Bir gün aradığım o yeri bulacağım

Gönül ektiğini biçer💙Zamanı israf etmeyelim...

mavi suların masalından düşmüş gibi
içimde ki suskunluğun sırlarına akıyorum sessizce

düşünceden tasadan uzak
anılarda kalan kızıl gülün büyüsüyle
dökülüyorum hayatın köküne...

''Neye sahip olduğumuz değil, neyin keyfine varabildiğimizdir mutluluğu yaratan.'' Ben buna yaşamsal fark ediş diyorum.

Yaşamsal fark ediş her şeyden önce insanın kendini bilmesini sağlamalıdır.
İster bir gün, ister bir yüzyıl yaşayalım, asıl soru hep var olur, ”Kendini bilmek nedir?”

Varlığının anlamını içselleştirmişsen sorgulamanın gücünü fark ediyorsun. Kendini fark ettikçe yaşamsal fark edişin önemini kavramaya başlıyorsun.

Hayatımızdaki herhangi bir şeyi değiştirmek istediğimizde bakacağımız tek bir yer var, ”Kendi içimiz.”
Yaşamsal fark edişin en önemli ayağını oluşturuyor.

Gerçekten anlaşıldığımızı hissettiğimiz zaman kendimizi, diğer ruhun güvenine ve sığınağına bırakmak konusunda özgür hissederiz.

Öğreniyor insan zamanla hayatına kimleri alacağını, neleri azaltacağını ve kimlerle yola devam edeceğini.
Öğrendikçe sadeleşiyor, arınıyor.

Yaşamımızda ki seçimleri yaparken özellikle cesaret olmazsa olmaz dediğimiz iç disiplin ve nüfuz edici ve doğru kavrayan bir zeka, sevgi dolu bir kalp ve bunlara uygun olarak iyi bir vicdan çok önemli ve sevmeyi başarmak, aşkın yarattığı her şey ile anlaşmaktır.

Öğreniyor insan anlayış aitliği besler ve biliyorum bir gün aradığım o yeri bulacağım..

Değişikliklerden korkan, cesaretsiz kişiler her zaman insanı duyguları kendi içlerinde ve işlerine geldiği gibi özensiz yaşayacaklardır.
Sevdiklerine sahip çıkacak, fedakarlık yapacak sırasında köprüleri atacak kadar hayatın içinde olgunlaşıp, yaşanan,yaşanmış olan her şeyi yaşama deneyimleyip, olgunluğa katamayanlar hayatı sadece seyretme hakkına sahip olacaklardır.
Hayat; sorunlu, sorun çözmenin parçası olmayı başaramayan insanlarla heba edilmeyecek kadar kısa...

sessizliğe saklanıp
yüreğine ağlayanların
düşleri olur mu
oysa hep böyleydi
hiç değişmedi
kendimizi bildik bileli
ağlarken bile
içimizin odalarında dolaştı
çocuk kalan hüzünlerimiz

gülerken bile,
içimize döküldü
binlerce hüzün
yitik kalmış gölgeleri

kim bilebilir ki
her yaşın
göze düşmediğini
yüreğimizde ki bahçeyi sularken
hiç sızmadı dışarı
yüreğinin gözleriyle gör
içimizde sakladığımız bahçeyi

Olcay KASIMOĞLU