İNSANLAR ÖLMÜYOR, ÖLDÜRÜLÜYOR.!

''SAVAŞ; bir kaplanın pençesinde, zalimlerin kin ve öfkesine benzer, tarumar eder bütün bahçeleri... ...Ne kuşlar kalır nede çiçekler açar... Ne mavi ne yeşil, bütün doğa küllü griye bürünür ...Kanların aktığı yerler bahar ölüsü.! Savaş, kanunların sustuğu, haramilerin sahaya çıktığı yer...''

sen, paranın bahşettiği silahları satın alırken,

kaç çocuk ateş altında,

cılız bedenleri kurşunlara yenik.
parmakların parayı sayarken,
kaç insan,suçsuz yere,
bombaların kucağında parçalanıyor.
insanlar öldürülüyor...

yuvam dediği evlerin duvarları,
kurşunlarla delik deşik, alevler içinde.
oysa bu savaşın sebebi kendi de değil.
nedenini niçinini bilmeden çoğu kez,
insanlar öldürülüyor...

gökyüzü hep griye mavi,

dumanlar içinde çaresiz,kimsesiz.
aldılar elimizden mavileri.
yürekler yangın yeri.
kimi için bu savaş,bu vahşet.
insanlar öldürülüyor...

bütün dünya katliam izliyor.
sanki insanlığın kaderiymiş gibi.
oysa yaradan yazmaz böyle kaderi.
insanlardır birbirinin kurdu.
sevgi erdeminden,
o denli uzak kalmışlar ki !
tüm suçu, tanrıya atmak en kolayı.
insanlar öldürülüyor...

sen kendini satarken paraya,
el etek kula hizmet,
başının üstünde pervaneyken!
tarih, yazık ki ölenlerin,
kanlarıyla yazılıyor.
daha doğmamış bebeklerin,
beşiğine renk verecek ninniler,
ağıtlarla karışıp,
sonsuzluğa hançer gibi saplanıyor.
insanlar ölmüyor,
insanlar öldürülüyor...

barışın olduğu her yer,
benim yüreğimin ülkesi derken
yüreği kara zindan insanlar,
hep savaşı isteyecek.
zalimleri,katilleri,
kurbanlarından ayıracak,
keskin kalemin zaferi,
güneşi balçıkla sıvayanlardan,
hesap soracak bir gün...

Olcay Kasımoğlu