İnsan dargın olur mu kendine

Mutlu olma adına ‘zihni sıfırlamak?’ Takılmadan geçmişe, her ne çıkarsa yola, selam verip yürümek, tıpkı Şebnem Ferah’ın ‘Sil Baştan’ dizelerinde dediği gibi:

''Hayatı sıfırlamak…
Sil baştan sevmek gerek bazen,
Her şeyi unutmak.
Sanki bugün son günmüş gibi,
Dolu dolu yaşamak istiyorum ben,
Her ne çıkarsa yoluma,
Selam verip yürümek istiyorum ben.''

Yıllar ilerledikçe zevklerimiz,hoşlandığımız şeyler değişir!
O zaman, insanı özel kılan nedir? Sadece bedeni mi? Hangi sınıftan olduğunu söyleyen giysileri mi? Parası mı, gücü mü? Yoksa içinde çalkalanıp duran, kartal olmak için bazen karanlıkta yarasalar arasında, kimi sürüngenlerle nemli iklimlerde, bazen de semanın ötesinde devinen ruhu mu?

Zamanla, güçlü bir zeka ve ruhu olan insanlar isteriz yanımızda, çünkü seçimlerinin de kendisinden bağımsız olmadığını biliriz.

Seçtiklerimiz bize aittir. Seçtiklerimizin aynasında parlağız.
İnsanlar da, kendi yaşamlarında gün gelir ”yeniden doğuş” süreci yaşamak zorunda kalırlar.
İnsan, kendi hayatından sorumlu olduğu zaman, kendini disipline eder. Kişi kendine egemen oldukça hayata ve içindekilere de egemen olur.
Çünkü, hayat düzen ve düzenbazdır, kendine acıyanlara hiç acımaz.
Zor zamanlarda kendimize dayanacağız. Çoğu zaman bizi anlamayanların dünyasında, kendi yaralarımızı, sadece kabuk bağlayan yaralarımızı kendimiz saracağız.

Bazen daha fazladır her şey. Hepimizin su alan, incinen duvarları var.
Yeter ki kalbimizdeki sağanaklara hayat vereni, verenleri fark edelim.

Yüreğimin çocukluk mahallesinden,
zamansız mekanlar ararken kendime
düşlerimin kayıp ezgileri,
dökülüyor hoyratça eteklerime
sorular cevapsız,
sorular adresiz kalıyor
insan dargın olur mu kendine
anlat bana hayat, anlat..
ellerim sıcakken, ruhum neden üşüyor

Olcay Kasımoğlu