İnsan ne yaşayacaksa, yürekli yaşamalı. 

Hayat der ki
duruşunu, doğru bildiğine sarıl ısrarla.
Çünkü;
Sevgisizlik ağır bir yüktür...

Sevgiyi hayatımızdan kovduk ''yerine'' parayı, mevkiyi, etiketi, statüyü koyduk.
Etiketlerle, makamlarla, egoyla sağlıklı üretimler oluşturamayız.

''Daha çok para kazanmak için eğitim görüyoruz, para için meslek ediniyoruz, para için çalışıyoruz, para için birbirimizi çiğniyoruz, para için birbirimizi aldatıyoruz, para için savaşıyoruz.''

Parayla gelen gücü, insanları ezmek için kullanıyoruz.
Haklının değil ,güçlünün yanında yer alıyoruz.
Bütün söylemlerimizi, paraya övgüyle taçlandırıyoruz.
Geldiği yeri hazmedememiş insanlara methiyeler diziyoruz

Para, fiziksel, biyolojik ihtiyaçlarımızı karşılamak için aracıyken, yaşamın amacı haline geldi..

“Aslına bakılırsa fena adam değildi;
arkadaş canlısı, iyilikseverdi.
Ne var ki, mevkini hazmetmemiş,
general sandalyesine oturunca
ne oldum deliğine düşmüştü.”

(Bir Delinin Hatıra Defteri, s. 60)

Sevgimiz olmadıktan sonra; daha çok paramız olsa, mevki-makam bizim olsa, daha çok toprağımız, evimiz arabamız, malımız olsa ne olur?
.Yürek işlerinin pazarlık payı olmaz...
Sevgimiz yok hiç bir şeyimiz yok.
Belki de yeniden öğrenmemiz gereken budur...

Olcay KASIMOĞLU