önemli olan şeyin yaşamın bizden ne beklediği olduğunu öğrenmemiz gerektiğini bilirler. Yanıtımızın doğru eylemden ve doğru yaşam biçiminden oluşması gerektiğinin de bilinciyle yaşama değer katarlar.

Kendini tanımak uyanışın esas bölümüdür ve yüzleşmek kendi gerçekliğimizin farkına varmak demektir. Dışımızdaki gerçeklerin farkındalığı o zaman anlam kazanır ve doğru bir temele oturur. Ancak o zaman insan kendi kendiyle yüzleşir. Yetişkin, özgür ve mutlu olabilir. Karanlığın bilincine vararak aydınlanabilir ve insan, kalbiyle, aklıyla yaşamın içine yürüyorsa bu dünyada hiç bir şey imkansız değildir…
Korkular, suçlanmalar, kendine güvensizliklerle oluşan bir kozanın içine de bir ömür boyu kalmak hem kendimize, hem bize bahşedilen yaşam armağanına en büyük haksızlıktır. Kendimizle yüzleşme, sorumluluğumuzu alma, hatalarımızı görme cesareti hem kozayı delecek hem de bizi güçlü kanatlara kavuşturacaktır.

19 Mayıs Gençlik ve Spor Bayramı

ik

İYİ ŞEYLER ASLA ÖLMEZ

Sorunları bahane ederek mutsuzluğa ve umutsuzluğa kilitleniyoruz oysa her çağ kendi karanlığını sonlandıracak ışığın tohumlarını içinde taşır.

19 Mayıs 1919, Türk Ulusunun uyandığı, emperyalizme başkaldırdığı Büyük Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün “Ya istiklal, ya ölüm” diyerek ulus egemenliğine dayanan tam bağımsız bir devlet kurma kararının yaşama geçirildiği gündür.

Gençliğe, spora ve harekete de selam olsun...

Olcay Kasımoğlu

Türkan Saylan'a Minnetle

Bazıları sadece kendi için yaşar, bazıları da hem kendini geliştirir hem başkalarının hayatlarına kendi emeğinden bir şeyler katmak ister...🥀
Sorunları ele almanın, tavır koymanın, gerçekliğe yönelmenin, kimi eylemlerin çekirdeğini taşıyan bizim karakterimizdir.

"Her eğitimli kadının bu Cumhuriyete borcu vardır." diyen
Kardelenler'İn annesi Türkan Saylan "Eğer bir yerlerde bilime, demokrasiye, barışa, aydınlığa aç bir çocuk senin ışığını bekliyorsa, sönmeye hakkın yoktur. Işıyacaksın! Ölüme saniyeler kalmış olsa bile."

Anısına saygıyla.

Olcay Kasımoğlu

Yeniden Anlamak

"Yeni türkü" içime yolculuk"telli telli"yi dinliyorum...

İnsan kokuları, tabiatın rüzgarı gibidir;bir aralık, bir içtenlik görmeye görsün, hemen sızar; ışığın sızdığı gibi, rüzgarın estiği gibi...

Doğduğumuz,büyüdüğümüz yerlerden göçlere durduk. Bunda, gerek ülkenin gelir dağılımında ki adaletsizliği, gerek eğitim de ki çifte satandart insanlarin kendi doğup büyüdüğü coğrafyadan zorunlu ayrılmasına neden oldu.
Bunlar derin mevzular. Bunlarla ilgili çok şey söyleyebilir, yazabilirim. Çünkü yaşadım... bire bir...

Kendini Türkiye'nin batısında, bir şehirde doğup büyüdüğü için daha aydın, daha medeni sanan, bölgesinin ismiyle övünen o kadar çok yari aydin tanıdım ki, bazen okumakla, okuduğunu anlamak arasında ki o narin, o ince ayarı bir türlü bulamayanların ülkesinde faşizmin, bölgeciliğin, ağaliğin, bencilliğin elini kolunu sallayarak gezmesine şaşırmamak gerekiyor.
Kurtuluş savaşında herkes Türkiye'nin vatandaşıydı.
Kendini aşmış, bilincini bilgiyle, görgüyle, adalet ve hakkaniyetle beslemiş, vicdanı hür merhameti cömert sevgisi engin olanların statülere, makamlara, tapinmalara, isimler üzerinden kendilerini ifade etmeye ihtiyaçları yoktur.

Şimdilik bundan uzaklaşıp, bugüne, o çocuk kalplerimizin, siyah önlüklerin içinde ki çocukluğumuzu, gençliğimizi beraber beslediğimiz çocukluk arkadaşlarımızla, okul siralarini paylaştiğimiz dostlarimizla yeniden bir araya geldik
Ata, dede komşusuyuz ayni zamanda.

Kendi adıma, kalbimin bahçesine su taşıyan, çocukluğumun ve okul yıllarımın nazlı bahçesinde beraber büyüdüğüm canlara sonsuz minnetle teşekkürlerimi sunuyorum.

Bugünden çocukluğumuza bakıp o günden bu güne ne öğrendik diye sorduğumuzda, kendimize şu cevabı verebiliriz artik.
Anlamak için sorgulmayı, bilince çıkardıklarımızı hayatımızda gerçekleştirmeyi, gerçekleştirdiğimiz kadar da özgürleştiğimizi öğrendik diye yanıtlayabilirim. Hayatın akışı içinde bulunduğumuz konum, kariyer , şu kadar küçük veya bu kadar büyük olabilir.
Bu önemsiz değildir ama daha önemli olan hayat içindeki mücadelemiz de savunduğumuz dünya görüşü ve bir etkinliği gerçekleştirme yöntemimizdir.

Hepimizin yaşadığı ve unutmadığı derinlikler muhakkak vardır.
O bıraktığımız yerden o kalbi kocaman çocukları, anılarla tekrar yad ettik.
Çektirdiğimiz fotoğraf karelerinde kalan yaşımız bize gülümserken, kaç yıl geçmiş üzerinden.

Hani sıralarda yan yana otururken mahçup samimiyetin, içtenliğin olduğu, yalanın dolanın aramıza sınırlar koymadığı o yıllara bir gezi yapmak yeniden güzeldi.
Yüzümüzde ki çizgilerin, saçlarımıza düşen beyazların ilk tohuma durdukları yerden selamlamak gözlerimizi nemlendirdi. Olsun,
düşlerimizin diyarlarından süzülüp; bütün insanlığa, evrene katkı sağlayan dostları kucaklamak yeniden güzeldi.
Her nesil yaşadığı toplumun değerlerini yeniden yorumlamak ve sahip çıkmak zorundadır.

Tüm acılar bilgisizlikten kaynaklanır.
Bilgi, insanın ufkunu aydınlatan, sevgi ile biçimlenen bir öğedir. İnsan özellikle karşındakini anlamak için, onda olanı anlamaya niyetli olmalı. Buda kuru bilgiden uzak, açık bir zihin ve sevgi ile biçimlenen bir anlayışla mümkündür.

Yeniden başlamalı
Yeniden anlamalı
Yeniden dinlemeli
Ve yeniden dillendirmeliyiz
Yitip giden zamanları...

Hiç bir şey insandan daha değerli değildir. Kaldıralım aramızdan kulları, paranın saltanatini ve insan simsarlarını kaldıralım.
Bu güzel ülke hepimizin ve hepimiz bu ülkenin vatandaşlarıyız.

İnsan insana tutunarak yaşar...
Sevgiyle, saygıyla, insanca yaşamayı her birey hak eder...

Olcay KASIMOĞLU

Kendime Yürüyorum

Kısır döngünün yoldaşı yoktur.

''Yaşam çiçek “üstü” sonsuzdur.
Yaşam yer “çarpı” yüreğimizin çarpıntısıdır.''
Seviyorum yaşamla bağımı.
Ne kul, ne kuklacı, ne gösteriş budalası.

Başkalarinin gözünde aramamak kendini, kıvrılmadan, kıvılcım olup sanatla karışmak yaşamın içine ne hoş!

Bizi biz yapan söylediklerimiz değil, uygulamaya geçirebildiklerimizdir.
Ve hepimizin yaşadığı deneyimler sonucunda hayatımızla ilgili oluşturduğu bazı değerler ve çıkardığı dersler vardır.

En büyük ibadetlerden biride bunları insanlarla paylaşabilmektir...

Arayışın, cesaretin, sonsuzluğu hissedip sonlu insanın hiç çekişini yapan bir insanım.

Bahar toprağının doğum sancıları gibi umutlu ve direngen şiirler yazmaktan, yaşamı sorgulamaktan, iyi niyetli ve cesur insanları sevmekten, hakka ve adalete inan ve inandığı gibi yaşayan insanları sevmekten mutluyum.

Ne güzel demiş Plinius;

*Herkes kendisi için bir derstir; elverir ki insan kendini yakından görmesini bilsin. Benim yaptığım, bildiklerimi söylemek değil, kendimi öğrenmektir; başkasına değil kendime ders veriyorum.*

Her yeni gün yeniden doğmaktır ve sahici özgürlüğü coşkusal biçimde, insanca şiirleştirmektir.

Üzerimizde ki yıldızlı gökyüzünü unutmadan yaşama türkülerle, şiirlerle, cesaret ve sevgiyle; unutmadan çocukları ve iyi insanları birlikte yürüyeceğiz.

Şiir benim yaşam felsefem, şiirin felsefesini yazmak çok daha ciddi bir iş.
Şiire emek veren biri olarak şunu hep söylerim, her yerde her zaman söylerim; şair sahneyi dolduran değil, yaşamı yetkinleştirendir, muhaliftir, okuyandır, sorgulayandır.

Sadece sevilmek için, alkışlanmak için yazıyorsa şiirlerini, şiir şiirliğinden utanır kapatır perdelerini.
Yoksa muhaliflik nasıl derinleşecek, sahicilik kendini nasıl ifade edecek?

.Hasret Gültekin ne güzel der;

"Şairler şiirler yazıyor, ressamlar resim yapıyor ve biz ozanlar türküler söylüyoruz, dünya alışkanlıktan değil de,
sevgi ve mutluluktan dönsün diye."

Seviyorum, gönül yurdumdan, yaşadıklarımdan, acılardan ve sevinçlerden kurduğum gerçek bağla kendime yürüdüğüm bu yolculuğu...

Olcay Kasımoğlu

Hemşireler

Malzemesi ''İnsan Olan'' Hemşireler♥

Sağlık; bireylerde, zorunlu, vazgeçilmez ve hayatın her döneminde aynı önemi koruyan temel ihtiyaçlardan biridir. Bu ihtiyaca cevap veren personel içinde en önemli meslek grubu ise hemşirelerdir.

Hemşirelik; bireyin, ailenin, toplumun sağlığını korumak, geliştirmek ve hastalık halinde iyileştirme amacına yönelik hizmetlerin ''planlanması, örgütlenmesi, uygulanması'' değerlendirilmesinden ve bu hizmetleri yerine getirecek kişilerin eğitiminden sorumlu ''bilim ve sanattan'' oluşan bir sağlık disiplinidir.
Hasta haklarının, değişen sağlık ihtiyaçlarının, hasta ve hasta yakınlarının beklentilerinin karşılanması ile etkili, verimli ve duyarlı sağlık hizmeti sunulmasında hemşirelere önemli görevler düşmektedir.

Sağlık sektörünün köprüleri dediğimiz ''hemşireler'' hizmetlerini birey, aile ve toplumla işbirliği içinde yürütürler.
Hemşire kavramı bu yüzden tek başına bağımsız bir kavram olarak düşünülmez.
Sağlık öznesine bağımlı bir simge gibidir, kimine göre ''hastane, kan, iğne, ameliyat, beyaz önlük, derece, ilaç'' hep bu bağımlı gerçeğin yörüngesinde dolaşan gezegenler gibidir.
Sırf bu yüzden; bir hemşire kendi başına, bağımsız bir imge olarak görülmez.
Hemşirelikle ilgili kim ne düşünürse düşünsün, kim hangi tanımı koyarsa koysun ''sağlık sektöründe'' hemşirelik mesleğinin önemini kavrayamamış olanlara ''hemşirelik'' bu sektör içinde sıradan bir iş grubudur diyenlere söyleyeceğimiz, elinizi vicdanınıza koyun, hak ettikleri saygınlığı onlardan esirgemeyin.

Sağlık sektörü; sadece hizmeti verenle değil, hizmeti alanın da kendi üzerine düşen sorumlulukları yerine getirdiğinde anlam ve değer kazanır.
Hasta hakları dediğimizde; hasta da kendi üzerine düşeni yapmakla mükelleftir. Ancak o zaman, hak aramak, değer ve anlam ifade eder.

Her beyaz önlük giyenin sağlık çalışanı olamayacağı gibi, her sağlık çalışanının “hemşire” olamayacağı da açıktır.
Hemşireliği sadece ilaç verip ateş ölçen, duvarda sus işaretli bir resimden ibaret, doktorun sıradan bir yardımcısı olduğunu düşünenler, hemşireliğin tüm sağlık çalışanları içinde ''En insancıl ve en duyarlı'' meslek grubu olduğunu görebilirler mi bilinmez, sadece bu yönüyle bile hemşirelik, sağlık sektörü içinde ''diğerlerinden bağımsız'' ve nitelikli bir kesimi temsili ettiği görülebilir.
Dünyada tek holistik, bütüncül ve hümanist meslek grubu hemşireliktir.

Gönül İsterdi ki !
*Hemşireliğin bir uzmanlık dalı olduğu bilinsin.
Sadece enjeksiyon yapan, serum takan değil ''emeğini ve yüreğini de'' bu işe koyduğu bilinsin.

*Bu mesleği yapan insanların yaşam koşulları dikkate alınsın.
Bu ülkenin eğitim politikalarının oluşturulmasında söz hakkına sahip olsunlar.

*İnsan sağlığı bir ülkenin bel kemiğidir,o omurga zedelendimi her şeyde bir bozulma başlar. Bunun bilinciyle, çalışabilecekleri birimlerin yaşam koşulları alan kadar verenede sağlıklı hizmet verme koşulları sağlansın.

*Bu meslek, sağlık işleyişinin en temel hizmet dalı olduğu bu ülkeyi yönetenler tarafından bilinsin ve sahip çıkılsın.
Hastaneye gelen; hasta olsun ,olmasın, onlarda sağlık çalışanlarını da insan olduğunu unutmasınlar.

İnsaniz ''dilin kemiği yok'' bazen istenmiyen sonuçlar doğabilir.
Yeter ki telafisi mümkün olmayan sonuçlar oluşmasın.
Bizde bu hayatın içinde varız ve bizimde duygularımız, düşüncelerimiz var.

Bazen suratımızda gördüğünüz ''asık suratlı'' deyiminiz sizi yanıltmasın, o suratın arkasında bizimde acılarımız, kayıplarımız var ''BİZDE İNSANIZ'' unutmayın lütfen !

Bunları yaşamak yetmez çoğu zaman;
Biri ötekine benzemeyen sayısız doğum sancılarıyla kıvranan kadınların çığlıklarını, odalarından bir türlü çıkamayan süzülmüş loğusaları, ayrıca ölenlerin yanında bulunmak, sevenlerinin feryatlarının dalga dalga dolduğu odalarda bir ölünün yanı başında oturmuş olmak gerekir.

Çocuğunu kaybeden bir kadının feryadını, daha nice acılara... kulaklarımız sağır, gözlerimiz kör, kalbimiz taştan değil, inanın...
Anlamak yetmez, ancak bizde kan haline geldikleri, bakış ve davranış oldukları, adlarını yitirdikleri, kendimizden ayırt edilmedikleri zaman, işte yalnız o zaman biz onlar onlar biz olur.

Hemşirelik kadar kutsal denilen bu mesleğe hak ettiği değer verilsin,
kendimiz çalıp, kendimiz söyleyip ,kendimiz dinlemek zorunda kalmayalım...!
Önce bir insan, sonra bir hemşire olarak ,çoğu zaman unutulan sağlık emekçilerine, iyi ki varsınız iyi ki yaşamın içinde üreten, acıları hafifleten, umudumuzu besleyensiniz.
O umudu besleyen herkese kalben teşekkürler♥

Olcay Kasımoğlu

İçim Isındı

Bazı şeyler, bir fotoğraf olmaktan çok öte, ta ötesinde zamanın♥

Sevginin, öğrenmenin, değer katmanın; belli bir inancı, ülkesi, kalıbı, yaşı yok.

İnsanların eylemleri ve söylevleri şüphesiz ki, hayatla olan ilişkilerinin rengini ve biçimini de tayin eder..

Önemli olan ışık diliyle yaşama uzanmak, anlamak; anladığını yorumlamak ve sezgilerini, anlatabileceklerini biçimlendirebilmek.

Bir sanatçının kapasitesini o sanatçının bilinci belirler.

''Onat kutlar, yaşarken seslenmiş; düşünüyorum nasıl budandık bahara ulaşmak için.

Şimdi sessiz duruyoruz kıyısında bir düşüncenin, unutmamak için, çünkü unutuluşun kolay ülkesindeyiz.'' diyor.

Ülkemizde o kadar çok ölüm ve acı var ki, sevinçlerimizi paylaşmaktan utanır olduk.!

Buna rağmen devam etmiş ve biliyoruz bahar mutlaka gelecek, demiş.

Umut, umut..hiç vazgeçmemişler. Bütüne varmanın ince kıvrımlarında eşelendikçe, ruhların yansımasında hayata dokunmuşlar, adanmışlıkla.

Kesinlikle adanmışlık; hiç bir koşula bağlı olmadan.

Furuğ Ferruhzade' nin seslenişi gibi;

Ben hüzünlü küçük bir periyi biliyorum
Okyanusta yaşayan ve yüreğini tahta bir kavalda,
usul usul çalan
Küçük hüzünlü bir peri; geceleri bir öpücükle ölen
Ve sabahları bir öpücükle yeniden doğacak olan..."

Evreni dinleyen yüreğimizin sesine; şarkılar, türküler, şiirler kattıkça, aklımızı arındırdıkça, vicdanımızın kapılarını açık tuttukça, düşünce özgürleştikçe ‘sevginin’ bütün evreni kuşatacağına, inanıyorum.

Evet, kalben inanıyorum; sevginin gücüne sahip olmayana, hiç bir şey güç vermez...

''İnsan insana lazımdır.
Ama,
İnsan
_____ İnsana''

Olcay Kasımoğlu

Olcay Kasımoğlu kanalımızda..!

Yaşam Cesurları Sever

Sevginin, birlikte yaşamanın dili, dini, ırkı yok.

İnsan ne yaşayacaksa yürekli yaşamalı. Yaşama dair ne verecekse emek sarf etmeli.
İçten olmalı, samimi olmalı....
Parayla pulla da ilgisi yok bu işin... Sevgiyle ilgisi var...

İnsan; insan olmanın ayırdına varamadıkça, erdemli olmayı becerebilir mi ?
Ve hangi kitaba çağırırsan çağır, çağrıları duymadıkça duyabilir mi?

İnsan bir başkasının canı yandığında canı yanmıyorsa, egosunu arka cebine koyup da ''empati'' kurabilir mi?

Artan yemeği veremeyen 'nefsine rağmen' verebilir mi?

Hiç bir şeyin kölesi, sağırı, körü olmayalım.
Hayat bir senfoniyse gelin o seslerin içinde özgür, sağlıklı, sorumluluk bilinci gelişmiş, sorumluluk sahibi insanlar olarak hiç kimsenin kölesi olmayalım.
Olmak isteyenlere de göz yummayalım.

Unutmayalım ki;
Zalime, hırsıza göz yummak onu yapan kadar, bizi de mesul kılar.

Hepimiz insanız, hepimiz topraktanız, yaşamın içinde doğrularla, yanlışların iç içe geçeceği zamanlar da yaşayacağız. Önemli olan böyle zamanlar da vicdan ve merhametin terazisin de doğruya kulaklarımızı sağıra, gözlerimizi köre yatırmayalım.

İnsan kendiliğinden büyük olmaz; insanı ''olumlu eylemleri'' büyük yapar.
Nefretle, hakaretle, kinle, öfkeyle büyüyen bir güzellik yoktur dünya yüzünde.
Sağlıklı düşünen beyinlerde büyür insanın güzelliği.

Yaşam, cesur ve mücadelecileri sever.
Her günün yeni gün, her yeni gününün yeni bir başlangıç olduğu düşünüldüğünde, akan bir ırmak gibi olmak herkesin harcı değildir.

"Ummakla, dilemekle olmuyor, ayağa kalkacaksın! Her şeyden önce farkına varacaksın! Hangi öğretiye inanırsan inan, üstün körü anlamayacaksın. Bir bilgiyi gerçekten hayatında uygulayamıyorsan, o bilgiye sahip olduğun yanılgısına kapılmışsın demektir. Kendini kandırmayacaksın!

Önce kendinin, ne olduğunun, nelere sahip olduğunun, gücünün, yeteneklerinin, bu hayata neden geldiğinin farkına varacaksın.

Kendini tanıyacaksın, hem de çok iyi tanıyacaksın! Kimleri, neden ve niçin seçtiğini bileceksin.

Dünya da sensin, evren de! Kendini geliştireceksin. Büyüyeceksin, olgunlaşacaksın. Ruhunu da, aklını da bedenin gibi besleyeceksin."

Hepimiz gökyüzündeki yıldızlar kadar parlak, güneş kadar sıcağız.
Yeter ki zincirlere vurmayalım. Zincire vuranlara 'sus/kun' kalmayalım (!)

/şakşaklarla, ağamla, paşamla; merkepleri aslan yaptık/ yere, göğe sığdıramadık/üstüne üstlük, sırça saraylar yaptık/ diplomalı cahilleri başımıza alim, zalimleri de vicdana bekçi yaptık/ gün oldu başımız da taşıdık/ geçti gün, geçti devran/ biz aynı iç gömlek aynı astar/ ne bir eksik ne bir fazla/ oysa; üstüne libasları geçirdiğimiz merkepler /kendini bulunmaz Hint kumaşı sandı/ sattı dünya evini, bize de çeneye vurması kaldı...

Olcay Kasımoğlu