Saygıyı, sevgiyi ve aşkı eskitmeden yılları omuzlamak omuz omuza.

''Yaş aldıkça sadeleşiyor insan.
Bütün fazlalıklarından arınıyor.
Gereksiz insanlardan, eşyalardan ve hatta kelimelerden''

Sevgi dolu bir yaşamı paylaşmak en büyük sanattır ve insan sevdikçe yenilenir, dingin, huzurlu olur düşüncesi her zaman hayat felsefem oldu..

Yaşamdan heyecan duyup, ondan alabileceği her şeye istek duyarak yaşamak ve yaşamın her yönünü yaşamaya çalışarak, ondan alınabilecek her şeyi almaya çalışmak, sanatların sanatı yaşama sanatıdır.

İrade ve hislerin dengesi içinde ''Sinema, tiyatro, şiir, müzik, kitap vs'' bunlar var olanlara dokunmamız da bize rehberlik ederler.
Ve sağlıklı düşünebilen, yüreği sevgi dolu insanlarla yaşamı paylaşmak insanın tüm motorlarını çalıştırır.

Kaldı ki sevgi bizim yegane ilacımız, onu yok saymadan insanlaşmak, hiçbir sanatın, zanaatin veremeyeceği bir şey...
Bütün bunlarla birlikte, bir yerlere varmak için önce kendine uğramalı insan…

Eğriden doğruya yol alışlar kolay olmuyor... yaşamı anlamlı kılan diğer yaşamları farkında olmadan geçip gidiyoruz.

Bende ara bir uğruyorum kendime ve bir çok şeyin yeniden anlam kazanması adına içimde coşkun akan nehirlerin sesine kulak kabartışlarım var.

Nikiforos ne güzel demiş;

''Gün ışığı emdim bütün yaralardan.
En büyük mucize içimizdedir bizim;
evrene karşı gerçekleşen ışıl ışıl parlayan
bu ak enginlik. O halde bütün alemde
en saf şey; ne tan,
ne ırmakta yansıyan gökyüzü,
ne de elma çiçeklerinin üstündeki
güneştir.
Sevgidir o..''

Sevginin gücüne sahip olmayana hayatta hiç bir şey güç vermez

Kim olduğumuzu keşfetmeye, özgürleşmeye ve hatalarımızla-eksikliklerimizle yüzleşmeye hazır olmak, en üst anlamıyla kendi benliğimizin farkına varmamız gerekiyor.
Çünkü çoğu zaman neye sahip olduğumuz değil, neyin keyfine varabildiğim-izdir mutluluğu yaratan.

Olcay Kasımoğlu