yıldız tozları serpilmiş
dalda iki gül gibi
bir salkımın aşık üzümü
özümün gizinde ki
aşka dokunuşun
ağzımdan
ay ışığı fışkırır gibiydi
oysa şimdi
göğsümden içeri acı sızarken
uçmaya kanadım yokken
açmak için yeniden
nede olsa yürek bahar yeridir
dönmeliyiz
kendi sularımıza, dönmeliyiz
gel tut ellerimden, baharın kızıyım...
Yaşamı; yedeğimde saklamak değil; yaşamı, yaşanılır kılmak ve anlamlı yaşamak istiyorum diye bilmektir, yaşamak.
Biliyorum ki, benim iradem dışında; güneş doğacak, çiçekler açacak, rüzgar esecek, yağmur yağacak ve olması gerekenler kendiliğinden olacak.
Önemli olan, bu dengenin içinde biz ne öğrendik neye şahit olduk ve hayatımızı bunlarla ne kadar bütünleştirdik, sesimizi ne kadar katabildik ?
Her günün, yeniden doğmak olduğu; her nefesin ışık süzmesiyle yeniden yaşamak olduğunu, özlemlerin, ihanetlerin olmadığı bir ''erguvan imparatorluğunda'' yaşam tacını takıp, içtenlik, erinç, coşku ne varsa olanca görkemiyle yaşamaktır, yaşamın anlamı...
Artık mutlu olmak kadar acılardan da da öğrendik hayatın bir gelişme olduğunu lakin satın alamadığımız ''bir örtüye bürünmüş yalnızlığın'' etrafımızda kol gezmesini istemiyoruz artık.
Binlerce rengin içerisinden sıyrılıp ''mutluluğun rengine tutulmuş hayatı'' kucaklamaktır dileğimiz.
Olcay Kasımoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder