"Sözün anlatamadığını yaşam anlatır. Hakikati öğrenmek için söze değil, yaşamaya ihtiyaç vardır."
Dünyanın insandan başka anlamı yok. Geleceğimizi kurtarmak istiyorsak, insanı kurtarmamız gerekir.
Dünyanın insandan başka anlamı yok. Geleceğimizi kurtarmak istiyorsak, insanı kurtarmamız gerekir.
Her insan yaşadığı toplumda, var olması için muhakkak bir bedel ödemiştir.
Hiç kimse, bedelsiz kendi olamaz. Bu bedeller herkes de aynı olması gerekmiyor. Kişi ve kişilerin sosyal statüleri,eğitim durumları ve yaşadıkları toplumsal çevre bu bedellerde kriter rol oynar.
Yaşamla birlikte evren ne kadar çok teknolojide uzun yol aldıysa insanlar arasında ki insanı iletişimde bir o kadar kısaldı.
Gittikçe uzaklaştılar birbirlerinden,kendilerinden.
Önceden gözce aşklar vardı. Sevdasını yudum yudum yüreğe indiren.
Ya çocuklar,çocuklar çocuktu.Yaşına ,ayına uygun çocuktular. Şimdiler çocukluk vurgun yemiş,zıpkın yutmuş gibi..ilkbaharı yaşamadan kuzgun güneşe çevirmişler yüzlerini.
Gelecek kaygısı küçük bedenlere çok erken giydirilmiş, kelime dağarcıkları pervasız, incelik den yoksun. Sabir denilen meziyet paranın saltanatında kendine ucube bir yer bulmuş.
Evet; gittikçe uzaklaşıyoruz birbirimizden.
Çocuklarımızı; kendi korkularımızın içinde yetiştirirken onları korumak adına sanal dünyanın kucağına itiyoruz. Yalnızlaşıyorlar, dokunmadan,dokunmatik yaşamayı öğreniyorlar.
En fazla 20-30 yıl önce birbirlerinin saç teline dokunurken heyecan yapan, dokunmaya kıyamayan sevgililer bir peri masalı oldu sanki.
Hiç kimse, bedelsiz kendi olamaz. Bu bedeller herkes de aynı olması gerekmiyor. Kişi ve kişilerin sosyal statüleri,eğitim durumları ve yaşadıkları toplumsal çevre bu bedellerde kriter rol oynar.
Yaşamla birlikte evren ne kadar çok teknolojide uzun yol aldıysa insanlar arasında ki insanı iletişimde bir o kadar kısaldı.
Gittikçe uzaklaştılar birbirlerinden,kendilerinden.
Önceden gözce aşklar vardı. Sevdasını yudum yudum yüreğe indiren.
Ya çocuklar,çocuklar çocuktu.Yaşına ,ayına uygun çocuktular. Şimdiler çocukluk vurgun yemiş,zıpkın yutmuş gibi..ilkbaharı yaşamadan kuzgun güneşe çevirmişler yüzlerini.
Gelecek kaygısı küçük bedenlere çok erken giydirilmiş, kelime dağarcıkları pervasız, incelik den yoksun. Sabir denilen meziyet paranın saltanatında kendine ucube bir yer bulmuş.
Evet; gittikçe uzaklaşıyoruz birbirimizden.
Çocuklarımızı; kendi korkularımızın içinde yetiştirirken onları korumak adına sanal dünyanın kucağına itiyoruz. Yalnızlaşıyorlar, dokunmadan,dokunmatik yaşamayı öğreniyorlar.
En fazla 20-30 yıl önce birbirlerinin saç teline dokunurken heyecan yapan, dokunmaya kıyamayan sevgililer bir peri masalı oldu sanki.
Gerçek hayat sadece para kazanmak için ayrılan zaman diliminden ibaret.
olcay kasımoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder