Severim küçük insan koylarını

Acı duygusu; hepimizin bildiği gibi, çok hakim ve etkili bir duygudur. En önemli etkisi de insanı çevresinden soyutlayarak kendisine döndürmesidir. Hayatında acı yaşamamış insanların, acı üzerine konuşabileceği her sözün ''sözde'' olacağına inanırım, sözde kalan yüreğe düşmeyen, hissedilmeyen.

Acıdan öğrenilecek çok şey vardır...Ama her insan ''elmas'' değildir ki yontula bilsin.
Bazıları acıyla tuz-buz olur, bazıları duyarsızlaşıp acı verene dönüşür...
Tabii ki olgunlaşmak sadece ''acı'' çekmekle olmaz, olmamalı.
Acıyla tanışmak acıyı yaşamak insanları eğitir doğrudur ama tek başına ''yaşam olgunluğu için elzem değildir.

Ders alabiliyorsak yaşadığımız şeylerden, o zaman olgunlaşırız..Bunu acı- tatlı diye sınıflamak yersiz...ancak ikisini de birlikte yaşarsan olgunlaşırsın..

ben severim küçük insan koylarını
severim doğanın gizeminde kendime yol bulmayı
kardelenlerin kışın toprağın koynunda sabırla bekleyişlerini
her nevi baharda güneşe kafa tutuşlarını severim
gözlerimin içi güler nerede bir mutluluk görsem
nerede insan paylaşmasına şahit olsam dünya düşer içime
hiç gocunmam açmamış goncaların zülfü tele değmesinden
ben severim sevginin olduğu diyarlara bağdaş kurmasını
sevenin sevdiği için bütün dağ başlarını kır çiçekleriyle bezemesini
küçük ama mutlu eder beni içinde sevgiye duran bütün tılsımlar...

Olcay Kasımoğlu