Uzaksa insan kendine çürüyüp gider sessizce

Hiç bir söz yerinde bir susuş kadar etkili olamaz ama yerinde..
Çok konuşanlardan sonra susmayı  öğrendim.
Alçak gönüllü olmanın erdemini  çok bilmişleri görünce anladım.
Gerçekten bilenlerin az ve öz konuştuğuna şahit oldum.
Her yaşananın  bir deneyim olduğunu kavradım.
Değeri,değerinden aşağı da olanlara çok anlam yüklemenin ruhuma verdiği zararı keşfettim
Kendim olmayı seçtiğim andan beri, kendi değerimin başkalarının bana biçtiği değerde olmadığını keşif ettim.
Yalan gülümsemelerin içinde boşa geçen ömürlerin yavanlığını gördüm.
Paranın gücüyle var olanların, ellerinde ki parayı kaybettiklerinde hayattan nasıl silindiklerini gördüm. 
Ben, ben olmayı seçtiğimden beri hayatı çıplak izlemenin bana kattıklarıyla aydınlanmayı öğrendim....

Yetmezlik içinde bile mutlu ve dingin olabilir insan; her şey doymazlık da gizlidir...

İnsan, zaafları olan bir varlıktır. Varlığının anlamını içselleştirmemiş ise, hep tekrarları oynar. Sonra serzenişler karışır söylemlere ” Ben akıllanmam diye” oysa sorun akılda değil, yaşadıklarımız karşısında takındığımız tutum ve davranışlarımızdır.

Sahi herkes seviyor o zaman neden bunca acı, keder ?
Sorun sevgisizlik mi, yoksa yanlış sevgi anlayışı mı?

Sevgisizliğin toplumun temel sorunu olduğu hep yazılır, çizilir acaba asıl sorun sevgisizlikten çok sağlıksız sevgi anlayışı olmasın ?

İnsanlar daha çok sahip olmak istiyor...sahip çıkmak değil.
Egemen olmak istiyor...beraber özgürleşmek değil.
Benim olmalı diyor...hayatı beraber paylaşmalıyız demiyor.
... Üzerine yatırımlar yapıyor...fikrini sormadan.
... Bu ve benzer şeyleri sevgi ile karıştırıyor ya da bunların birkaçını sevgimize "katıştırıyor" olabilir miyiz ?

İki insanın gönüllü olarak kuracağı beraberliğin temelinde hiçbir biçimde "razı olmak" ya da "katlanmak" olgusu yatmamalı.
Kişiler; benim can yoldaşlığı yapmak istediğim insan ve istediğim yaşam bu diyebilmeli.
Bana göre tek başına mantık evliliği de, tek başına aşk evliliği de yetmiyor.

*İki insanın aşk ve duygusal uyumu olmalı.
*Kişilik,mizaç,dünya görüşü uyumu olmalı.
* Günlük yaşam tarzı çok zıt olmamalı.
* Yakın ve uzak gelecekten beklentiler de uyum olmalı.
*Menfaat ve çıkar üzerine kurulu hiç bir birliktelikte insancıl duygu olamaz bunun ayrımında olunmalı.
*Vicdan ve merhamet olmalı.
* Vefa duygusu muhakkak olmalı.
Hepsini bir arada bulmak zor olsa da en azından üzerinde düşünmeye değer...

Bir kültürdür bütün ilişkiler.
İçinde çok şeyle barındırır, yepyeni tohumlar çıkar ortaya...
İyi insanlar ise: hayatının içinde olmasalar da, histen köprüler kurarsın, mesafelerin anlamı kalmaz,

Bırakın hayatla geçinmeye niyeti olmayanlar gitsin, yollarını zorla kapamayın...Yaşam gönüllü alıp vermedir...

Belki bir gün sesinde ruhuma soluk aldıracak güzel bir dostluğa doğru yol almış oluruz...

Olcay Kasımoğlu