İnsan hikayesi hiç bitmez

Arınmayı bulmak ne hoş... Varoluşun doğallığı diyorum...

İnsan hikayesi hiç bitmez ve dağların, dağların kendi lisanı var. Kendiyle buluşmak isteyene, koklaşmak isteyene kollarını açar. Bu çağ da duyguların esamesi okunmuyor artık, herkes kendi kişisel başarı öyküsünün peşinde.
Belki de biz herkes için daha adil, daha vicdanlı daha temiz bir dünyanın düşünü paylaştığımız için doğanın koynunda soluklanmanın, bir arada durmanın ne kadar zenginleştirici bir şey olduğunu biliyoruz. Bu nedenle vazgeçmiyoruz doğanın ruhumuza kattığı zenginlikten.
Bütün sözcükler yeniden, bütün algılar yeniden güncellemeli. .

Yaşam sadece bilgi değil, sevgidir ayni zamanda.
Günün ışıklarıyla, edebi derinliğiyle yeryüzünün, gökyüzünün tozunu alan...

Her insanın deşarj ve şarj olma gibi bir basamağı olmalı. İnsan durağan değil, beslenmeli ve beslenirken de yanlış ve gereksiz olanlar ayıklanmalı.

Ve Goethe''nin dediği gibi;
''insanoğlu acılara boğularak sustuğunda,,
bir tanrı itti beni çektiğim acıları anlatmaya''

Dünü bilmezsek, bugünü anlayamayız. Dünü, yaşama davet etmek ne hoş.
Yeni kuşaklara güzel bir miras, masal, hikaye,şiir ve yaşam kokan bir sanat bırakarak,

Paveze' in söylemindeki ince ayarı iyi özümseyerek;

“ Öykü ve şiir yaratmak için doğmuş olanlar, âşık olmakla yetinmezler, çünkü aşkın sanatsal bir yapıtı oluşturacak entelektüel örgüsü yoktur.”

Paveze'nin kendi seslenişi yine,

''Gözlerine dokunulduğunda, bir yığın toprağın canlılığını duyar biri.''

Sanatın kolları çok geniş ve engin. İnsan, bütün seslere, renklere muhtaç.
Ve yeni gün doğumlarına su taşımanın dinginliğiyle, selam olsun yolu sevgiden, dostluktan geçenlere...

Olcay Kasımoğlu