Canım annem, “İnsan: yara sıcakken, acıyı fazla duymaz, gerçek acı, zamanla başlar,” derdin. Bende, dönüp yaşadıklarıma baktığımda; dedim ki, keşke benimde güvercinler gibi kanatlarım olsaydı, uçsaydım ve bir dinginlik bulsaydım. Uzak bir yerlere gitseydim, dağ başında yuva yapsaydım. Şiddetli fırtınalardan kaçsaydım sığınaklara. Sabah yelinin kanatlarını alsam ve denizin en ücra yerine konsam, senin soluğun üzerimde olsa, beni koynuna alsan, daha güzel olmaz mıydı anne ?
Bugünlerde, dalında eğreti duran güz yaprakları gibiyim, aramızda uçurum rengi hasretlikler var. Düşlerim yabancı bir gülüşe teslim olmuş gibi. Oysa duyuların, acıyı yumuşatan vazgeçilmez güzelliği, sana olan özlemin narin tazeliğiyle içimde. Sıcak kucağına sinip, tatlı bir şey gibi tutulmak ve avunmak istiyorum anne.
Rüyalarımda yeşil ağaçları görüyorum; kızıl gülleri, mavi gökleri ve beyaz bulutları, ışıkla kutsanmış günü, karanlık geceyi görüyorum. Düşünüyorum kendi kendime anne, hayat ne güzel, sevdiklerinle; diyorum.
Hani, öyle bir an gelir ki, hayat dediğimiz o garip şey, tamamıyla "Geçmiş" denilen bir kavrama dönüşür. Artık tüm arayışlar, kafa karışıklıkları, pişmanlıklar anlamını yitirir, doğa; dünyaya ilk geldiğimiz zamanlardaki saf haline geri döner.
Tek başınayken bir rüzgar başımızı okşar, keder benzeri ama tam anlamıyla keder olmayan, adı konulmamış bir duygu bizi sarar.
Son ana kadar yaşamayacağımız ama ne olduğunu çok iyi bildiğimiz bir zaman vardır ya; işte anne, bugünlerde çok fazla dönüyor etrafımda o zaman.
Ya sen, sen benim hayatımın ön provasısıydın anne. O denli geniş bir şarkı, o denli ezgili hava, o denli duru suydun anne. Sen benim; amasız, lakinsiz iyi ki varsın diyebildiğim en güzel insansın.
İncelikli bir ilgi ve duyguyla, ayağıma adım, dilime söz, omuzuma dokunuş, canıma can oldun.
Her şey kendiyle çoğalır, sevgi sevgiyle çoğalır, sürekli bir devrim gibi. İyi ki varsın diyebilmek ne güzeldir, iyi ki varsın annem. Derdin ya, kalbi güzel olanın süse ihtiyacı yok, sen ne güzelsin anne ! Sevgi her şeyi kaplıyor, hatta ölümü bile.
Hani, öyle bir an gelir ki, hayat dediğimiz o garip şey, tamamıyla "Geçmiş" denilen bir kavrama dönüşür. Artık tüm arayışlar, kafa karışıklıkları, pişmanlıklar anlamını yitirir, doğa; dünyaya ilk geldiğimiz zamanlardaki saf haline geri döner.
Tek başınayken bir rüzgar başımızı okşar, keder benzeri ama tam anlamıyla keder olmayan, adı konulmamış bir duygu bizi sarar.
Son ana kadar yaşamayacağımız ama ne olduğunu çok iyi bildiğimiz bir zaman vardır ya; işte anne, bugünlerde çok fazla dönüyor etrafımda o zaman.
Ya sen, sen benim hayatımın ön provasısıydın anne. O denli geniş bir şarkı, o denli ezgili hava, o denli duru suydun anne. Sen benim; amasız, lakinsiz iyi ki varsın diyebildiğim en güzel insansın.
İncelikli bir ilgi ve duyguyla, ayağıma adım, dilime söz, omuzuma dokunuş, canıma can oldun.
Her şey kendiyle çoğalır, sevgi sevgiyle çoğalır, sürekli bir devrim gibi. İyi ki varsın diyebilmek ne güzeldir, iyi ki varsın annem. Derdin ya, kalbi güzel olanın süse ihtiyacı yok, sen ne güzelsin anne ! Sevgi her şeyi kaplıyor, hatta ölümü bile.
''Simurg Olmak Zamanı ''romanından
Olcay kasımoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder